İyi akşamlar,
Bu konu hem bir iç dökme hem tavsiye alma konusudur. Daha çok içimdeki siniri atmak için sizlerle konuşarak sakinleşebileceğime inanıyorum, zira muhabbet edebileceğim kimsem yok.
Annemi bildim bileli hep borçları var, bankalara, açık hesap taksitle elektronik eşya satan yerlere, kartlara, kredilere. Yıllardır hiçbir aile ferdimin biz çocuklara ne eğitim ne geleceğe yönelik hiçbir yatırımı yok, var olan da elimizden gitti işte. Anneme hep aynı anda on tane kredi kartı kullanmamasını, münkünse sadece bir tane olmasını ve ondan harcama yapmasını söylüyorum ama hemen hemen her kartta kredili mevduat hesapları var, beni asla dinlemiyor. Sebebini sorduğumda "Bu hayat pahalılığında bir maaşla tüm ay dolabı nasıl doldurayım, faturaları nasıl ödeyeyim?" diyor, hak veriyorum.
Geçen babam ev için 20 bin TL para bırakıp şehir dışına çalışmaya gitti, annem aldı o parayı borçlarının tümünü kapattı, şimdi "Baban gelene kadar 20 bin TL'yi yerine koymak zorundayım" diyor. Bir de nasıl yaparız, ne yapalım diyor. Ben de öyle bir durumdayken akıl vermek değil, yardımda bulunmak istiyorum, "Tamam anne, aldığın maaşları biriktir 20 bin TL'yi öde, ben sana maaşımı veririm, evin giderlerini ordan alırsın" dedim, tamam dedi. Fakat çok zoruma gidiyor. Evet, ailem, bana iyi bir tahsil için maddi manevi çok emek verdiler ama artık ben annemle para konuşmaktan sıkıldım. Şimdi koca bir ay işe gittim, spora yazılacağım, istediklerimi alacağım diye, elimden uçup gitti o para. Yardım etmesem vicdanım el vermiyor, yardım etsem koca bir ay kendime bir iğne dahi almamak şartıyla çalışacağım. Yazın ne tatilim var, ne gezmem. Ev ve iş. Tek keyfim var o da dışarda iki saat kahve içmek. Zoruma gidiyor. Anneme geçen gün spora yazılacağım deyince bana o kadar para verilir mi, önce biriktir, şimdilik ertele dedi. Hemen tamam dedim. Şimdi ne oldu, kendime yatırım yapmak istediğim o para annemin şuursuzca harcadığı borçlara gidiyor. Yine istediğim bir şeye sahip olamadım. Boğazımda ve burnumda bir his var, ağlamak istersiniz de ağlayamaz ama orada bir gülle hissedersiniz ya, öyle.
Bu konu hem bir iç dökme hem tavsiye alma konusudur. Daha çok içimdeki siniri atmak için sizlerle konuşarak sakinleşebileceğime inanıyorum, zira muhabbet edebileceğim kimsem yok.
Annemi bildim bileli hep borçları var, bankalara, açık hesap taksitle elektronik eşya satan yerlere, kartlara, kredilere. Yıllardır hiçbir aile ferdimin biz çocuklara ne eğitim ne geleceğe yönelik hiçbir yatırımı yok, var olan da elimizden gitti işte. Anneme hep aynı anda on tane kredi kartı kullanmamasını, münkünse sadece bir tane olmasını ve ondan harcama yapmasını söylüyorum ama hemen hemen her kartta kredili mevduat hesapları var, beni asla dinlemiyor. Sebebini sorduğumda "Bu hayat pahalılığında bir maaşla tüm ay dolabı nasıl doldurayım, faturaları nasıl ödeyeyim?" diyor, hak veriyorum.
Geçen babam ev için 20 bin TL para bırakıp şehir dışına çalışmaya gitti, annem aldı o parayı borçlarının tümünü kapattı, şimdi "Baban gelene kadar 20 bin TL'yi yerine koymak zorundayım" diyor. Bir de nasıl yaparız, ne yapalım diyor. Ben de öyle bir durumdayken akıl vermek değil, yardımda bulunmak istiyorum, "Tamam anne, aldığın maaşları biriktir 20 bin TL'yi öde, ben sana maaşımı veririm, evin giderlerini ordan alırsın" dedim, tamam dedi. Fakat çok zoruma gidiyor. Evet, ailem, bana iyi bir tahsil için maddi manevi çok emek verdiler ama artık ben annemle para konuşmaktan sıkıldım. Şimdi koca bir ay işe gittim, spora yazılacağım, istediklerimi alacağım diye, elimden uçup gitti o para. Yardım etmesem vicdanım el vermiyor, yardım etsem koca bir ay kendime bir iğne dahi almamak şartıyla çalışacağım. Yazın ne tatilim var, ne gezmem. Ev ve iş. Tek keyfim var o da dışarda iki saat kahve içmek. Zoruma gidiyor. Anneme geçen gün spora yazılacağım deyince bana o kadar para verilir mi, önce biriktir, şimdilik ertele dedi. Hemen tamam dedim. Şimdi ne oldu, kendime yatırım yapmak istediğim o para annemin şuursuzca harcadığı borçlara gidiyor. Yine istediğim bir şeye sahip olamadım. Boğazımda ve burnumda bir his var, ağlamak istersiniz de ağlayamaz ama orada bir gülle hissedersiniz ya, öyle.