Sizin icin cok üzüldüm, bence affetmek zorunda degilsiniz cunku size cok buyuk yaralar vermis. Kendinizde hicbirzaman hata aramayin anneniz problemliymis. Maalesef hayatta bazilari annelerinden bazilari babalarindan nasipsiz. Umarim aradiginiz huzura kavusursunuz<3çok olmuş yazalı ama benim içimi dökmeye ihtiyacım var yoksa çatlayacağım. küçüklüğümden beri dayakla büyüdüm.çoğunda hiç bi suçum gğnahım yoktu. başkalarına kızıp hıncını benden çıkarırdı annem. ama öyle ufak dayaklar değil. neler neler... genç bi kadın oldum hala anlaşamıyoruz. hala benim bir birey olduğumu kabullenmiyor. hala en ufak bir eleştiriyi küfür gibi kabul ediyor ama en ufak hatamda kızıp bu yaşımda duymadığım küfürler duyuyorum. çok acı cekmiş bi kadın annem. kendi de muhtemelen dayak görmüş. küçük evlenmiş çok zorluk yaşamış ama gel de bunları içimdeki küçük kıza anlat. etrafımdaki herkes çok olgunsun diyor çok küçük yaşımdan beri. bilmiyolar ki öyle olmak zorundayım. çocukluğumu yaşama şansım olmadı dayaktan kaçma yolunu olgun olmakla buşdum sanırım. ama öyle yorgunum ki sanki için 45 yaşında. affedemiyorum kızlar. çok uğraşıyorum affedemiyorum. anksiyetem var. hepsi birikmişliğimden artık. sevmez miyim seviyorum. ama içim çok acıyo aklıma geldikçe. ve çok korkuyorum bir gün evlat sahibi olmaktan aynılarını yaşatırmıyım diye. vallahi çok sakin bi çocuktum. çok aradım kendimde sorun annemi haklı çıkaracak suçumu kabul edebileceğim çok sorun aradım. ben sadece çocuktum. affedemiyorum. üniversitede ayrıydık neyse ki bi süre iyiydim. ama şimdi iş aramak için yanlarına döndüm. iş de bulamıyorum. o kadar zor ki. kendi evimde sığıntı gibi hissediyorum kendimi. aman bişey yapmıyım da kızmasınlar. aman masraf çıkarmayayım da göze batmasın. allah daha beter sınav vermesin. buna da şükür. nolur evlat sahibi olursanız bu yazdıklarım gelsin aklınıza elinizi kaldırdığınızda. nolur çocuklarınıza bunu yaşatmayın. affedememenin yükü çok ağır. evlatsın ama yapamıyorsun bide bunun vicdan azabı var.
bu arada beni,m kardeşim yok rabbim bilmiş de vermemiş sanırım. kardeşim olsa ben içine kapanık biri olduğumdan muhtemelen daha kötü şeyler yaşayabilirdim. allah gönlümüze şifa versin.
Üzüldüm yaşadığın şeylere, annene kızmana ,haklı olmana ,annenin yasadiklarindan dolayi size böyle davranmasina ,kardeşlerinle mesafeli olmanıza, annenin bazı çocukları diğerinden ayrı tutmasına vs .....benim annem bizi dövermis bir dönem sıkıntıları varmış, o da guzel bir çocukluk yaşamamis malesef ve öfkesini kontrol edememis .isterdimki annemle oturup geçmişi konuşalım bize yaptıklarını ,onun ne yaşadığını bilelim birbirimize sarılalim ama malesef tam hesabını soracağım yıllarımi konuscagim sorgulayacagim dönemlerde kaybettim annemi 13 yıl oldu soramadim birsey.... diyecektim ki mesela ben cinsel istismara uğramisin neden korumadin beni? haberin oldu mu ya da anlattım inanmadin mi? Deseydim kizginligimi öfkemi anlatsam rahatlardim belki..Donusunboylemiolacakti im ben senin yerinde olsam annemle kardeslerimle oturur güzelce geçmişin muhasebesini yapardım ağlardım, sizlardim anneme sarilirdim dökerdim icimi..kardeşlerimle daha çok vakit geçirir ve geçmişteki boşlukları kapatabildigim kadar kapatirdim zira zaman öyle bir geçiyor ki Arkana baktığında bir sürü keske biriktirmssin..
teşekkür ederim. kader nasip diyorum zaten. umarım tüm derdi olanlara derman bulunur.Sizin icin cok üzüldüm, bence affetmek zorunda degilsiniz cunku size cok buyuk yaralar vermis. Kendinizde hicbirzaman hata aramayin anneniz problemliymis. Maalesef hayatta bazilari annelerinden bazilari babalarindan nasipsiz. Umarim aradiginiz huzura kavusursunuz<3
."Annemi affedemiyorum, o nasıl bir söz....yapmış olabilir ama bir şeyden eminim ki sizi sevmiştir, o annedir" demişsiniz ya umarım dün cesedi bulunan 3 yaşındaki Eymen bebek ve onun gibi hayatta kalmış veya kalamamış nice anne kurbanları bu üstten verilmiş önemli tavsiyenizi duyar da, Eymen in annesi dahil bütün kutsal analar rahata erer...zulmedenin yaninda olmak, onu affetmek size kolay geliyor belki ama bunu bir de kurbanlara sormali...'Annemi affedemiyorum', o nasıl bir söz. Evet annen cahil olabilir, yaşadığı acıları, ezilmişlikleri, sevgisizlikleri size yansıtmış olabilir. Ailesinden, çevresinden, muhtemelen eşinden yaşadığı tüm travmaların altından kalkamamış, en kolay yerden (maalesef çocukları üzerinden) sinir boşalmaları olmuş. Kim bilir, size açıklayamadığı ne acılar vardır içinde. Ama bir şeyden eminim ki sizi sevmiştir. Çünkü O annedir.
Kardeşlerinizle ve çevrenizle yaşadığınız tüm sorumlulukları O'na yükleyemezsiniz. Sizler artık erişkinsiniz. Kardeşlerinizle iletişiminizde, kendi aile içi sorunlarınızda siz de annenizin yaptığı hataya düşmeyin, sinir boşalması için annenizi ve kardeşlerinizi seçmeyin.
Bu sorunun altından kalkmak istiyorsanız güçlü olmak zorundasınız. Evet, sevgiye ihtiyaç duyuyorsunuz, bu hakkınız. Ama burada aile ilişkilerinizin daha iyi hale gelmesini istiyorsanız maalesef alan değil veren olmak zorundasınız. Emin olun, annenizin sizden daha fazla sevgiye ihtiyacı var. Zayıf ve kırılgan bir kadın. O sizlere belki hiç sarılmadı ama siz O'na sarılmayı deneyin, içinizde sadece sevgi ve merhamet hissederek. Aynı duyguyu kardeşlerinize yansıtın. Onlar da sevgisiz kalmışlar.. Bakın göreceksiniz ilişkiler nasıl daha sıcak olacak, nasıl ilerleme sağlanacak. Nasıl sevgiyi, şefkati verdikçe kısa zaman sonra karşılık bulacaksınız. Ve sevgi katlanarak büyüyecek.
Başka bir yol bulunmamaktadır. Birinizin bunu başlatması gerek. Ve bunun için en iyi aday sensin.
Merhaba hanimlar belki bu konuyu coktan acmis olmam gerekirdi belkide o zaman sizden aldigim fikirler birseyleri degistirmeme on ayak olurdu belkide hicbirsey degismezdi ama....
Neyse cok uzatmadan konuya gireyim
Annem cocuklugumuzda biraz yasamis oldugu sıkintıli hayatin vermis oldugu psikolojik sıkintiyla birazda cehaletinden (nolur yanlis anlasilma olmasin belki durumu ifade edecek baska cumle bulamayisimdan bunu kullandim)kaynakli seylerle cocuklugumuzu alt ust etti ve tum hayatimizi etkileyecek yaralar birakti (yada bu benim icin acilmayacak yara anlamina geliyir oyle diyeyim)
Sinirlendiginde yada en ufak en basit birşeyde cok siddetli dovmeler,insanlarin yaninda rencide edecek davranislarda bulunmalar,sirf kendi ailesinde kiz cocugu okul okumaz anlayisi yuzunden okumamazi istemesi vs daha bir cok etken cocuklugunuzda annemizden korkmamiza birakin korkmayi yaninda oturmaya cekinmemize neden olan seylerdi
Asil konu buda degil ben bunlarin hepsini bir tarafa birakabiliyorun ama bir mesele var ki gercekten acisi icimde cok buyuk ve dinecek gibi degil
Soyle ki biz kardesler cocuklugumuzda bir birimizle kavga ettigimizde tartistigimizda o zaman arasi kiminle iyiyse (anne taraf olur mu bazi cocuklarini bazisindan ustun gorur mu benimki yapar)kalkip arasinin iyi oldugunun yaninda digerini kotuler onu ona karsi doldurur mesela bakma sen ona dusman o vs vs tarzinda o kardesi digerine karsi doldurur
Baska zamanda arasi bir digeriyle iyiyse digerine karsi oburunu doldurur
Anne hic oyle olur mu gercek anneler cocuklari arasinda ara bulucu yapici olurken tam tersi bizleri birbirimize karsi korurdu
Cocuklugumuz resmen birbirimizle kavga kiyamet seklinde gecti taki biraz buyuduk yanlis yaptigimizi gercek kardeslerin insanin en yakini olduğunu ogrenecegimiz zamsnlardada okul is evlilik vs derken herkes birbirinden ayri dustuk
Simdi hepimiz ruhen birbirimizden o kadar uzak o kadar kopuguz ki anlatamam
Birbirimizi aramaya kalksak belki 5 dakika muhabbet edecek birseyimiz olmaz
Yaz aylarinda herkeste tum aile toplanir ya bir araya akraba yada arkadas cevrelerinde onlardaki gercek samimiywt ve yakinligi gordukce icim gider
Hani insanlar kardesleriyle oturur dertlesir ya oda yok bizde en yakin arkadasi kardesi olanlara hep imrenmisimdir
Simdi yakinimdakilerde goruyorum yetiskinler birbirileriyle kavga edip kusuyorlar ama sonradan tatliya baglaniyor hersey
Bizde simdi neredeyse hic kavga olmaz sanmayin ki cok uyustugunuzdan birbirinizin canini o kadar acittik o kadar küs ve ayri kaldik ki bence ayni seyi yasariz korkusuyla bugun birbirimizden kirilsak dahi herseyj icimize atiyoruz
Hani kardesler birbirileriyle disariya cikar eglenir falan ya biz onu ilk defa gecen yil yaptik
Konuyu acmaya kalksak baya buyurde daha fazla uzatip basinizi agirtmak istemiyorum
Neyse iste yasattigi seyler ve en önemlisi bu mevzudan dolayi ben annemi maalesef ki affedemiyorum icimde cok buyuttugum bi ofke var ona karsi
Annem hayatimda bircok seyi eksik yasamama kendimi yetersiz gormeme sikintilar yasamama neden oldu herseyi unutnaya kalksam yine bu son saydihim kardes mevzusu yuzunden duydugum ofke bitmuyor
Kendisi bizdeki kredisini bitirdi hic kimse artik kendisinden korkmuyor
Ne yazik ki bu yuzden kendisiyle artik cok fazla tartisip kavga ediyoruz iki lafimizdan biri catisma ve kendisini farkinda olarak yada olmayarak cok fazla kirip uzuyorum sonrasinda cok icim yaniyor pisman oluyorum bir daha yapmiycam ne olursa olsun hicbirseyine karismayacagim diyorum ama basaramiyorum
Ve bugun bu anlattigim konu yuzunden krndisini cok kirdim bugun kardesimle bi mevxu icin tartisiyorduk ki kavga degildi sadece tartismaydi annem kardesime onunla muhattap olma bos ver gibi sözlerle baslayinca
Bende actim ağzımi yumdum gozumu farkindamisin cocuklarinin birbirilerinden ne kadar uzak olduklarindan bi cevrendekilerin cocuklarina bak birde bize bizim bu halde olmamozin tek nedeni sensin vs diye
Annem fazla dayanamayip odayi terk etti ama cok uzulup kirildigi belliydi
Evet hanimlar konu bu belki olan olmus biten bitmis diyeceksiniz ama benim bu yuzden anneme olan ofkem dinmiyor ve dinecek gibide degil acaba aranizdan benzer durumu yasayip duzelten yada bu konuyla ilgili fikirlerini paylasmak isteyen olur mu?