Annemi Affedemiyorum


Ahhh canım seni en iyi ben anlayabilirim ama çaresini bilmiyorum.
Benim babamda annen gibi döver hakaret eder iftira atar ayrımcılık yapar...
Annemde sadece bencildir ve taraf tutar.
Bende affedemiyorum hem görmek istiyorum onları hemde görmemek hem seviyorum hem kızıyorum içim öfke ve acı dolu.. Biz kardeşlerde görüşmeyiz samimi değiliz yabancı gibiyiz.
Birbirini seven birbirine bağlı aileler ve kardeşlere hep imrenirim.
İnsanın en yakın dostu ailesinden insanlar olmalı ama biz yabancı ve içi dopdolu insanlarız birbirimize karşı.
Umarım atlatırız affedebiliriz geç olmadan...
Yapabilirsen eğer beni unutma olur mu...
 
annenı boyle kabul etmelısın ama yanlıslarını guzel bır dılle soyleyerek eger hala aynı ıse kabul etmekten baska hıc bırsey gelmez elden

onu kaybettıgınde pısman olacagın sozler ıcın ıcındekı kızgınlık daha da buyumemelı

kardeslerınle de zaman gecırmıyorsunuz ya ve bu durumun farkındasınız coluk cocuk planlar yapın
aktıvıteler yapın

kuzenler kardes gbı buyusun
boylece konusulacak seylerde artar.

sık sık çagırın arayın ...
 

Zaten en cok korktugum seylerden biride annemi kaybederssm omur boyunca onu kirdigim sozlerin vicdan azabiyla yasamak

Herkes evli degil is okul falan derken herkes ayri dustu hepimizin bi araya gelmesi nadir oluyor diyebilirim
 


Belki bizim kardeslerimizle olan durumumuz sizin gibi degil daha iyiyiz cok sukur ama bazi ailelerdeki sıki fiki gercsk kardes modeli degiliz mesela hic sarilma olayimiz yoktur

Ya birimiz uzaktan gelkrken yada bayramlarda

Mesela gecen bi yerdeyken arkadasimin ablasi geldi ikiside ayni sehirde cok siki siki uzun sureli sarilip optuler abla kardes birbirilerini kac gun oldu birbirinkzi gormsyeli dedim sabah gorduk dediler

Yada soyle soyleyeyim enistemin bi kac defa beni kiracak agir davranislari okdu sirf csvap verirsem tartisma ortami olur ablam uzulur diye sesimi cikarmadim belki baska ailelerde orda soylenecek olan soylenir gerekilirse tartisilir sonundada hersey tatliya baglanirdi

Insalkah sizde kardeslerunizle umdugunuz gibi yasarsiniz

Bu saatten sobra degisir mi bazi seyler bilmiyorum ama varsa degisecegi insallah kardeslerinizle gercekten kardesligi yasariz
 
Zaten en cok korktugum seylerden biride annemi kaybederssm omur boyunca onu kirdigim sozlerin vicdan azabiyla yasamak

Herkes evli degil is okul falan derken herkes ayri dustu hepimizin bi araya gelmesi nadir oluyor diyebilirim
o yuzden gecmıse sunger cekın eskı ınsanlar aılesınd ne gorurse onu yaparmıs
boyle gordugu ıcın
dayakla egıtırmıs
akıllarınca kotuluklerden korumak amaclı hıc bı yere gondermezmıs

sız yapıcı olun aılede annelık gorevını ustlenın derleyın toplayın arayın sorun onların vaktı yoksa sız gıdın ...
 
Canım ben de iç dünyasında annesi ile hesaplaşanlardanım. İnan yıllar boyu mücadele ettim onunla. Hem sevdim hem nefret ettim. Ama o kadar emeği var ki üzerimde... Hesap sormaktan vazgeçtim artık. Geçmişe hesap sormakla insanın eline hiçbir şey geçmiyor inan..
Ama affedemedim de onu... Hiç pişman değil yaptıklarından, yine olsa yine yapar sanki. Ama artık hiç içime atmıyorum. O an kızdıysam açık açık söylüyorum. Gerekirse kavga da ediyorum. Ama küsmemeye gayret ediyorum.

Yaptıkları kötü şeyler tabii ama anneni silip atmanı gerektirecek bir şey değil bence. Büyüklük göster. Affet demiyorum ama en azından kinlenme. Kardeşlerimle açık açık konuş. Bizi mesela daha da yakınlaştırır bu konuları konuşmak. Hepimizin şikayeti aynı çünkü (annelim). Siz de bir ortak nokta bulabilirsiniz. Anneniz de yine taraf tutup aranızı bozmaya çalışırsa artık bu numaraları yemiyoruz deyip geçin kardeşlerinizle...
 
Aynı benim ananem... Çocuklarının mutluluğundan mutsuz olan bir Anane olur mu derseniz, benimki aynen böyle.

Mesela bir çocuğu eşiyle iyiyse, kesin onda bir iş olduğudur, mutluluklarına inanmaz, evlerine gittiğinde onları mutsuz edecek şeyler yapar. Huzursuz eder, hep şikayetçidir, hep hep hastadır. Yemek yaparsın, falancanın yaptığı daha güzel der, gezdirirsin ona da bahane bulur ve asla Mutlu olmaz. OLAMAZ!!!

Hani bahsederler ya, küçükken ananeye gidildiğinde ne güzel anılar, gülüşmeler, mutluluklar... Benim anım, ananemin hep bizlerden şikayetçi olmasıydı. Tüm çocuklarını birbirine küstürdü. Analık yapamadı. Elini masaya vurup da, kendinize gelin, siz kardeşsiniz demedi.

Ona sevgim var mı derseniz, ona sevgim yok, annemi doğurduğu için saygım var. Başka birşey yok. Çünkü ona değmez.
 

özür dilerim nasıl yok saydınız biraz açarmısınız.
 
Annem zamanında arkamda durmadı, kız çocukları okumaz dedi ve beni 18 yaşında zorla evlendirdi. 3 kardeşiz, abimle aramızı açtı ve çok seyrek görüşürüz. İçimdeki yaraların hepsinden sorumlu.. Ama ne yapabilirim anne baba, abi kardeş. Hala başımın üstünde taşımaya çalışıyorum ama çok zor, çok ezildim. Anlıyorum seni ama kalbini kırma, bağırma ona. İstemezsen görüşme ama bağırma.
 

Aynı benim çocukluğumu ve şimdiki yaşantımdan bahsetmişsin
 
Aslinda annemde bizler icin cok cekmis bircok seye katlanmis ama iste yasattiklari yaptigi seyleri unutturuyor malesef

O kadar çile çekmiş türlü zorluklar yaşamış bir kadından bahsediyoruz.

Anne diye kusursuz olacak diye bir şey mi var?

Psikolojisi bitmiş tahammülü yok belli ki..

Ben çok üzülüyorum annelere vallahi. Küçüktük türlü çile ile büyüttü. Büyüdük dertlerimiz de büyüdü. Koca koca kazık olduk kendi aramızda kuma gibi devamlı birbirimizi yeriz. Sonra da bu tartışmalar karşısında zaten tükenmiş bir kadından mükemmel bir duruş bekliyoruz..

Sizce de çok bencil değil miyiz?

Bunu 6 kız kardeş. 10 kişilik evde binbir kavga içinde yetişmiş biri olarak yazıyorum. Annemden haksız tepkiler gördüğüm de çok oldu. Hepimiz gördük zaman zaman..

Ufacık bir öfkem yok benim annem melektir.. 61 yaşına gelmiş bu kadını hala kavgalarimizla, yanlışlarimizla yiprattigimiz için suç bizde..
 
Bu konu tam benlik önerileri merakla okuyorum.Bende senin gibi annemle yıllar boyu anlaşamadım.Yaşadığı çocukluk travmalarının bizim üzerimizde kötü etkileri oldu.Bizleri çok sevdi, fedakarlıklar yaptı, zor zamanlarımızda hep destek oldu ama başka yönlerden hataları vardı.Yaptığı hatalar maalesef bizim bütün hayatımızı çok etkiledi özelliklede abimle benim hayatımı.Artık dayanamayıp tartıştığım kavga ettiğimde oldu .İçimde ona karşı hem sevgi hem merhamet hem de koskocaman hiç gitmeyen bir öfke oldu yıllarca.Affedemedim.Hatta keşke annem başkası olsaydı dedim .Keşke farklı olsaydık dedim.Babamla aramdaki sevgi ilişkisini annemle tam kuramadım.Ne onunla oluyordu ne de onsuz.Bir zaman sonra yıkıcı oluyor her iki taraf içinde.Sonra hastalandı v.s artık hiç açmıyorum düşünmemeye çalışıyorum bize yaşattıklarını merhamet duygum biraz daha ağır basıyor.O da isteyerek yapmadı diyorum.Bilseydi böyle sonuçlanacağını yapmazdı diyorum.
Sana önerim vicdanlı merhametli bir kızsın ilerde pişman olmamak için biraz mesafeli ol annenle.Eskiyi açma.Kardeşlerinle de daha çok bir araya gelmeye çalış.
 
Şimdiki aklım olsa veya yönlendiren olsaydı aile terapistine giderdim.Belki terapist birşeyleri geç olmadan düzeltirdi.Bazen karşılıklı konuşsanda birbirini anlayamıyorsun.Herşey benim dediğim gibi olacak diyen adeta despotça davranan dediği olmadığında da duygu sömürüsü yapan birisine kendini anlatmak çok zor.Psikolojik şiddetti resmen.Hastalandıktan sonra biraz değişti kendini geri çekti insanların hayatına müdahale etmemesi gerektiğini geç öğrendi.
 
Son düzenleme:
valla küçücük çocukları çok şiddetli bir şekilde döven kardeşlerin arasını açan kadını ben olsam ben de affetmezdim.
kırılırsa kırılsın bence anne diye kutsallaştıramıcam hiç.
hadi zamanında cahildi çocuklar küçüktü tahammülü yoktu diyelim.
ama seneler geçmiş pişman olma kendini sorgulamada yok anladığım kadarıyla.esas sorun burada hala uzlaştırıcı olmak yerine ayrıştırmayı tercih ediyor.
aynı evde yaşamama şansınız varsa yaşamayın konu sahibi.
ama kardeşlerinizle aranızı sıcak tutmaya bakın onların hiçbir kabahati yok sonuçta.
 
Üzüldüm yaşadığın şeylere, annene kızmana ,haklı olmana ,annenin yasadiklarindan dolayi size böyle davranmasina ,kardeşlerinle mesafeli olmanıza, annenin bazı çocukları diğerinden ayrı tutmasına vs .....benim annem bizi dövermis bir dönem sıkıntıları varmış, o da guzel bir çocukluk yaşamamis malesef ve öfkesini kontrol edememis .isterdimki annemle oturup geçmişi konuşalım bize yaptıklarını ,onun ne yaşadığını bilelim birbirimize sarılalim ama malesef tam hesabını soracağım yıllarımi konuscagim sorgulayacagim dönemlerde kaybettim annemi 13 yıl oldu soramadim birsey.... diyecektim ki mesela ben cinsel istismara uğramisin neden korumadin beni? haberin oldu mu ya da anlattım inanmadin mi? Deseydim kizginligimi öfkemi anlatsam rahatlardim belki.. Donusunboylemiolacakti im ben senin yerinde olsam annemle kardeslerimle oturur güzelce geçmişin muhasebesini yapardım ağlardım, sizlardim anneme sarilirdim dökerdim icimi..kardeşlerimle daha çok vakit geçirir ve geçmişteki boşlukları kapatabildigim kadar kapatirdim zira zaman öyle bir geçiyor ki Arkana baktığında bir sürü keske biriktirmssin..
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…