- 3 Ağustos 2012
- 5.217
- 15.162
- 448
Merhaba. Bunları yazıp yazmamayı çok düşündüm, hiçbir şeyin çözüm olmayacağını biliyorum çünkü.
Geçenlerde nişanlandım. Çok mutluyum. Seviyorum, seviliyorum ve ilişkimde her şey yolunda.
Sevdiğim insan kendini bildi bileli memur olmak isteyen ve bunun için çabalamış bir insan.
KPSS'de 13.000 oldu ve iyi bir puan aldı. Dersanelerle görüştük ancak yaşadığımız şehirde atanmasının %30 ihtimal olduğunu, şehir dışında şansımızın yüksek olduğunu söyledi.
Annemse bunu duyduğundan beri hayatı zindan ediyor bize. Şırnak'a atanacağımıza ikna olmuş durumda, ki batı olması daha yüksek ihtimalken.
"Ben kafam atınca çekip gitmek isteyen bi insanım, nereye gidicem o zaman? Orda burdaki gibi AVM'ler var mı sanıyosun? Mutlu olmayacaksın" gibi sözlerle beni bezdiriyor.
Annemle babam ayrı ve annem benle gelmek durumunda.
Kendi işimi yapıyorum ve iyi para kazanıyorum. Aileme ya da evleneceğim insana ekonomik bir bağımlılığım yok. Bilgisayarımı götürdüğüm yer iş yerim. İşime engel olacak hiçbir durum yok. Aksine annem bu konuda benimle yaşamak durumunda, bana sürekli "hayat standardımı düşüremem!" diyor ama o standartları ben sağlıyorum. Ve ben sevdiğim insanla gitmek istiyorum.
Ama ailemden bu konuda sıkıntı çıkarsa ne yaparım bilmiyorum. Kavga gürültü kaldıramayacak kadar yoğun ve en önemlisi yılmış bir insanım.
Annem çok uzun zamandır eziyet ediyor bana birçok konuda, neler yaşadığımı anlatamıyorum ama birini bulsam içimi çok feci dökeceğim. Mutluluğum 2 gün bile sürmedi, o kadar mutsuz ve yılgınım ki, mahvoldum resmen. Neden bu konu tartışmaya dönüşebiliyor?
"Buradan özel sektörde iş bulsun" falan diyor. Kaç yaşında adamın kariyer planını ben yapamam, eğer bunu istiyorsa bunu yapmalı. Ben de gitmek istedikten sonra sorun ne? Üstelik kim memuriyet şansını yakar ki? Sizce de böyle değil mi?
NOT: Kötü (!) bir yer çıkarsa gelmeyeceğini söylüyor bu arada. Batıdaki yerlerden küçük bir ilçe olursa da gelmezmiş. Kafayı yermiş. Öyle diyor.
Geçenlerde nişanlandım. Çok mutluyum. Seviyorum, seviliyorum ve ilişkimde her şey yolunda.
Sevdiğim insan kendini bildi bileli memur olmak isteyen ve bunun için çabalamış bir insan.
KPSS'de 13.000 oldu ve iyi bir puan aldı. Dersanelerle görüştük ancak yaşadığımız şehirde atanmasının %30 ihtimal olduğunu, şehir dışında şansımızın yüksek olduğunu söyledi.
Annemse bunu duyduğundan beri hayatı zindan ediyor bize. Şırnak'a atanacağımıza ikna olmuş durumda, ki batı olması daha yüksek ihtimalken.
"Ben kafam atınca çekip gitmek isteyen bi insanım, nereye gidicem o zaman? Orda burdaki gibi AVM'ler var mı sanıyosun? Mutlu olmayacaksın" gibi sözlerle beni bezdiriyor.
Annemle babam ayrı ve annem benle gelmek durumunda.
Kendi işimi yapıyorum ve iyi para kazanıyorum. Aileme ya da evleneceğim insana ekonomik bir bağımlılığım yok. Bilgisayarımı götürdüğüm yer iş yerim. İşime engel olacak hiçbir durum yok. Aksine annem bu konuda benimle yaşamak durumunda, bana sürekli "hayat standardımı düşüremem!" diyor ama o standartları ben sağlıyorum. Ve ben sevdiğim insanla gitmek istiyorum.
Ama ailemden bu konuda sıkıntı çıkarsa ne yaparım bilmiyorum. Kavga gürültü kaldıramayacak kadar yoğun ve en önemlisi yılmış bir insanım.
Annem çok uzun zamandır eziyet ediyor bana birçok konuda, neler yaşadığımı anlatamıyorum ama birini bulsam içimi çok feci dökeceğim. Mutluluğum 2 gün bile sürmedi, o kadar mutsuz ve yılgınım ki, mahvoldum resmen. Neden bu konu tartışmaya dönüşebiliyor?
"Buradan özel sektörde iş bulsun" falan diyor. Kaç yaşında adamın kariyer planını ben yapamam, eğer bunu istiyorsa bunu yapmalı. Ben de gitmek istedikten sonra sorun ne? Üstelik kim memuriyet şansını yakar ki? Sizce de böyle değil mi?
NOT: Kötü (!) bir yer çıkarsa gelmeyeceğini söylüyor bu arada. Batıdaki yerlerden küçük bir ilçe olursa da gelmezmiş. Kafayı yermiş. Öyle diyor.