- 3 Mart 2016
- 18.150
- 76.557
- 598
- Konu Sahibi Yokuspokus
-
- #1
Merhaba hanımlar, nasılsınız, nasıl gidiyor hayat?
Düne kadar bende de durumlar fena değildi ve fakat bu sabah itibariyle biraz bozuk atıyorum, benimki ağzından kaçırdı ki annem yine hayatım üzerine planlara girişmiş, duramaz, bilirim. Ne zaman bir fikir-baskı ile gelecek diye merak içindeydim zaten ama bu kadar ileri gideceğini ummazdım. (Yoksa umar mıydım?
Konuya geçeyim hemen; benim kuzu bir buçuk yaşına vardı ve bizimkilerin (Daha doğrusu toplumumuzun) geleneksel soruları- bilindik tavsiyeleri başladı:
Kardeş düşünüyonuz mu?
Kız, ikisi bir büyür giderler kolay olur bir daha başa sarmazsın.
Tek çocuk bırakma, kardeşsiz olmaz.
En fazla 3-4 yaş olsun bari bak dahası iyi olmaz.
Sen bilirsin 9 yaş var x ile aranızda, paylaşımı azalır çocukların elini çabuk tut.
Tam zamanı bence bir seneye kadar yapın.
Öyle kestirip atma hemen, sonra pişman olursun.
vs vs...
Tek tek, "Hayırlısı-bakarız" ekseninde cevaplarla savuşturdum, şöyle 2-3 ay oluyordur başladılar işte (Teyzemin biri ve dayım hariç diğer teyzem ve birkaç kuzenim yapıyor bunu denk geldikçe). Geçen annemin (yine) günü vardı, bi selam vermeye uğradım kaçıyorum, teyzem kapıda yakaladı ve ayak üstü tembihledi. Botlarımı giymeye çalışıyorum ve bir yandan "Büyümüş bu sıpa, bi tane daha yap" tarzı cümlelere "He teyze he" diyorum.
Diğer gündü sanırım, kardeşimle alış-verişe çıktık. Kuzenimle rastlaştık. Selam-ayak üstü muhabbet derken konu yine benim üremem.
Annem, kuzenle bu konuşma yaşandığından beri, bir ayrı sokuluyor yanıma yanıma. Huylanıyorum, çaktırmıyorum. Böyle bi "Ay bi de kızın olsaydı nasıl olurdu acaba?" lar... "Bu bi sarı oğluş oldu, bi de şöyle kara gözlü kara kaşlı bi kızın olsa senin küçüklüğün gibi" ler... "Hadi olsa, o da erkek olsa?" dedim ne diyecek diye, diyor "Ayy iki oğluş da takım takım giyinirler" vs ona da hayal hazır.
Ve bu sabah benimki, oğlanı severken "Bir çocuğumuz daha olsa ne güzel olurdu Gangsta yaa?" dedi, devam etti konuşmaya. Annemin ağzına benzettim. (Hobi olarak arada diyor zaten de, söyleme biçiminden gıcık aldım)
"Hasbinallah" iç çekişiyle kafayı yana çevirirken "Çıkar sen bi çıkar o baklayı" bakışı attım artık.
"Bak annene söyleme he" diye döküldü...
Anlayacağınız annem, ben konuyu kapattım diye, konunun açık olduğu diğer cepheye sızmış ufaktan. "Oğlum, tabi siz bilirsiniz, bize laf düşmez de, kardeşsiz olmaz, sen biliyorsun (Tek çocuk eşim). Biz elden ayaktan düşmeden, hazır yardımımız dokunuyorken, bi düşünün" falan fıstık, artık hangi ara denk getirdi de araya sokuşturdu bu lafları bilmiyorum ama, bu kadar ileri gidebileceğini ummazdım. Sinirlendim. Babam hatta "Yav sana ne sen karışmasana" filan demiş dağıtmış konuyu ama belki de babam müdahil olmasa, ince ince, gün gün işleyecek benimkini. O da dünden razı zaten orası da ayrı. :/
Tahminim, benim o "Tüp bağlama" esprim, aldı yürüdü annemin kulağına, kadına da telaşlar geldi.
Hey Allah'ım ya. Siparişle torun yaptıracak tövbest. Kvye gerek yok vallahi annem yetiyor. Ben ne edem şimdi annemi?
Bir daha konusu önüme gelirse adamı tembihlemeyi düşünüyorum; ikimiz aynı duruşu sergileyip kestirip atmadığımız sürece bu tavsiyeler(!) devam edecek çünkü. Öyle güzel de işler ki, annem diye demiyorum çok güzel yerlerden yakalar insanı. Aslında bu kadar düz de değil mevzu çok özele girmek istemiyorum da esas sinirlenip gücendiğim nokta; beni tanıyor, istediğim halde çocuk fikri için ne kadar zor bir hazırlanma süreci yaşadığımı biliyor oluşu. Sadece böyle konuşması değil anlayacağınız, benim için altı dolu bir konu ve kendisi de konuya hakim. ...
Bu kadar basit mi yani?
Çekip konuşasım var "Neden yapıyorsun bunu?" diye ama konuşmamam gerekiyor, eşim arada kalacak.
Şu "İkinci çocuğu yap" klişesini dert etti başıma durduk yere. Oyh... İçim şişti.
Düne kadar bende de durumlar fena değildi ve fakat bu sabah itibariyle biraz bozuk atıyorum, benimki ağzından kaçırdı ki annem yine hayatım üzerine planlara girişmiş, duramaz, bilirim. Ne zaman bir fikir-baskı ile gelecek diye merak içindeydim zaten ama bu kadar ileri gideceğini ummazdım. (Yoksa umar mıydım?
Konuya geçeyim hemen; benim kuzu bir buçuk yaşına vardı ve bizimkilerin (Daha doğrusu toplumumuzun) geleneksel soruları- bilindik tavsiyeleri başladı:
Kardeş düşünüyonuz mu?
Kız, ikisi bir büyür giderler kolay olur bir daha başa sarmazsın.
Tek çocuk bırakma, kardeşsiz olmaz.
En fazla 3-4 yaş olsun bari bak dahası iyi olmaz.
Sen bilirsin 9 yaş var x ile aranızda, paylaşımı azalır çocukların elini çabuk tut.
Tam zamanı bence bir seneye kadar yapın.
Öyle kestirip atma hemen, sonra pişman olursun.
vs vs...
Tek tek, "Hayırlısı-bakarız" ekseninde cevaplarla savuşturdum, şöyle 2-3 ay oluyordur başladılar işte (Teyzemin biri ve dayım hariç diğer teyzem ve birkaç kuzenim yapıyor bunu denk geldikçe). Geçen annemin (yine) günü vardı, bi selam vermeye uğradım kaçıyorum, teyzem kapıda yakaladı ve ayak üstü tembihledi. Botlarımı giymeye çalışıyorum ve bir yandan "Büyümüş bu sıpa, bi tane daha yap" tarzı cümlelere "He teyze he" diyorum.
Diğer gündü sanırım, kardeşimle alış-verişe çıktık. Kuzenimle rastlaştık. Selam-ayak üstü muhabbet derken konu yine benim üremem.
Annem, kuzenle bu konuşma yaşandığından beri, bir ayrı sokuluyor yanıma yanıma. Huylanıyorum, çaktırmıyorum. Böyle bi "Ay bi de kızın olsaydı nasıl olurdu acaba?" lar... "Bu bi sarı oğluş oldu, bi de şöyle kara gözlü kara kaşlı bi kızın olsa senin küçüklüğün gibi" ler... "Hadi olsa, o da erkek olsa?" dedim ne diyecek diye, diyor "Ayy iki oğluş da takım takım giyinirler" vs ona da hayal hazır.
Ve bu sabah benimki, oğlanı severken "Bir çocuğumuz daha olsa ne güzel olurdu Gangsta yaa?" dedi, devam etti konuşmaya. Annemin ağzına benzettim. (Hobi olarak arada diyor zaten de, söyleme biçiminden gıcık aldım)
"Hasbinallah" iç çekişiyle kafayı yana çevirirken "Çıkar sen bi çıkar o baklayı" bakışı attım artık.
"Bak annene söyleme he" diye döküldü...
Anlayacağınız annem, ben konuyu kapattım diye, konunun açık olduğu diğer cepheye sızmış ufaktan. "Oğlum, tabi siz bilirsiniz, bize laf düşmez de, kardeşsiz olmaz, sen biliyorsun (Tek çocuk eşim). Biz elden ayaktan düşmeden, hazır yardımımız dokunuyorken, bi düşünün" falan fıstık, artık hangi ara denk getirdi de araya sokuşturdu bu lafları bilmiyorum ama, bu kadar ileri gidebileceğini ummazdım. Sinirlendim. Babam hatta "Yav sana ne sen karışmasana" filan demiş dağıtmış konuyu ama belki de babam müdahil olmasa, ince ince, gün gün işleyecek benimkini. O da dünden razı zaten orası da ayrı. :/
Tahminim, benim o "Tüp bağlama" esprim, aldı yürüdü annemin kulağına, kadına da telaşlar geldi.
Hey Allah'ım ya. Siparişle torun yaptıracak tövbest. Kvye gerek yok vallahi annem yetiyor. Ben ne edem şimdi annemi?
Bir daha konusu önüme gelirse adamı tembihlemeyi düşünüyorum; ikimiz aynı duruşu sergileyip kestirip atmadığımız sürece bu tavsiyeler(!) devam edecek çünkü. Öyle güzel de işler ki, annem diye demiyorum çok güzel yerlerden yakalar insanı. Aslında bu kadar düz de değil mevzu çok özele girmek istemiyorum da esas sinirlenip gücendiğim nokta; beni tanıyor, istediğim halde çocuk fikri için ne kadar zor bir hazırlanma süreci yaşadığımı biliyor oluşu. Sadece böyle konuşması değil anlayacağınız, benim için altı dolu bir konu ve kendisi de konuya hakim. ...
Bu kadar basit mi yani?
Çekip konuşasım var "Neden yapıyorsun bunu?" diye ama konuşmamam gerekiyor, eşim arada kalacak.
Şu "İkinci çocuğu yap" klişesini dert etti başıma durduk yere. Oyh... İçim şişti.