- 1 Haziran 2021
- 68
- 186
-
- Konu Sahibi cosmicgirl
- #1
Herkese merhaba. Artık o kadar yoruldum ki ruhen ve de kimse ile konuşamıyor oluşum da bu yorgunluğumu daha da arttırıyor.
Ben çocukluğumdan beri annem babamla büyüyen biriyim. Bulunduğumuz yer itibariyle yaşıtlarım pek yoktu çevremde. Çocukluğumu bile normal yaşayamadım onların tercihleri yüzünden. Yine onların seçimleri yüzünden istediğim okulları da okuyamadım. Okuduğum okulları bile yarım bırakmak zorunda kaldım. Açıktan 4 yıllık okul bitirdim ama son senemde babamı kaybettim. 6 yıldır da annem ile yalnızız.
Annem benim aksime çok mükemmeliyetçi biri. Yaptığı iş ne olursa olsun mükemmel olmalı. Ve benim de kendi gibi olmamı ister hep.
Evet çocukluğumdan beri bana çok ev işi yaptırdı diyemem zorlamadı ama ben büyüdükçe de laf sokmaları arttı. Ben elimden geldiğince yaparım ve kendi tarzımda yaparım bir şeyleri. Çamaşırı kendi tarzımda sererim mesela. Eğer temizlik olacaksa önce kahvaltı ederim sonra yaparım ama annem uyanır uyanmaz işle başlar güne. Benim de öyle olmamı ister. Kendi nasıl kullanıyorsa mutfağı benim de öyle yapmamı ister.
Babam öldükten sonraki 6 sene içinde her an yanında oldum. Artık o da genç değil ben 33 annem 72 yaşında. İşe girdim ama hem iş yeri yükü kaynaklı hem de anneme yardım edemiyorum diye işten çıktım. Ev işlerini de kendimce kendi planıma yapıma uygun yapıyorum. Ama yetmiyor hiçbir zaman yetmiyor. Yaptığım işi beğenmiyor kalkıyor kendi yapıyor, ya da ben temizledikten bir gün sonra yine temizlik yapıyor. Bir şey alıyorum iyiliği için ürün kötü çıktı diye durmadan söyleniyor.
Bir gün otursam kendisi durmadığı için, bir iş yapsa, geçmişte yaptıklarım daha dün yaptığım işler bile çöp oluyor. Ben tembel oluyorum. Hayırsız evlat oluyorum acımayan evlat oluyorum. Ama misafir geldiğinde de hep ben hizmet ederim onu yormam. O zaman hamarat iyi evlat oluyorum.
Ben artık çok yoruldum ruhen kendimi çok kötü hissediyorum. Hayatım geçiyor ve ben onu yalnız bırakmayım doktora götüreyim alışverişini yapayım ev işlerinde yardımcı olayım derken kendi hayatımı kaybettim. Artık dayanamıyorum ben bu ithamları hak etmiyorum. Oğlu var 49 yaşında yardım etmez yanında değil ama ben yanındayım. Ve o bana en ufak şeyde böyle hayırsız dediğinde ben kırılıyorum. Kızıyorum. Dayanamıyorum artık psikolojik olarak zaten çok yalnızım. Her şeye yetişmek zorundayım. Bir de annem bana böyle söylenince dayanacak gücüm kalmıyor.
Ben mi haksızlık ediyorum ben mi kötüyüm acaba diyorum. Artık kendimden nefret ediyorum keşke doğmasaydım diyorum. Annem söylendiğinde biraz cevap versem hemen sen dışarıda kendini savunma bana savunuyorsun, tamam ben kötüyüm Allah belamı versin ağzımı açmaz olaydım filan diyor. Bugün de keşke doğurmasaydım dedi. Ben istemedim zaten doğmayı keşke doğmasaydım. Keşke.
Neyse dertleşmek istedim sadece konuşacak kimsem yok. Arkadaşım sevgilim ablam abim.. kimsem yok. Ve artık birileriyle konuşmazsam, kendimi anlatmazsam ne olur bilmiyorum.
Kusura bakmayın hakkınızı helal edin çok uzun yazdım. İyi akşamlar herkese
Ben çocukluğumdan beri annem babamla büyüyen biriyim. Bulunduğumuz yer itibariyle yaşıtlarım pek yoktu çevremde. Çocukluğumu bile normal yaşayamadım onların tercihleri yüzünden. Yine onların seçimleri yüzünden istediğim okulları da okuyamadım. Okuduğum okulları bile yarım bırakmak zorunda kaldım. Açıktan 4 yıllık okul bitirdim ama son senemde babamı kaybettim. 6 yıldır da annem ile yalnızız.
Annem benim aksime çok mükemmeliyetçi biri. Yaptığı iş ne olursa olsun mükemmel olmalı. Ve benim de kendi gibi olmamı ister hep.
Evet çocukluğumdan beri bana çok ev işi yaptırdı diyemem zorlamadı ama ben büyüdükçe de laf sokmaları arttı. Ben elimden geldiğince yaparım ve kendi tarzımda yaparım bir şeyleri. Çamaşırı kendi tarzımda sererim mesela. Eğer temizlik olacaksa önce kahvaltı ederim sonra yaparım ama annem uyanır uyanmaz işle başlar güne. Benim de öyle olmamı ister. Kendi nasıl kullanıyorsa mutfağı benim de öyle yapmamı ister.
Babam öldükten sonraki 6 sene içinde her an yanında oldum. Artık o da genç değil ben 33 annem 72 yaşında. İşe girdim ama hem iş yeri yükü kaynaklı hem de anneme yardım edemiyorum diye işten çıktım. Ev işlerini de kendimce kendi planıma yapıma uygun yapıyorum. Ama yetmiyor hiçbir zaman yetmiyor. Yaptığım işi beğenmiyor kalkıyor kendi yapıyor, ya da ben temizledikten bir gün sonra yine temizlik yapıyor. Bir şey alıyorum iyiliği için ürün kötü çıktı diye durmadan söyleniyor.
Bir gün otursam kendisi durmadığı için, bir iş yapsa, geçmişte yaptıklarım daha dün yaptığım işler bile çöp oluyor. Ben tembel oluyorum. Hayırsız evlat oluyorum acımayan evlat oluyorum. Ama misafir geldiğinde de hep ben hizmet ederim onu yormam. O zaman hamarat iyi evlat oluyorum.
Ben artık çok yoruldum ruhen kendimi çok kötü hissediyorum. Hayatım geçiyor ve ben onu yalnız bırakmayım doktora götüreyim alışverişini yapayım ev işlerinde yardımcı olayım derken kendi hayatımı kaybettim. Artık dayanamıyorum ben bu ithamları hak etmiyorum. Oğlu var 49 yaşında yardım etmez yanında değil ama ben yanındayım. Ve o bana en ufak şeyde böyle hayırsız dediğinde ben kırılıyorum. Kızıyorum. Dayanamıyorum artık psikolojik olarak zaten çok yalnızım. Her şeye yetişmek zorundayım. Bir de annem bana böyle söylenince dayanacak gücüm kalmıyor.
Ben mi haksızlık ediyorum ben mi kötüyüm acaba diyorum. Artık kendimden nefret ediyorum keşke doğmasaydım diyorum. Annem söylendiğinde biraz cevap versem hemen sen dışarıda kendini savunma bana savunuyorsun, tamam ben kötüyüm Allah belamı versin ağzımı açmaz olaydım filan diyor. Bugün de keşke doğurmasaydım dedi. Ben istemedim zaten doğmayı keşke doğmasaydım. Keşke.
Neyse dertleşmek istedim sadece konuşacak kimsem yok. Arkadaşım sevgilim ablam abim.. kimsem yok. Ve artık birileriyle konuşmazsam, kendimi anlatmazsam ne olur bilmiyorum.
Kusura bakmayın hakkınızı helal edin çok uzun yazdım. İyi akşamlar herkese