annem ile anlaşamıyoruz

merhaba, uzun zamandır burayı takip ediyordum fakat yeni üye oldum. bu konu hakkında kendimden büyük insanlardan tavsiye, fikir almak istiyorum.

annem ile hiçbir zaman sağlıklı bir ilişkimiz olmadı, bazen seviyormuş gibi yapıyor bazen de benden nefret ettiğini söyleyip bana lanet ediyor. yaptığım her şey ona dokunuyor. bir yere gitmek istediğimde sürekli bi laf ediyor. evdeyken sürekli odamda olmamdan şikayetçi ama odamda olmayınca sürekli bi tartışma çıkarmaya çalışıyor laf atıyor. evde ona her şeyde yardım etmeme rağmen sanki hiçbir şey yapmıyormuşum gibi davranıyor. o ise gittiğinde kardeşlerime yemek hazırlıyorum, normalde de hazırlıyorum evde oldukça, mutfak temizliği hep bende olur, her gün toz alırım süpürge açarım ama bana hiçbir iş yapmıyorsun diyor. ayda bi kere falan çıkıyorum gezmeye, onda da çocukluk arkadaşımla onun ailesini de tanıyor yine mızmızlanıyor. eve gelince sen hep geziyorsun diyor. bu bahsettiğim arkadaşımla evlerimiz yan yana onun evine gidiyorum arada bana hep sürtüyorsun bir yerlerde diyor. yaşıtlarım sabah akşam geziyor sevgili yapıyor ama ben arkadaşımın evine gittiğim için, sürekli odamda olduğum, evde onlara yemek hazırlayıp temizliklerini yaptığım için hayırsız evlat oluyorum. tartıştığımızda haksız olduğunda kafayı yiyor bana sus konuşma falan diye bir şeyler söylüyor. ama insanların yanında beni övüyor kızım bana çok yardımcı oluyor falan diye.


annemle aramızda yirmi yaş var, yaşlı değil ama onu anlayamıyorum. belki siz ablalarım olarak bana bi fikir verirsiniz? annemle nasıl anlaşacağım, böyle ilerlemez ki? üniversite için şehir dışına gitmek başka bir yerde okumak istiyorum sırf onunla birlikte olmayayım diye. ben mi abartıyorum yoksa annem mi? kafayı yiyeceğim çünkü dayanamıyorum artık.


fazla uzattım galiba ama içimi döktüm, kusura bakmayın

Bu kadar iş yaptığın halde annen memnun değil sorun annemde gibi görünüyor

Alıp karşınıza oturtsanız, bunları bize anlattığınız gibi ona anlatsanız. Sonuç olarak o da bir insan. Belki de bunların farkında değildir.

Annenizin üslubunu hiç beğenmedim. Okuyor musunuz

ben maalesef iki taraflı bir çözümü olduğuna inanmıyorum. benim annem de neredeyse aynısı, ama o başkalarının yanında da hep bizi kötüler. sakince söylüyoruz olmuyor, kaç kez kriz geçirdik tüm kardeşler olarak o halimizi görünce dozunu iyice artırıyor. kendinizi teskin etmeniz, mümkün olan en kısa zamanda da evden ayrılmanız gerek (üniversite, iş, görüştüğünüz iyi bir aday varsa evlilik). çünkü 40, 50, 60 yaşına gelmiş birinin değişmesi için terapiler yetmez bence, ECT filan ancak işe yarar ki o

akba988 .!.:

Alıp karşınıza oturtsanız, bunları bize anlattığınız gibi ona anlatsanız. Sonuç olarak o da bir insan. Belki de bunların farkında değildir.

Genişletmek için tıkla...

çok kez konuşmaya çalıştım. ama anlamak istemiyor. hep kendi istediklerinin olmasını istiyor. ağlaya ağlaya ona bir şey anlatmaya çalıştığımda bile hakaret edip kızmaktan başka bir şey yapmamıştı.

Tokatli Fistik Burhan .!.:

Annenizin üslubunu hiç beğenmedim. Okuyor musunuz

Genişletmek için tıkla...

evet, liseye gidiyorum, 16 yaşındayım

nazzss .!.:

evet, liseye gidiyorum, 16 yaşındayım

Genişletmek için tıkla...

Bu yaşlarda anne kız çatışması çok oluyor. Biraz sabırlı davran üniversite sınavına şimdiden çalışmaya başla. Kendine güzel bir gelecek hazırladığında istediğin yere gidebilirsin.

nazzss .!.:

evet, liseye gidiyorum, 16 yaşındayım

Genişletmek için tıkla...

oyy çok küçükmüşsün daha. anneniz aslında içten içe senin yaptıklarını onaylıyor ve yaptıkların hoşuna gidiyor ama bazı insanlar memnuniyetsizdir, hep eleştirme odaklıdır. yetiştiği aile ortamında pozitif hisler olmadığından onlara yabancıdır ve durmadan bir kaos ve negatiflik yaratma peşindedir. ailelerin çoğundaki kavgacılığın, toksikliğin, evlat beğenmemenin sebebi bu. beyin alışık olduğunu arıyor. seninle hiç ilgisi yok. kendine de bunu sürekli hatırlar olur mu? aslında annenin derdi seninle değil. sana yansıtıyor ama kavga ettiği sen değilsin. çocuklar aileleri için çok ama çok tetikleyici oluyorlar bilinçaltı açısından. bunların hiçbiri senin eksikliğinden, senden kaynaklı değil. sen yanlış ya da eksik bir şey yaptığın için değil. sana verebileceğim tek nasihat kendini suçlama, içinde özgüvenini düşürme ve anneni memnun etmek için kendinden ödün verme. benim çocuklarıma bile vereceğim nasihat bu ileride.

noram .!.:

oyy çok küçükmüşsün daha. anneniz aslında içten içe senin yaptıklarını onaylıyor ve yaptıkların hoşuna gidiyor ama bazı insanlar memnuniyetsizdir, hep eleştirme odaklıdır. yetiştiği aile ortamında pozitif hisler olmadığından onlara yabancıdır ve durmadan bir kaos ve negatiflik yaratma peşindedir. ailelerin çoğundaki kavgacılığın, toksikliğin, evlat beğenmemenin sebebi bu. beyin alışık olduğunu arıyor. seninle hiç ilgisi yok. kendine de bunu sürekli hatırlar olur mu? aslında annenin derdi seninle değil. sana yansıtıyor ama kavga ettiği sen değilsin. çocuklar aileleri için çok ama çok tetikleyici oluyorlar bilinçaltı açısından. bunların hiçbiri senin eksikliğinden, senden kaynaklı değil. sen yanlış ya da eksik bir şey yaptığın için değil. sana verebileceğim tek nasihat kendini suçlama, içinde özgüvenini düşürme ve anneni memnun etmek için kendinden ödün verme. benim çocuklarıma bile vereceğim nasihat bu ileride.

Genişletmek için tıkla...

dedikleriniz beni bir nebze de olsa rahatlattı, teşekkürler

Tokatli Fistik Burhan .!.:

Bu yaşlarda anne kız çatışması çok oluyor. Biraz sabırlı davran üniversite sınavına şimdiden çalışmaya başla. Kendine güzel bir gelecek hazırladığında istediğin yere gidebilirsin.

Genişletmek için tıkla...

öyle yapacağım, teşekkürler

Sizin yaşınızda tam olarak sizin gibi bir ilk gençlik yaşadım, fakat benim annem benden yaklaşık 40 yaş kadar büyüktü. Aramızda bir de kuşak farkı vardı. Ben ne yaparsam yapayım, annem hep yapmadıklarımdan örnek verirdi, kahrolurdum. Bütün evi temizlerdim, diyelim ocağı silmeyi unuttum. Hiçbirini yapmamışım gibi söylenirdi. Önceleri bu durum beni o kadar olumsuz etkilemişti ki, annem en büyük düşmanım sanıyordum. Yaşım ilerledikçe, bunları daha az kafama takmaya başladım. Sonra otuzları da geçince, anneme benzediğimi fark ettim. Ben de çok memnuniyetsiz, mükemmelde kusur arayan birine dönmüştüm. Sonra kendimi değiştirmeye başladım. 34 yaşıma geldiğimde ilk kez evlendim. Annemden gördüklerimin on katını kayınvalidemden gördüm. Annem bazı anlara tanık oldu ve yaşadığım şeylere çok içerledi. Nasıl olur da bir kadın onun biricik kızına zulmeder diye öfkeden deliye döndü.
O zaman onunla ilk kez uzun boylu konuştuk.
Bana neden böyle davranıyorlar biliyor musun anne? dedim. Çünkü sen de aynısını yaptın. Hiç takdir etmedin, hep kusur buldun bende. O kadın da bunun farkında. Benim korkaklığımı, sindirilmişliğimi iliklerine kadar hissediyor ve bana zulmetmeyi kendinde hak görüyor. Sen isteseydin ben daha güçlü biri olurdum. Ama sen beni hiç takdir etmedin, bana sevgini hiç göstermedin dedim.
Annem o zaman bir patlama yaşadı. O kadar ağladı ki. Çocukluğunu ve gençliğini anlattı. Ne ailesinde, ne evlendikten sonra yüzü gülmemişti. Onu o kadar eleştirmişler ki, ben öyle olmayayım diye yapmış hepsini. Hata yaptığını fark etti. Bizde evladını sevmek ayıptı dedi. Yolu yöntemi yanlıştı belki ama niyeti iyiydi. Anneme hiç gönül koymadım. Çok eksik bıraktı beni ama, o gün hayatımızda milat oldu. Ben de bir daha kendimi ezdirmedim kimseye, annem de beni hep sevdi ve takdir etti.
Yani onun da (yani annenizin) nasıl yetiştiğini, nelerle sınandığını bilmiyorum ama, hiçbir davranışın boşuna olmadığını biliyorum.
Dilerim siz benim kadar beklemezsiniz iletişim kurabilmek için.
Ama şunu hep hatırlayın sevgili kardeşim, anneler çocuklarına bilinçli olarak düşman olmaz. Bu olanlara takılıp hayatınızı ihmal etmeyin, okuyun, meslek sahibi olun, yere sapasağlam basın. O zaman özgür olacaksınız zaten. O da sizi içerde bir yerlerde hep seviyor, bir gün bunu da anlayacaksınız. İnanıyorum.

noram .!.:

oyy çok küçükmüşsün daha. anneniz aslında içten içe senin yaptıklarını onaylıyor ve yaptıkların hoşuna gidiyor ama bazı insanlar memnuniyetsizdir, hep eleştirme odaklıdır. yetiştiği aile ortamında pozitif hisler olmadığından onlara yabancıdır ve durmadan bir kaos ve negatiflik yaratma peşindedir. ailelerin çoğundaki kavgacılığın, toksikliğin, evlat beğenmemenin sebebi bu. beyin alışık olduğunu arıyor. seninle hiç ilgisi yok. kendine de bunu sürekli hatırlar olur mu? aslında annenin derdi seninle değil. sana yansıtıyor ama kavga ettiği sen değilsin. çocuklar aileleri için çok ama çok tetikleyici oluyorlar bilinçaltı açısından. bunların hiçbiri senin eksikliğinden, senden kaynaklı değil. sen yanlış ya da eksik bir şey yaptığın için değil. sana verebileceğim tek nasihat kendini suçlama, içinde özgüvenini düşürme ve anneni memnun etmek için kendinden ödün verme. benim çocuklarıma bile vereceğim nasihat bu ileride.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel bir kalbiniz var.

Çok genç anne olan kadınlarda kendini çocuğuyla kıyaslama durumu oluyor. Benim kadar iş yapsın, ben gezmiyorum o da gezmesin gibi gibi. İçten içe bir yarış, içten içe bir kıskanma. Hem hükmetme isteği, hem denk görme.
Öyle olabilir mi?

nazzss .!.:

yaşıtlarım sabah akşam geziyor sevgili yapıyor

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle yaşıtlarınızın gezmesi, sevgilisinin olması kadar normal bir durum yok. 22 yaşında olduğunuzu yazmışsınız bu yüzden diyorum bunu. Ben bu tarz konulara yapacak bir şey yok gibi görüyorum çünkü çoğu anne böyle o yüzden ekonomik özgürlüğünüzü elinize almak için çabalayın annenizle konuşsanız da düzelmez.

yosunlukek .!.:

Öncelikle yaşıtlarınızın gezmesi, sevgilisinin olması kadar normal bir durum yok. 22 yaşında olduğunuzu yazmışsınız bu yüzden diyorum bunu. Ben bu tarz konulara yapacak bir şey yok gibi görüyorum çünkü çoğu anne böyle o yüzden ekonomik özgürlüğünüzü elinize almak için çabalayın annenizle konuşsanız da düzelmez.

Genişletmek için tıkla...

Pardon 16 yazmışsınız üstteki yorumlara. o zaman güzelce derslerini çalışıp iyi bir üniversitede iyi bir bölüm kazanmaya bak kendi hayatının ipleri senin elinde olsun

HaslanmisPattis .!.:

Çok genç anne olan kadınlarda kendini çocuğuyla kıyaslama durumu oluyor. Benim kadar iş yapsın, ben gezmiyorum o da gezmesin gibi gibi. İçten içe bir yarış, içten içe bir kıskanma. Hem hükmetme isteği, hem denk görme.
Öyle olabilir mi?

Genişletmek için tıkla...

evet, sanırım öyle

Bütün ebeveynlerin psikolojik desteğe ihtiyacı var zaten bence, onun destek almasını sağlayın ama hiç bir zaman annesi gibi davranmayın.

40 yasindayim hala anlaşamıyorum bi tabuları var ben mükemmellim herseyi bilirim tabusu yikilmiyor malesef.iyi bir uni kazan iyi maasla calis hediyeye boğ anacigini artik sizi birakir .

nazzss .!.:

evet, liseye gidiyorum, 16 yaşındayım

Genişletmek için tıkla...

Derslerine sarıl , eğitimin sağlam olsun. Paran ve maddi gücün yerine geldiğinde ve sen de büyüdüğünde herkes yerini bilmeyi öğrenecektir.