Merhabalar. Sizlere içinde bulunduğum durumu anlatmak ve bir nebze de olsa fikirlerinizi almak isterim.
Ben, 23 yaşında İstanbul doğumlu aslen Rumeli göçmeni arnavut baba ve karadenizli anneye sahip biriyim. Erkek arkadaşım ise, 27 yaşında Ağrı doğumlu 5 yıldır Almanya'da yaşayan kürt kökenli bir insan.
Ben, yeni avukat oldum. Erkek arkadaşım ise hukuk doktorası yapmakta ve kısmetse üniversitede yardımcı doçent olarak öğretim üyeliğine başlayacaktır. Göreceğiniz üzere, işimiz açısından bir problem yok. Kendisi Ağrı doğumlu, liseyi Konya'da okumuş, üniversiteyi ise İstanbul Üniversitesi Hukuk fakültesinde okumuş daha sonra ise Almanya'da eğitimine devam etmiş biri. Akademik anlamda gerçekten başarılı ve saygın bir insan. Kişilik olarak ise, son derece naif, titiz, temiz, düşünceli kibar bir insan. Ben okulum vesilesiyle ve onu ziyarete çok kez Almanya'ya gittim. Onun orada nasıl bir hayat sürdüğünü biliyorum. Allah var, 3 yıldır beraberiz bana karşı kötü katlanılamayacak bir davranışın görmedim. Her zaman bana sahip çıkmıştır ve nasıl desem sizlere kanatları üzerimdedir, annem babam gibi. Hep saygılı olmuştur bana karşı. Birlikte çok şey yaşadık, çok şey atlattık. İstanbul, Berlin, Ağrı derken. Gelelim konuya, ailesi Ağrı'nın köyünde yaşıyor. 7 kardeşler. Annesi türkçe bilmiyor. Tarım ve hayvancılıkla uğraşan bir aile. Ben ise ailemin tek çocuğuyum ve maalesef kız çocuğuyum. Annemle tanıştırdım fikrini almak için. Annem, gördü beğendi efendi saygılı çocuk dedi. Babamın henüz haberi yok. Ama ailemizde ultra bir kürt düşmanlığı( bilhassa son dönemdeki terör olaylarından dolayı) mevcut bunu belirtiyim. Beyaz türkler diye tabir edilen, kürde aileviye kız yok denilen bir aileden geliyorum. (Farkındayım arkadaşlar, bunlar suç teşkil eden ifadelerdir aynı zamanda, ben herşeyin farkındayım
) Neyse, ailemin tutumu bu şekilde. Ve, çevremdeki insanlar hep durup durup bir şekilde 'yaa, onların içinde bişey oluyor, hayır yapamazsın' diyor. Ailem kızım çok iyi düşün, keşke böyle olmasaydı diyor. Ben ise düşünmekten hem kendimi hem onu üzüyorum. Bir insan ve bir hukukçu olarak ona nasıl bu kadar haksızlık ederim diyorum hiç haketmiyorken. Onu gerçekten seviyorum, bana olan sevgisinden de eminim. Ben ona ailemin onu asla içten kabul etmeyeceğini söyleyince çok üzüldü ve ailenle görüşmek istemem dedi. İşte, adliyede, çevrede insanlar görüyorum ki söylenenler, şu bu, kafam kazana döndü. Nacizhane fikirlerinizi bekliyorum.
Selam ve sevgi ile.