- 2 Eylül 2007
- 17.020
- 12.637
- 823
- Konu Sahibi Minicikfzt
-
- #21
Annen sana düşkün değil seni yönetip kullanıyor.
Anneniz orda kalsın siz karşıya taşının. Anneniz sizinle geldiği sürece mutlu olamayacaksınız !Merhaba arkadaşlar ben 3.5 yıllık evliyim 11 aylık bebeğim var. Eşimin işi nedeniyle karşıya taşınmamız gerekiyor. Ben de şu an ücretsiz izindeyim ama tayin istedim çıktı şükür. Şu anki evimiz de satılıyor ordan ev alacağız buraya kadar sorun yok. Ailemle aynı sitede oturuyoruz ve onlar da bizimle gelecek evleri satışta. Onların evi bizimkinden küçük ve giriş katı bu sebeple galiba onların evine talip çıkmadı bizimkine çok çıkarken. Annem de bunu kafaya taktı ve içten içe beni suçladığını düşünüyorum artık. Annem normal psikolojiyle hareket eden biri değil geçmişinde ciddi depresyon intihar girişimi vs var çok hassas o yüzden. Şimdi de onların evi kalacak onu bırakıp gideceğim diye bana kızıyor. Ek olarak geçen gün bir yakınımız doğum yaptı bana sen çabuk ayaklandın dedi ben de ayaklanmak zorundaydım beni tuvalete gitmek için ayağa kaldıracak kimsem bile yoktu beni kaldırın diye ağladım kaldırmadılar dedim(kaldırmayan kişi babam) sonra da hep ben baktım ilk geceden dedim sezaryen olduğum halde. Ailem aynı sitede oturduğumuz halde günde 10 dk bebek sevmeye gelip gitti ne bir yemek ne birsey. Bu da benim içimde büyük yara çünkü benden bir ay sonra ablam doğum yaptı onun yanına gidip kaldılar bebeğe ablama baktılar. Hala da laf gelince sen ayaklandın ablan ayaklanmadı diyolar bana da geliyo gelenler. O konuda tepki gösterdiğim için de annem şu an bana yine tavırlı. Zoruma gidiyo inanın sanki kötü bir şey yaptım gibi. Bizimle gelme nedenleri de asla bebek bakmak falan değil annem bana çok düşkündür her gün görmek ister ben onu dinlerim dertlerini bir sorun olduğunda onu korurum bunlara güvenir. Bir de eşim 3+1 ev istiyor misafir odası olsun diye paramız da yetiyor ama annem onu da istemiyor eşimin ailesi gelir bizde kalır annesi bir süre sonra bize yerleşmek ister diye. Eşimin annesiyle aynı evde yaşamak istemem anlaşamam ama şu an öyle bir konuşma da yok. Annem sürekli 3+1 almayın gelir yerleşir diyo eşim de 3+1 alcaz dediği için de sorun oluyo. Ben kendimi arada kalmış hissediyorum. Bebekle taşınmak vs zaten zorken bir de bu gerilim beni kötü etkiliyo. Sizce ben ne yapmalıyım?
Annenizden boşanın. Yakın oturmayın. Eşinizle aranızıbda açar sizi de yorar. Duygusal çöp torbası olmayın onunMerhaba arkadaşlar ben 3.5 yıllık evliyim 11 aylık bebeğim var. Eşimin işi nedeniyle karşıya taşınmamız gerekiyor. Ben de şu an ücretsiz izindeyim ama tayin istedim çıktı şükür. Şu anki evimiz de satılıyor ordan ev alacağız buraya kadar sorun yok. Ailemle aynı sitede oturuyoruz ve onlar da bizimle gelecek evleri satışta. Onların evi bizimkinden küçük ve giriş katı bu sebeple galiba onların evine talip çıkmadı bizimkine çok çıkarken. Annem de bunu kafaya taktı ve içten içe beni suçladığını düşünüyorum artık. Annem normal psikolojiyle hareket eden biri değil geçmişinde ciddi depresyon intihar girişimi vs var çok hassas o yüzden. Şimdi de onların evi kalacak onu bırakıp gideceğim diye bana kızıyor. Ek olarak geçen gün bir yakınımız doğum yaptı bana sen çabuk ayaklandın dedi ben de ayaklanmak zorundaydım beni tuvalete gitmek için ayağa kaldıracak kimsem bile yoktu beni kaldırın diye ağladım kaldırmadılar dedim(kaldırmayan kişi babam) sonra da hep ben baktım ilk geceden dedim sezaryen olduğum halde. Ailem aynı sitede oturduğumuz halde günde 10 dk bebek sevmeye gelip gitti ne bir yemek ne birsey. Bu da benim içimde büyük yara çünkü benden bir ay sonra ablam doğum yaptı onun yanına gidip kaldılar bebeğe ablama baktılar. Hala da laf gelince sen ayaklandın ablan ayaklanmadı diyolar bana da geliyo gelenler. O konuda tepki gösterdiğim için de annem şu an bana yine tavırlı. Zoruma gidiyo inanın sanki kötü bir şey yaptım gibi. Bizimle gelme nedenleri de asla bebek bakmak falan değil annem bana çok düşkündür her gün görmek ister ben onu dinlerim dertlerini bir sorun olduğunda onu korurum bunlara güvenir. Bir de eşim 3+1 ev istiyor misafir odası olsun diye paramız da yetiyor ama annem onu da istemiyor eşimin ailesi gelir bizde kalır annesi bir süre sonra bize yerleşmek ister diye. Eşimin annesiyle aynı evde yaşamak istemem anlaşamam ama şu an öyle bir konuşma da yok. Annem sürekli 3+1 almayın gelir yerleşir diyo eşim de 3+1 alcaz dediği için de sorun oluyo. Ben kendimi arada kalmış hissediyorum. Bebekle taşınmak vs zaten zorken bir de bu gerilim beni kötü etkiliyo. Sizce ben ne yapmalıyım?
Bencil. Siz nazladıkça artmış bence hastalığıTedaviye devam etmiyor kötü hissedince ilaç içiyor o kadar. Çocukluğumdan beri psikolojik olarak hastalıkları olduğu için ben o ne derse elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum çok hassas hala minicik bir şey bile onu çok kötü edebiliyor bir anda. Kayinvalidemi de kıskanıyor olabilir aramız aşırı iyi olmasa da onunla daha çok ilgilenirim o bizim eve yerleşir de annem uzak kalır gibi bir sürü şey geçiyor bence aklından
Tanısı elbette var majör depresyon olarak geçiyor sebebi belli olan. Annem aylarca psikiyatri servisinde yattı beyni şoklandı hafızası silindi. Tüm bunlar ben 7 8 yaşlarındayken oldu. Sonra ara ara kötüleyip tekrar tedavi gördü belki on yıldır görmüyor. O yüzden ödüm kopuyor o eskisi gibi kötüleşecek diye. Beni de etkiliyor haliyle benim de travmalarım dolu onun hastalığıyla ilgili. Bazı yorumlara üzüldüm gerçekten.Annenizin bir teshisi var mi? Intihar sebebiyle yatış aldi mi?
Bu arada akli dengesi yerinde olmayan insanlar hakkinda yorum yaparken, konustugunuz kişi de onun evladiyken biraz daha hassas olmaya calisin lutfen, hastalik bu ve kimin aklini kaybedecegi asla belli olmaz, bir travmaya bakar yarin aklinizi kaybetmeniz.
Annenizi ikna edip tekrar tedaviye yonlendirmeniz gerekiyor. Cunku bazi hastaliklarin ilk tanisi major depresyon oluyor, sonra tedavi devam ettikce asil taniya geciliyor.Tanısı elbette var majör depresyon olarak geçiyor sebebi belli olan. Annem aylarca psikiyatri servisinde yattı beyni şoklandı hafızası silindi. Tüm bunlar ben 7 8 yaşlarındayken oldu. Sonra ara ara kötüleyip tekrar tedavi gördü belki on yıldır görmüyor. O yüzden ödüm kopuyor o eskisi gibi kötüleşecek diye. Beni de etkiliyor haliyle benim de travmalarım dolu onun hastalığıyla ilgili. Bazı yorumlara üzüldüm gerçekten.
Neden böyle sert bir yorum yaptınız? Çocuğuma kötü anne olduğum kanısına nerden vardınız? Bu sözü hakedecek ne var yazdıklarımda annemin rahatsız olması ve bu yüzden incinmiş olmam dışında?Keşke evlenmeseydiniz, eşinize ve çocuğunuza yazık olmuş
İki eşin varmış gibi davranmaktan vazgeçeceksin tabiki. Ev senin ve eşinin kaç artı kaç olacağı anneni ne ilgilendirir. Kayınvaliden yerleşmek istese bile anneni ne ilgilendirir . Eşin ve senin sorunundur siz çözersiniz . Silkelenin ve kendinize gelin lütfen.Merhaba arkadaşlar ben 3.5 yıllık evliyim 11 aylık bebeğim var. Eşimin işi nedeniyle karşıya taşınmamız gerekiyor. Ben de şu an ücretsiz izindeyim ama tayin istedim çıktı şükür. Şu anki evimiz de satılıyor ordan ev alacağız buraya kadar sorun yok. Ailemle aynı sitede oturuyoruz ve onlar da bizimle gelecek evleri satışta. Onların evi bizimkinden küçük ve giriş katı bu sebeple galiba onların evine talip çıkmadı bizimkine çok çıkarken. Annem de bunu kafaya taktı ve içten içe beni suçladığını düşünüyorum artık. Annem normal psikolojiyle hareket eden biri değil geçmişinde ciddi depresyon intihar girişimi vs var çok hassas o yüzden. Şimdi de onların evi kalacak onu bırakıp gideceğim diye bana kızıyor. Ek olarak geçen gün bir yakınımız doğum yaptı bana sen çabuk ayaklandın dedi ben de ayaklanmak zorundaydım beni tuvalete gitmek için ayağa kaldıracak kimsem bile yoktu beni kaldırın diye ağladım kaldırmadılar dedim(kaldırmayan kişi babam) sonra da hep ben baktım ilk geceden dedim sezaryen olduğum halde. Ailem aynı sitede oturduğumuz halde günde 10 dk bebek sevmeye gelip gitti ne bir yemek ne birsey. Bu da benim içimde büyük yara çünkü benden bir ay sonra ablam doğum yaptı onun yanına gidip kaldılar bebeğe ablama baktılar. Hala da laf gelince sen ayaklandın ablan ayaklanmadı diyolar bana da geliyo gelenler. O konuda tepki gösterdiğim için de annem şu an bana yine tavırlı. Zoruma gidiyo inanın sanki kötü bir şey yaptım gibi. Bizimle gelme nedenleri de asla bebek bakmak falan değil annem bana çok düşkündür her gün görmek ister ben onu dinlerim dertlerini bir sorun olduğunda onu korurum bunlara güvenir. Bir de eşim 3+1 ev istiyor misafir odası olsun diye paramız da yetiyor ama annem onu da istemiyor eşimin ailesi gelir bizde kalır annesi bir süre sonra bize yerleşmek ister diye. Eşimin annesiyle aynı evde yaşamak istemem anlaşamam ama şu an öyle bir konuşma da yok. Annem sürekli 3+1 almayın gelir yerleşir diyo eşim de 3+1 alcaz dediği için de sorun oluyo. Ben kendimi arada kalmış hissediyorum. Bebekle taşınmak vs zaten zorken bir de bu gerilim beni kötü etkiliyo. Sizce ben ne yapmalıyım?
Anneniz çocuk sahibi olmayı seçmiş ve sizin hayatınızı zehir etmiş olabilir, çunku psikolojisi bozukmus, ne o zaman ne de şimdi ne yaptığının çok farkında değilmiş denilebilir ama siz annenizin durumunu ve onunla olan sağlıksız baginizi bile bile çocuk yapmayı tercih etmişsiniz... Eminim zamanında hiç evlenmemek bile geçmişdir aklınızdan ama eşinizle konuşup bu durumu başta anlaşmışsınızdır belki ancak çocugunuz hayatı boyunca hasta anneanne himayesinde dengesi kaybolmuş , asla birey olamayacak bir anneye razı mı sizce? Hep ikinci planda olacak, hep annesinin ve anneannesinin travmalariyla içiçe yaşayacak, hep diken üstünde bir çocukluk geçirecek? Bu adil mi gerçekten?Neden böyle sert bir yorum yaptınız? Çocuğuma kötü anne olduğum kanısına nerden vardınız? Bu sözü hakedecek ne var yazdıklarımda annemin rahatsız olması ve bu yüzden incinmiş olmam dışında?
Anneniz çocuk sahibi olmayı seçmiş ve sizin hayatınızı zehir etmiş olabilir, çunku psikolojisi bozukmus, ne o zaman ne de şimdi ne yaptığının çok farkında değilmiş denilebilir ama siz annenizin durumunu ve onunla olan sağlıksız baginizi bile bile çocuk yapmayı tercih etmişsiniz... Eminim zamanında hiç evlenmemek bile geçmişdir aklınızdan ama eşinizle konuşup bu durumu başta anlaşmışsınızdır belki ancak çocugunuz hayatı boyunca hasta anneanne himayesinde dengesi kaybolmuş , asla birey olamayacak bir anneye razı mı sizce? Hep ikinci planda olacak, hep annesinin ve anneannesinin travmalariyla içiçe yaşayacak, hep diken üstünde bir çocukluk geçirecek? Bu adil mi gerçekten?
Sonunda beni anlayan biri teşekkür ederimAnneniz sizi seviyor biraz kişilik biraz psikolojik sorunlar birazda yaşlanmanın getirdiği yan etkiler dolayısı ile arada garip davranıyor diye anladım.Cok büyük anne kız çatışması görmedim.Tuhaf bir yaptırım yok .Yani burda okuduğum diğer konular gibi büyük büyük birşey yok.Alismis işte kadın bazı insanlar yaş aldıkça çocuklaşıyor bende annemin annesi gibiyim şu an.Bence üzmeden güzelce anlatın bildiğinizi yapın genede.
Sizi kirrmak için yazmadım , sizin konuyu ele açış tarzınız , cumleleriniz ve benim deneyimim birleşince bu sonuç çikiyor üzgünüm...Diğer üyeler de hemen hemen aynı şeyleri yazmış ama onlar yeterince net soylemedikleri için benim yorumuma takildiniz ama durum bu ....Asla birey olamayacak biri olmadigimi kabul etmiyorum diyorsunuz ama ne evlenirken ne taşınırken annenizden uzaklasmayi göze alamıyorsunuz, bundan sonra da göze alamayacağınız çok belli. Eşinizin çocugunuzun konforu annenizin kaprislerinden daha önemsiz sizin için, oda sayısı konusunda bile rest çekip karar alamıyorsunuz...Sizce bu durum çocuga yansimiyor mudur? İleride ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız ama şu anda yapabileceğiniz birşey yok gibi görünüyor...Çocugunuz için üzgünüm sadece, o kadar...Çocuğum benim için ikinci planda değil hanımefendi ben de annemin yaşadığı hastalığa sahip değilim. Asla birey olamayacak biri olduğumu kabul etmiyorum kusura bakmayın. Tanımadan etmeden dertleşmek için attığım bu konuya bu derece sert konuşarak kendi egonuzu tatmin etmiş olmuyor musunuz siz de? Size daha fazla cevap vermeyeceğim. Benim kişiliğim hakkında bu denli ağır ithamlarda bulunmanız burada bana yardımcı olmak için beni yargılamak ve kendinizi üstün görmeden başka bir arzunuz olmadığını açıkça gösteriyor.
Hayır, annesi onu kullanıyor...Annelik bu değilAnneniz sizi seviyor
Çatisma olması için eşit güçte iki birey gerekir. Taraflardan biri herşeye evet derse tabii ki çatışma çikmazCok büyük anne kız çatışması görmedim.
Psikolojik şiddet, manipülasyon, aile içi dinamiklere karışmak...Bunlar sizce küçük şeyler mi?Tuhaf bir yaptırım yok .Yani burda okuduğum diğer konular gibi büyük büyük birşey yok.
Ben de konu sahibinin annesi yaşındayım muhtemelen, benim de genç kızım var, hiç de çocuklasmadim. 20 yıl önce de kızım benim için çok değerli ayrı bir bireydi, bugün de öyle, muhtemelen konu sahibinin annesi gençliğinde de kızina böyle malı gibi davranıyordu, sonradan değişmedi yani...Annenizin annesi olmak hiçbir yaş ve donemde normal değildir .Lütfen siz de bunu normallestirip çocuklariniza aktarmayin.Alismis işte kadın bazı insanlar yaş aldıkça çocuklaşıyor bende annemin annesi gibiyim şu an.Bence üzmeden güzelce anlatın bildiğinizi yapın genede.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?