Annelik ve mutsuzluk

Eger cocugunun bir saglik sorunu yoksa sürekli mizmiz ve agresif olmasinin tek sebebi var onu da sen söylemissin zaten: uyumuyor!
Acil uyku egitimi baslatin. Benim bebegim de sürekli mizmiz sürekli huysuzdu, 2 hafta önce uyku egitimine basladik, cocuk gündüz 4-5 saat uyumaya basladi ve aslinda ne kadar sakin bir cocuk olabilecegini gördük. Nacizane tavsiyem uyku meselesine yogunlas.
 
Siz bir terapistin yolunu tutun ama sorun olduğu için değil iyi geleceği için. Artık yeni normalleriniz var. Bunlara alışmak en başta zorlu olabiliyor. Annelik zorlu bir yolculuk, kolay diyen yalan söyler ya da saldım çayıra mevlam kayıra modunda bir annedir haliyle strese girmiyordur. Fakat hepsi geçecek. Çok daha iyi olacak. Uyku konusu ve kişisel zaman konusu gerçekten önemli. Özellikle kişisel zaman oluşturmak. İmkanınız ve çevreniz var ise size destek olabilecek 45 dk 1 saat bile iyi gelir. Bunda vicdan yapacak bir şey yok gayet insani bir hak. Siz iyi olacaksınız ki bebeğiniz de iyi olsun. Ayrıca mesajlarınız da varlığım ile yokluğum bir demişsiniz. Ne büyük bir yanılgı. Böyle birşey mümkün değil. Çocuk sizi aynalıyor olabilir mi? Birde o gözle değerlendirin. Anne ister istemez gergin ve mutsuz. Çocukta benzer. Sizi aynalıyor olabilir.
 
Oğlum o kadar uysal bi bebekti ki aşı yaparlarken bile ağlamazdı hemşiresi hep hayret ederdi umursamıyor bile die

İlk dişi çıkacağında gece 2.30 da uyuduk
Sadece ilk kez saatini geçti o gün .
İki kaşının ortasına dokunurken uyurdu ne kucak bildi ne emzikne sallanma ne biberon ne lazımlık

Benle uyur benle uyanırdı emsin die 3 saate bir alarm kurardım istifini bozup uyanmazdı bile gözü kapalı hallederdi

derken arada 13 sene gectı şimdi ikiz bekliyorum bakalım neler yaşıcaz .
 
çocuk işi şans isi ya. bazi bebekler dogarken bile gülücükle doguyor, neşe saçıyor, ne gaz ne iştahsizlik, büyüdükçe hayata karşı merakla, pozitif pozitif bakip bicir bicir geziyorlar. bazi çocuklarsa kolikle, gaz sancisiyla, yemek yememekle, alerjilerle, haylazliklari hareketlilikleriyle, ciglik cigliga kosup terör estirmeleriyle cinnet cinnet geziyorlar:)
tamamen sans isi. kumar gibi bir sey.
yillar önce kuzenimin cocugu oldu. ozel bir durumlari olduğundan birkac gün onlarda kaldim. yenidogan bebek sevimli olur ama bizimki asık suratiyla, catik kasiyla sanki dusmanina bakar gibi bakıyordu. emerken emmek istemez asık surat, uyuturken uyumak istemez asık surat :) sonra büyüdü - ergenlige girdi girecek hala ayni çatık kasli, memnuniyetsiz bir cocuk. Acikcasi onu gördükten sonra benim de cocuk yapmaya bakisim degisti. onunla da ortak genlerimiz var yani, böyle memnuniyetsiz bir bebek dogurmak da kaderim olabilir. o yüzden cocuk fikrinden uzaklastim:)
bir kuzenimin kiz cocugu da öyle haylaz ki 9 senede 9 ayri yerinde dikis izi var, iki kere kolunu kirdi. bebekken mama sandalyesinde bile zıplardi. Annesi her an tetikte, yaslandi cocugun pesinde kosmaktan. ote yandan benim yegenim cocuk minicikken bile mama sandalyesine oturur oturmaz kendi kemerini kendi baglardi. "gel kaydiraktan kayalim" derdim "ama teyze güneş oraya vuruyor, bacaklarimi yakar" der kendi güvenliğini düşünürdü 😂😂 yani annelik tamamen şans işi
anneliği övenlerin görece daha ilimli çocukları olduğunu düşünüyorum.
size de sabir diliyorum. 9 aylikmis. biraz daha büyüyünce derdini anlatmaya baslar siz de rahat edersiniz. sonrasi sevdigini belli etmeler, tatli tatli konuşmalar-komik kelime hatalari falan - daha tatli bir evresi baslayacak bebisin, eli kulaginda. az daha sabredin:)
yukarida bir arkadas uyku egitimi onermis. bence ciddi ciddi onu deneyin.
bol sans diliyorum
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
MAalesef hayatta her seye hazir oldum okey tamamim diyebiliyorsunuz ama annelige hicbir zaman aslinda hazir olunmuyo. Yasayarak ogreneceksiniz bu gunler gececek hala lohusasiniz. Yardim alin bence ben aldim faydasini da gordum hala ilac kullaniyorum. Bire bir neredeyse aynilarini dusunmusuz ayni zamanlarda.
 
armchair99 .!.:
Teşekkürler. Uygulamaya çalışacağım bunları. Bebek 9 aylık. Varlığımla yokluğum bir onun için bu da ayrı bir mesele ben vicdanım el vermediği için bırakamıyordum ama dışarı çıkacağım.
Genişletmek için tıkla...
Bugün 2 saat dışarda dolaştım çarşı pazar çok iyi geldi. Yağmurlu soğuk hava herkes şikayet eder ben kelebekler gibiydim. Gerçekten çok önemli dışarı çıkıp nefes almak.
 
Herkes böyle düşünüyor emin olun.Annelik dünyanın en zor şeyi,hem fiziken hem zihnen ömür boyu bizi bitirecek bir durum.3yasinda kızım var.Yatana kadar gerçekten popom yer yüzü görmüyor.İsten eve gelip dinlenmeden tekrar işe gidiyorum.Bir de büyüğüm var okula giden,ona da vakit ayırmak gerekiyor,yemek temizlik , büyüğün ödevi,çantası,beslenmesi , küçüğün oynaması vs Gerçekten kendimizi unutuyoruz.Babalara bakıyorum çok rahatlar ,işten yorgun gelip evde ohhh mis gibi maç izlesinler.
Bilmiyorum bu haksızlık ,erkeklerin hayatı hemen hemen aynı giderken bizimki tele taklak oluyor... Babalar yapmak istemediğinden değil,çocuklar buna müsade etmiyor,varsa yoksa anneeeeee.
Allah kolaylık versin tüm annelere...
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Evet bir psikologun yolunu tutun :) soylediklerinizin cogu ilk cocugumda benim icin de gecerliydi. Ilk cocuklar biraz daha karakter olarak zor oluyorlar sanirim. Bir de benim bir teorim var: vucudumuz annelik hormonlari ile yeni tanistigi icin tepkileri cok asiri oluyor bence. Vucut da ne yapacagini bilemiyor. Biz kendimizi tanimaz hale geliyoruz.

Ben de ilk çocugumda aglamistim bu cocuk hic gulmuyor, ben bunu bile hak etmeyen bir anne miyim diye :) su an 8 yasinda, tam bir bal damlasi: cqrsaflardan ev yaptim onlara odasinda kardesiyle oyle guzel oynuyor ki bir yandan kucuklugundeki o kotu gunleri hatirliyorum simdi size yazarken bir yandan su an nasil bal oldugunu.
 
ffestinalente .!.:
Siz bir terapistin yolunu tutun ama sorun olduğu için değil iyi geleceği için. Artık yeni normalleriniz var. Bunlara alışmak en başta zorlu olabiliyor. Annelik zorlu bir yolculuk, kolay diyen yalan söyler ya da saldım çayıra mevlam kayıra modunda bir annedir haliyle strese girmiyordur. Fakat hepsi geçecek. Çok daha iyi olacak. Uyku konusu ve kişisel zaman konusu gerçekten önemli. Özellikle kişisel zaman oluşturmak. İmkanınız ve çevreniz var ise size destek olabilecek 45 dk 1 saat bile iyi gelir. Bunda vicdan yapacak bir şey yok gayet insani bir hak. Siz iyi olacaksınız ki bebeğiniz de iyi olsun. Ayrıca mesajlarınız da varlığım ile yokluğum bir demişsiniz. Ne büyük bir yanılgı. Böyle birşey mümkün değil. Çocuk sizi aynalıyor olabilir mi? Birde o gözle değerlendirin. Anne ister istemez gergin ve mutsuz. Çocukta benzer. Sizi aynalıyor olabilir.
Genişletmek için tıkla...
Varlığım ile yokluğum bir deme sebebim şuydu: ben giderken hiç ağlamıyor. Döndüğümde de sevinmiyor. Benim dışımda herhangi biriyle daha rahat vakit geçiriyor. Aynalıyor olabilir haklısınız. Ama o mutluyken ben de mutluyum. O mutsuzken sakinliğimi ve mutluluğumu koruyamıyorum.
 
yenGEnC .!.:
çocuk işi şans isi ya. bazi bebekler dogarken bile gülücükle doguyor, neşe saçıyor, ne gaz ne iştahsizlik, büyüdükçe hayata karşı merakla, pozitif pozitif bakip bicir bicir geziyorlar. bazi çocuklarsa kolikle, gaz sancisiyla, yemek yememekle, alerjilerle, haylazliklari hareketlilikleriyle, ciglik cigliga kosup terör estirmeleriyle cinnet cinnet geziyorlar:)
tamamen sans isi. kumar gibi bir sey.
yillar önce kuzenimin cocugu oldu. ozel bir durumlari olduğundan birkac gün onlarda kaldim. yenidogan bebek sevimli olur ama bizimki asık suratiyla, catik kasiyla sanki dusmanina bakar gibi bakıyordu. emerken emmek istemez asık surat, uyuturken uyumak istemez asık surat :) sonra büyüdü - ergenlige girdi girecek hala ayni çatık kasli, memnuniyetsiz bir cocuk. Acikcasi onu gördükten sonra benim de cocuk yapmaya bakisim degisti. onunla da ortak genlerimiz var yani, böyle memnuniyetsiz bir bebek dogurmak da kaderim olabilir. o yüzden cocuk fikrinden uzaklastim:)
bir kuzenimin kiz cocugu da öyle haylaz ki 9 senede 9 ayri yerinde dikis izi var, iki kere kolunu kirdi. bebekken mama sandalyesinde bile zıplardi. Annesi her an tetikte, yaslandi cocugun pesinde kosmaktan. ote yandan benim yegenim cocuk minicikken bile mama sandalyesine oturur oturmaz kendi kemerini kendi baglardi. "gel kaydiraktan kayalim" derdim "ama teyze güneş oraya vuruyor, bacaklarimi yakar" der kendi güvenliğini düşünürdü 😂😂 yani annelik tamamen şans işi
anneliği övenlerin görece daha ilimli çocukları olduğunu düşünüyorum.
size de sabir diliyorum. 9 aylikmis. biraz daha büyüyünce derdini anlatmaya baslar siz de rahat edersiniz. sonrasi sevdigini belli etmeler, tatli tatli konuşmalar-komik kelime hatalari falan - daha tatli bir evresi baslayacak bebisin, eli kulaginda. az daha sabredin:)
yukarida bir arkadas uyku egitimi onermis. bence ciddi ciddi onu deneyin.
bol sans diliyorum
Genişletmek için tıkla...
Çok haklısınız. Ben de şans işi olduğuna inanmaya başladım. Daha anne karnında sinirli sinirli bakıyordu bebeğim. Annem diyor ki ben kaç çocuk yetiştirdim, kaç çocuğun büyümesine tanıklık ettim böyle şey görmedim. Hep 2 çocuğum olsun isterdim ama 1 tane yettiğine kanaat getirdim ben de.
 
biranliknefes .!.:
Eger cocugunun bir saglik sorunu yoksa sürekli mizmiz ve agresif olmasinin tek sebebi var onu da sen söylemissin zaten: uyumuyor!
Acil uyku egitimi baslatin. Benim bebegim de sürekli mizmiz sürekli huysuzdu, 2 hafta önce uyku egitimine basladik, cocuk gündüz 4-5 saat uyumaya basladi ve aslinda ne kadar sakin bir cocuk olabilecegini gördük. Nacizane tavsiyem uyku meselesine yogunlas.
Genişletmek için tıkla...
Uyku eğitimi nasıl verilir, lütfen buna çok ihtiyacım var 🙏😥 bilgi verebilir misiniz ayrintili
 
Yardımcı olan birileri varsa bir iki saat bırak kuaföre kahve içmeye alışverişe çık kafa dağıt bence bırakmak zor ama bu şekilde devam ederse depresinyondan çıkamazsın etrafımda gördüğüm örneklerde bu şekildeki anneler bir süre sonra sinir haplarına başlıyor ama 2. Çocukta daha rahat harekete başlıyorlar ilkinin acemiliği oluyor çok özenmek üstüne düşmek
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
annelik güzel bişey ama lohusalıktan kurtulduğumuzda 😊
benim de anneliği ve değişen hayatımı kabullenmem sanırım 2 yıl falan sürdü..

bebeğiniz konuşmaya başladığında, yürümeye başladığında, uykuları düzene girdiğinde, yemesi içmesi düzeldiğinde, kreşe başladığında ve siz işe döndüğünüzde, hayatınız artık bi rutine oturduğunda her şey daha güzel olacak..
yani en azından benim için öyle oldu..
şimdi kızım 4 yaşına girmek üzere, bana arkadaşlık bile yapıyor, şarkılar söylüyoruz, dans ediyoruz.. bugünler size de çok uzak değil, sadece biraz sabır gerekiyor..
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Merhabalar sevgili anne, öncelikle yalnız değilsin bunu bil 😌 ağlayarak kadınlar kulübüne girip benim gibi anneler var mı diye bakarken buldum bu konuyu😅 Evet anneliği çok güzelliyorlar her yerde. Evet çocuğumu çok seviyorum. Ondan yarım saat ayrılsam koşarak dönüyorum. Ama ne kadar zorlandığımı bir Allah bir ben bilirim. Nerdeyse her gün ağlıyorum ve benim evladım yaşını bile geçti ama düzelen tek şey biraz daha bağımsız olması. Aslında hem daha bağımlı hem daha bağımsız. Şimdi de ayrılık kaygısı yüzünden uykuya direniyor, tuvalete bile gidince kapıyı yumruklayip ağlıyor. Kanepelere çıkıyor düşüyor... Kucakta uyumaya başladı... Neyse onun bakımının zorluğunun en büyük sebebi yardım alamıyor olmam. Eşim geç saatlere kadar çalışıyor. Kendi işi ve iş olursa çalışıyor o yüzden iş bulunca mecburen çalışıyor. Ben de ondan bir yardım göremiyorum. annem uzakta ve hasta. ve kayınvalidemin lohusalık zamanı söyledikleri yaptıkları yüzünden ona da kırgınım. ondan da yardım alamıyorum. Desteksizlik çok yorucu. Bir de üzerine vücudumdaki değişiklikler gelince benim de büyük ihtimalle uzamış doğum sonrası depresyonum olabilir diye düşünüyorum.. benim yüzümde kararmalar oldu, diastazis rekti (karın kası ayrılması, göbek fıtığı) oldum, göğüslerden bahsetmek bile istemiyorum... Kilo verdim doğum öncesi kilodayım hatta daha zayıfım ama asla eski vücuduma dönemedim döneceğimi de sanmıyorum. Ve bunları yaşayacağım asla aklıma gelmezdi... Hele lohusalık zamanı yaşadıklarımı unutamıyorum kabusum oldular. Bence artık toplum olarak anneliği ve çocuk sahibi olmayı güzellemeyi bırakmalıyız. Ben de zamanında biraz toplum baskısına yenik düştüm ama çocukları da çok severdim. Bu hale geleceğimi asla düşünmezdim. Şimdi tüm arkadaşlarıma anlatıyorum ki bilsinler bunlari. Bazen onları bunaltıyorum bile bu konularda. Ama gerçekten toplum öyle bir guzelliyor ki arkadaşlarim beni gördükleri halde anlamıyor ne zor bişey olduğunu... Bu arada normal doğum yaptım ve korkunçtu. 😅 Seçeneğim olursa bir dahakine belden aşağısı uyuşturulup öyle normal doğurmayi tercih ederim. Maddi olarak özel hastane şansım olursa yani. O iğnenin adını unuttum işte anlayin😅 doğumda doktora ebelere yalvardigimi bilirim yardım edin acıyor diye. bir de saatlerce yırtık diktiklerini ve o dikişlerin acısı offff. Normal doğum da öyle herkes için güzel bişey değil ama kimse bunu anlatmıyor. Yok şöyle kolay ve normal doğurdum şöyle güzeldi falan diyorlar. Doğumda o internettekiler yalan söylemiş diye bağırdığımi bilirim 😅😂 ha bu arada eşim ikinci çocuğu çok istiyor ben kararsızım. Kardeşi olsun isterim ama o lohusalıkta yaşadıklarım aklıma gelince boşver saçmalama diyorum kendime. O kadar psikolojim bozulmuştu ki durmadan ağlıyordum bebek ağlayınca daha çok ağlıyordum... Saçımı bir anda kısacık kesivermistim yamuk yumuk hem de. Ağlaya ağlaya kesmiştim. Ve kimse anlamamıştı. Şuan geçmişteki o halimi görsem sarilir avuturdum... Şuan şunu söyleyebilirim ki sadece biraz daha kabullendim ve nasıl daha iyi olabilirim anne olarak kısmına odaklanmaya çalışıyorum. Mükemmeliyetçi olmamaya özen gösteriyorum. Günü geçirmeye ve bir şekilde ona ve kendime bakabilmeye gayret ediyorum. İlk başlarda cok mükemmeliyetçi olduğum için de aşırı zorlandım. Şimdi o yönden bari törpülemeye çalışıyorum kendimi. Cildim için emzirme bitince hormonlar değişeceği için belki daha iyi olur ümidindeyim. Göğüsler konusunda da emzirme bi bitsin de gerekirse ameliyat ama en son kafayı yiyecek gibi olursam ve paramız olursa tabi düşüncesindeyim. Diastasis rektiyi bile şuan tedavi ettirecek ne vaktim ne maddi manevi gücüm yok. Her şeyi zamana bırakıyorum. Çocuğum büyüyünce belki biraz daha rahatlarim umudundayim hala. Özgürce markete gitmeyi bile özlüyorum hava çok kötü değilse mutlaka bebek arabasıyla dışarıya çıkıyorum. Umarım yalnız olmadığınızı bilip biraz rahatlarsınız sevgili anne ve anneler. Anne olmak gerçekten zor, çok zor hem de. Annemler ve onların yasındakiler bunu asla anlatmiyorlar. Çok güzel bir duygu deyip geçiyorlar. Ben tüm tanıdıklarıma anlatmaya çalışıyorum.
 
Limoncicekli .!.:
Merhabalar sevgili anne, öncelikle yalnız değilsin bunu bil 😌 ağlayarak kadınlar kulübüne girip benim gibi anneler var mı diye bakarken buldum bu konuyu😅 Evet anneliği çok güzelliyorlar her yerde. Evet çocuğumu çok seviyorum. Ondan yarım saat ayrılsam koşarak dönüyorum. Ama ne kadar zorlandığımı bir Allah bir ben bilirim. Nerdeyse her gün ağlıyorum ve benim evladım yaşını bile geçti ama düzelen tek şey biraz daha bağımsız olması. Aslında hem daha bağımlı hem daha bağımsız. Şimdi de ayrılık kaygısı yüzünden uykuya direniyor, tuvalete bile gidince kapıyı yumruklayip ağlıyor. Kanepelere çıkıyor düşüyor... Kucakta uyumaya başladı... Neyse onun bakımının zorluğunun en büyük sebebi yardım alamıyor olmam. Eşim geç saatlere kadar çalışıyor. Kendi işi ve iş olursa çalışıyor o yüzden iş bulunca mecburen çalışıyor. Ben de ondan bir yardım göremiyorum. annem uzakta ve hasta. ve kayınvalidemin lohusalık zamanı söyledikleri yaptıkları yüzünden ona da kırgınım. ondan da yardım alamıyorum. Desteksizlik çok yorucu. Bir de üzerine vücudumdaki değişiklikler gelince benim de büyük ihtimalle uzamış doğum sonrası depresyonum olabilir diye düşünüyorum.. benim yüzümde kararmalar oldu, diastazis rekti (karın kası ayrılması, göbek fıtığı) oldum, göğüslerden bahsetmek bile istemiyorum... Kilo verdim doğum öncesi kilodayım hatta daha zayıfım ama asla eski vücuduma dönemedim döneceğimi de sanmıyorum. Ve bunları yaşayacağım asla aklıma gelmezdi... Hele lohusalık zamanı yaşadıklarımı unutamıyorum kabusum oldular. Bence artık toplum olarak anneliği ve çocuk sahibi olmayı güzellemeyi bırakmalıyız. Ben de zamanında biraz toplum baskısına yenik düştüm ama çocukları da çok severdim. Bu hale geleceğimi asla düşünmezdim. Şimdi tüm arkadaşlarıma anlatıyorum ki bilsinler bunlari. Bazen onları bunaltıyorum bile bu konularda. Ama gerçekten toplum öyle bir guzelliyor ki arkadaşlarim beni gördükleri halde anlamıyor ne zor bişey olduğunu... Bu arada normal doğum yaptım ve korkunçtu. 😅 Seçeneğim olursa bir dahakine belden aşağısı uyuşturulup öyle normal doğurmayi tercih ederim. Maddi olarak özel hastane şansım olursa yani. O iğnenin adını unuttum işte anlayin😅 doğumda doktora ebelere yalvardigimi bilirim yardım edin acıyor diye. bir de saatlerce yırtık diktiklerini ve o dikişlerin acısı offff. Normal doğum da öyle herkes için güzel bişey değil ama kimse bunu anlatmıyor. Yok şöyle kolay ve normal doğurdum şöyle güzeldi falan diyorlar. Doğumda o internettekiler yalan söylemiş diye bağırdığımi bilirim 😅😂 ha bu arada eşim ikinci çocuğu çok istiyor ben kararsızım. Kardeşi olsun isterim ama o lohusalıkta yaşadıklarım aklıma gelince boşver saçmalama diyorum kendime. O kadar psikolojim bozulmuştu ki durmadan ağlıyordum bebek ağlayınca daha çok ağlıyordum... Saçımı bir anda kısacık kesivermistim yamuk yumuk hem de. Ağlaya ağlaya kesmiştim. Ve kimse anlamamıştı. Şuan geçmişteki o halimi görsem sarilir avuturdum... Şuan şunu söyleyebilirim ki sadece biraz daha kabullendim ve nasıl daha iyi olabilirim anne olarak kısmına odaklanmaya çalışıyorum. Mükemmeliyetçi olmamaya özen gösteriyorum. Günü geçirmeye ve bir şekilde ona ve kendime bakabilmeye gayret ediyorum. İlk başlarda cok mükemmeliyetçi olduğum için de aşırı zorlandım. Şimdi o yönden bari törpülemeye çalışıyorum kendimi. Cildim için emzirme bitince hormonlar değişeceği için belki daha iyi olur ümidindeyim. Göğüsler konusunda da emzirme bi bitsin de gerekirse ameliyat ama en son kafayı yiyecek gibi olursam ve paramız olursa tabi düşüncesindeyim. Diastasis rektiyi bile şuan tedavi ettirecek ne vaktim ne maddi manevi gücüm yok. Her şeyi zamana bırakıyorum. Çocuğum büyüyünce belki biraz daha rahatlarim umudundayim hala. Özgürce markete gitmeyi bile özlüyorum hava çok kötü değilse mutlaka bebek arabasıyla dışarıya çıkıyorum. Umarım yalnız olmadığınızı bilip biraz rahatlarsınız sevgili anne ve anneler. Anne olmak gerçekten zor, çok zor hem de. Annemler ve onların yasındakiler bunu asla anlatmiyorlar. Çok güzel bir duygu deyip geçiyorlar. Ben tüm tanıdıklarıma anlatmaya çalışıyorum.
Genişletmek için tıkla...
Gecenin bu saati acaba benim gibi anneler var mı diye bakarken yorumunuzu gördüm. Harfi harfine aynı ben, ne eksik ne fazla bu kadar olur. Hamileliğim aşırı zor geçmesine rağmen hiç böyle duygularım yoktu. Ne zaman doğum oldu eve geldim o zaman başladı benim sıkıntılarım. Bebeğimi çok severdim ama emzir, altını değiştir, uyut hepsini görev gibi yapardım. Bebekle ayrı uğraş, etrafa ayrı uğraş çok zordu. Kayınvalidem destek verirdi yardım ederdi ana bi taraftansa beni sürekli yetersiz görüp darlamasındanda bıkmıştım. Anneme anlatırdım biz kaç tane büyüttük diye başlar beni bastırırdı. En yakın arkadaşıma anlatırdım anlattığıma pişman etmişti. En azından burdakiler anlıyor diyorum. Annelik çok zor, sürekli diken üstündesin. Bi şeyler yapmak için hep birilerine muhtaçsın. Bu yüzden ikinciye asla isteğim ve hevesim yok. Anneliğin zorluğunu kimse anlatmıyor.
 
Burayi ondan seviyorum. Kadinlar birbirlerine cok guzel destek oluyo. Insan en yakininin elestirilerine cok kiriliyo. Yabanci birinin sallamasi cok koymuyo. Benim lohusaligim mental olarak re za letti. Bi yandan aglayip bi yandan gulup bi yandan kaygi ataklari gecirip bi yandan herkese ana avrat kufrediyodum (tabi icimden) esimle aram bir daha asla duzelmicek diye dusunuyodum. Iki taraf birbirine falan girmisti. Herkes benim dogurmami beklemis birbirine kusmek icin. Kafam iyice gitmisti. Simdi esimle cok sukur duzeldik. Beboti buyudukce isler daha kolaylasti. Yenidogan annesi gorunce icim ciz ediyo. Ablami bogmak istemistim mesela bana neden soylemedin boyle olucagini diye. Hep guzelliyolar zor bi tarafi yokmus gibi. Oyle olunca insan kendini yetersiz eksik gucsuz hissediyo. Desenize bizim de ustumuzden gecti lohusalik diye. Ben diyorum valla. Bacilarim hazirlikli olsun.
 
cayseverim .!.:
Burayi ondan seviyorum. Kadinlar birbirlerine cok guzel destek oluyo. Insan en yakininin elestirilerine cok kiriliyo. Yabanci birinin sallamasi cok koymuyo. Benim lohusaligim mental olarak re za letti. Bi yandan aglayip bi yandan gulup bi yandan kaygi ataklari gecirip bi yandan herkese ana avrat kufrediyodum (tabi icimden) esimle aram bir daha asla duzelmicek diye dusunuyodum. Iki taraf birbirine falan girmisti. Herkes benim dogurmami beklemis birbirine kusmek icin. Kafam iyice gitmisti. Simdi esimle cok sukur duzeldik. Beboti buyudukce isler daha kolaylasti. Yenidogan annesi gorunce icim ciz ediyo. Ablami bogmak istemistim mesela bana neden soylemedin boyle olucagini diye. Hep guzelliyolar zor bi tarafi yokmus gibi. Oyle olunca insan kendini yetersiz eksik gucsuz hissediyo. Desenize bizim de ustumuzden gecti lohusalik diye. Ben diyorum valla. Bacilarim hazirlikli olsun.
Genişletmek için tıkla...
Yaaa ne güzel yazmışsınız. Bende ısrarla bana çocuk yap diyen arkadaşlarıma diyorum neden bu kadar zor olduğunu söylemediniz diye. Söyleseydik yapmazdın diyorlar 😅 Güler misin ağlar mısın... Bebiş büyüdükçe kolaylaştı demişsiniz tam olarak ne zaman kolaylaştı? Ben halen biraz zorlanıyorum da bebişim 3 ay 2 günlük. İlk zamanlara göre daha kolay ama henüz tam anlamıyla rahatlayıp adapte olamadım.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mı?
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
802
depresif polyanna92
D
E
  • Kilitli
Evli bir erkekle sadece duygusal bir ilişki yaşamak ne anlama geliyor ?:(
7 8 9
Yorumlar
177
Görüntüleme
5K
Mune
Mune
F
Uyuşturucu
Yorumlar
6
Görüntüleme
400
Revenrose
Revenrose
N
Liposuction sonrası
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
1K
macakiziii
M
S
Kayınpederimi çok takıyorum kafama korkuyorum
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
2K
ellerimlekazidim
ellerimlekazidim
Back
X