çocuk işi şans isi ya. bazi bebekler dogarken bile gülücükle doguyor, neşe saçıyor, ne gaz ne iştahsizlik, büyüdükçe hayata karşı merakla, pozitif pozitif bakip bicir bicir geziyorlar. bazi çocuklarsa kolikle, gaz sancisiyla, yemek yememekle, alerjilerle, haylazliklari hareketlilikleriyle, ciglik cigliga kosup terör estirmeleriyle cinnet cinnet geziyorlar:)
tamamen sans isi. kumar gibi bir sey.
yillar önce kuzenimin cocugu oldu. ozel bir durumlari olduğundan birkac gün onlarda kaldim. yenidogan bebek sevimli olur ama bizimki asık suratiyla, catik kasiyla sanki dusmanina bakar gibi bakıyordu. emerken emmek istemez asık surat, uyuturken uyumak istemez asık surat :) sonra büyüdü - ergenlige girdi girecek hala ayni çatık kasli, memnuniyetsiz bir cocuk. Acikcasi onu gördükten sonra benim de cocuk yapmaya bakisim degisti. onunla da ortak genlerimiz var yani, böyle memnuniyetsiz bir bebek dogurmak da kaderim olabilir. o yüzden cocuk fikrinden uzaklastim:)
bir kuzenimin kiz cocugu da öyle haylaz ki 9 senede 9 ayri yerinde dikis izi var, iki kere kolunu kirdi. bebekken mama sandalyesinde bile zıplardi. Annesi her an tetikte, yaslandi cocugun pesinde kosmaktan. ote yandan benim yegenim cocuk minicikken bile mama sandalyesine oturur oturmaz kendi kemerini kendi baglardi. "gel kaydiraktan kayalim" derdim "ama teyze güneş oraya vuruyor, bacaklarimi yakar" der kendi güvenliğini düşünürdü
yani annelik tamamen şans işi
anneliği övenlerin görece daha ilimli çocukları olduğunu düşünüyorum.
size de sabir diliyorum. 9 aylikmis. biraz daha büyüyünce derdini anlatmaya baslar siz de rahat edersiniz. sonrasi sevdigini belli etmeler, tatli tatli konuşmalar-komik kelime hatalari falan - daha tatli bir evresi baslayacak bebisin, eli kulaginda. az daha sabredin:)
yukarida bir arkadas uyku egitimi onermis. bence ciddi ciddi onu deneyin.
bol sans diliyorum