Anneliğim yanlış mı?

bilinmez1 .!.:

Merhaba hanımlar;

Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Öğretmen eğer aynı bu şekilde söylediyse üstüne hiç vazife değil ve üslubu hiç hoş değil. Birini eleşirmeden önce insan kendi burnunun ucunu görsün, kendi kusurlarına baksın. Bu durum gözüne çarptıysa bildiği bir şey varsa tavsiye verebilir. Böyle suçlayıcı bir dilde konuşmanın size kendinizi kötü hissettirmekten başka bir şeye sebep olduğu yok. Bir kere öğretmenle aramda bu şekilde bir diyalog geçti. Oğluma söylediğim halde bir şeyi öğretmene iletmemiş. Her neyse adeta hesap sorar gibi bir şeyler yazmış bana. Bir güzel cevabını aldı. Bir şeyi söylemenin yolunu yordamını bilmeyenden nutuk dinlemeyin hiç. Konuya gelecek olursak da benim kızım da az çok sizinkiyle aynı yaşlarda. Bizim hikayemiz ise bebekliğine kadar dayanıyor. Bebekken bir dönem katılan bir bebekti. Yani ağlamaktan nefessiz kalıp kısa süreliğine morarıp, kasılıyordu ama kısa sürede geçiyordu. İlk zamanlar tabii çok evham yaptım. Ağlamaması adına istemeyerek de olsa hep bi pohpohlamaya yöneldim. Yorucu bir durum. Sonrasında da büyüdükçe tabii yine istediklerini ağlayarak elde etmeye çalıştı. Hem anne babanın hem de yakın dairedeki akrabaların vs bu konuda özen göstermesi ve dirayetli olması gerekiyor. Mesela siz bir şeyi ağlayarak istediğinde vermesiniz de anneannesi veya babası veriyorsa yine olmuyor. Başkalarına da rahatlıkla hayır öyle olmaz diyebilmelisiniz. Özellikle de çocuğunuza olmayacak şeylerde hayır diyebilmelisiniz. Sanıyorum hayır demek konusunda zorlanıyorsunuz. Bunu hem kendi iyiliğiniz hem de çocuğunuzun iyiliği için diyebilmelisiniz. Kızım bayağı bir eskiye nazaran daha iyi bu konuda. Bir tek akşamları uykusu gelince yine her şeye ağlama krizlerine giriyor ya da başkasından taviz görüyorsa ona ağlanıyor. Yani mesela bakıyorum annem ağlayınca hemen istediğini yapmaya ya da vermeye yelteniyor. Hemen diyorum hayır güzelce istemelisin, o senin büyüğün, bağırmadan güzelce rica edebilirsin, bu şekilde alamazsın. Annemi de uyarıyorum bu şekilde istediğinde yapma, verme diye. Çocuk için de ileride büyük sorun olabilecek bir şey. Öyle kimseler her istediğini ağladı diye yapmayacak sonuçta. Öğrenmesi gerekiyor. Sizden taviz görmediğinde vazgeçecektir ama kararlı olmalısınız. Nasıl istemesi gerektiğini tekrar tekrar usanmadan ve güzelce anlatarak, örneklendirerek öğretmeye çalışın. Allah yardımcınız olsun. Hepimizin kusuru, hatası var. Ne güzel düzeltmek istiyorsunuz. Eşinizle de ve yakınlarınızla da bunu güzelce konuşun. Makul dairedeki isteklerine hayır demeyelim ama kendini yere atıp, ağlayarak da istediğini elde edemeyeceğini öğretelim ve hayır diyebilelim. Boyle durumlarda sakince sakinleşmesini bekleyin ve istediğini yapmayın. Güzelce nasıl istemesi gerektiğini öğütleyin hep. Baktı ki alamıyor sizi dinlemeye başlar.

bilinmez1 .!.:

Öğretmen de aynı şeyi söyledi çok haklısınız onları hayata hazırlamam gerekli yanlış yapıyorum biliyorum beni ele geçirmiş gibi her dediğini her istediğini ya ağlayarak yada beni çok fazla severek ele geçiriyor yani öyle güzel sözler öyle güzel severek yapıyor ki o istediğini neden yaptım anlamıyorum bu ara severek yaptıyor daha çok o hırçınlığı azaldı ama kendime dur diyemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Siz de bu bilinciligin farkında vararak katı olmanız gerekiyor sonra bilmeyerek anlayamarak oldu gecti demekle olmuyor bu isler niyetim kötülemek degil sizin terap almanızdır en kısa zamanda yoksa bu halde daha da toparlayacagini sanmam.. bi terapiye görünüp duruma göre hareket edin derim

bilinmez1 .!.:

Merhaba hanımlar;

Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

İlk çocuğunuzda ise yaramış yönteminiz ama ikinci çocuğunuz sürekli şikayet alıyorsa onunla farklı bir şekilde iletişime geçmeniz gerekiyor bence.

hln09 .!.:

Kimse anneliginize laf edemez. Lakin hayır demek ileride kızınızın kural taniyan narsistik eğilimler göstermeyen sorunları konuşarak cozebilen biri olması için elzem aksi takdirde toplumda huzursuz mutsuz sevilmeyen çirkef bir yetişkin olarak anılır . Kaldiki hem sizin hem oglunuzun da canına yazık. Birakin ağlasın elbet susar . Bazen patronun kim olduğunu göstermek lazım .Ebeveynler çocuğu topluma hazırlamak için vardır.

Genişletmek için tıkla...

Anneliğe laf etmek değil ki bu. Sokaktaki insan olarak değil çocukla uzun süreler bir arada olan öğretmen olarak tavsiye vermek. 5 yaşında bir çocuğun her şeyi yerlere yatıp ağlayarak istediğini alması olması gereken bir şey mi? Çocuk muhtemelen okulda arkadaşlarına da sorun yaratıyor ki okuldan şikayet alıyor.

Konu sahibi üstte yazdıklarımdan bağımsız olarak bu yaşananlarla ilgili kendini kötü hissetme. Her çocuğun tabiatı, fıtratı farklı. Her çocuğa her yöntem iyi gelmez bu seninle ilgili bir problem değil. Senin yaşadıklarından etkilenerek bu şekilde çocuklarına yaklaşman da anormal değil. Ama kendi iyiliğin için terapi almalısın.

Lutfen cahilligi birakin ve psikologa gidin cocugun her dedigine evet denmez kurallar olmaki zaten ettafinizdaki herkes yanlis yaptiginizi soyluyorsa yanlis yapiyosunuzdur kural koyun ve sinir cizin her istedigini yapmak iyi annelik olmuyor

bilinmez1 .!.:

Merhaba hanımlar;

Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Bir çocuğun her istediği yapılmaz. Çocuğunuz istediğini ağlayarak yaptırabildiğini öğrenmiş. O yüzden istediği ne varsa hepsini ağlayarak yaptırma yöntemini seçiyor. Bunun çözümü için bir uzmandan yardım alabilirsiniz. Ağaç yaşken eğilir. Ne kadar erken düzeltirseniz o kadar iyi.

bilinmez1 .!.:

Merhaba hanımlar;

Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Ne demek cesaretim yok? İnsan evladı için canını verir sizden canınızı isteyen yok evladınız için psikoloğa gideceksiniz hepsi bu
Oğlunuz bir birey kızınız başka bir birey, karakterleri apayrı, ikisine de aynı davranamazsınız, ikisinden de aynı sonucu alamazsınız
Eşiniz bağırarak yanlış yaptı ve bir sonuca varamadı peki siz böyle davranarak bir sonuca varabildiniz mi? Hayır, öyleyse siz de yanlış davranıyorsunuz
Çocuklarınızla arkadaş olabilirsiniz dost sırdaş olabilirsiniz ama anne de olmak zorundasınız, onların anneye ihtiyaçları var arkadaş heryerde var. Sizin çizdiğiniz sınırlara koyduğunuz kurallara otoritenize ihtiyaçları var.
Öğretmene katılmıyorum herşeye peki demek çocuğuna düşkünlük değil kolaycılıktır, kaçıştır, zayıflıktır ve hatta bencilliktir
Herşeye tamam diyerek büyüttünüz bu çocuğu, nasıl yaşayacak? Kurallara nasıl uyacak? Biri hayır dediğinde ne hale gelecek? Biri hayır dediğinde ne tepki verecek? Hayattaki ve sosyal yaşamındaki sınırlara uyacak mı sanıyorsunuz?
Bencil, ukala, sınır tanımaz, kural tanımaz, uyumsuz, geçimsiz,çekilmez, sorunlu bir tip olacak ve yapayalnız kalacak. Kim hayatında böyle birini ister?
Sizin her istediğiniz oluyor mu?
Çocuğuna düşkün olmak ile çocuğunun kuklası olmak çok farklı şeyler
Kendini ifade edemiyordu ve sıkıntıları vardı ama artık bitti. Hasta, fakir, yetim-öksüz, engelli anne-baba ayrı vs çocukları eğitmeyelimmi kural koymayalımmı sınır koymayalımmı her istediklerini yapalımmı mesela? Mantıklı mı?

Her çocuğun farklı bir mizacı var. Oğlunuzda iyi çalışan bir şey kızınızda işe yaramayabilir elbette.
Çocuklarınızı disipline etmelisiniz. Bu sert davranmak, kötü davranmak değil. Onları yetişkinliğe hazırlamak. Kızınız hep çocuk kalmayacak ki büyüyecek. Siz annesisiniz, ona hep merhametle bakacaksınız, seveceksiniz ama dışarıdaki insanlar kızınıza böyle davranmayacak. Onu sosyalleştirmelisiniz, ilerideki yaşantısına hazırlamalısınız. Hiçkimse her istediğini yaptırmaya alışık, agresif birini yanında istemez. Çocuklarınızın iyiliği için dişinizi sıkacaksınız, kontrolü elinize alıp disipline edeceksiniz yoksa ileride yapayalnız kalırlar. Kimse kimseye merhamet etmiyor

yani hiç mi hayır demiyorsunuz çocuğa? kimse sizin anneliğinizi sorgulayamaz elbette ama annelik içgüdüsel olduğu kadar öğrenilebilir de bir şey. buraya bu konuyu açtığınıza göre öğrenmeye açık bir annesiniz. Bu bile çok önemli aslında.

Nacizane şunları söyleyebilirim. Aslında çocuğun her istediğini yapmak en kolayı. Ağlamıyor, tutturmuyor, başınız ağrımıyor. Yapıyorsunuz ve bitiyor. Zaten genelde çocuklarımızın çoğu isteğini yaparız anneler olarak. Ama kendisi için zararlı bir şey ise orada dur demek de anne-baba olarak bizim görevimiz. Yaprak gibi savrulan bir ebeveyn değil de çocuğa doğruyu yanlışı gösterebilecek netlikte bir ebeveyn olmamız lazım. Vicdan yapılacak bir konu değil bu çünkü çocuğun her istediğini yaparak ona iyilik yapmış olmuyoruz. Onu doyumsuz, her istediğini elde etmesi gerektiğini düşünen bir birey olarak toplum içine bırakıyoruz. Ama sizden başka hiç kimse onun her istediğini yapmayacak ve o zaman gerçek dünyayla acı bir şekilde tanışacak miniğiniz maalesef.

Sizi anlayabiliyorum, bazı günler ben de sırf o an müdahale edecek enerjim yok diye salıyorum. Ama bu sürekli olacak bir durum değil. Bazen bazı şeyler görmezden gelinir elbette ama çocuğun karakterinin oluşması için sınırları iyi çizmeliyiz. Çocuklar zaten sınırlar içinde güvende hisseder kendilerini. Herkes için bu böyledir, bir işe başladığınızı düşünün; giriş çıkış saati belli değil her gün kafalarına göre takılıyorlar, bazı günler öğle yemeği molası var bazı günler yok, birden acil toplantı çıkıyor şehir dışına gitmeniz gerekiyor vs vs hiç bir plan program düzen sınır yok. Siz böyle bir iş yerinde mutlu olur muydunuz?

bilinmez1 .!.:

Merhaba hanımlar;

Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Kızınızın gittiği okulda mutlaka rehber öğretmen vardır. Randevu alıp onunla görüşün. Hem kızınız hem sizin için tavsiyelerde bulunur bir uzman olarak ve lütfen bu tavsiyelere uyun. Anneliğiniz kötü değil, bir çoğumuz zaman zaman anneliğimizi sorgularız gayet normal. Eğer şimdi bu sorunu çözemezseniz ilkokula gittiğinde çocuğunuz çok zorlanır, dışlanabilir, zorbalık yapan bir çocuk bile olabilir.