Merhaba hanımlar;
Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum
Konu aslında benim anneliğim iki tane çocuğum var ve ben onlara asla hayır diyemiyorum. Oğlum 10 yaşında ve çok sakin bir çocuk hep öyleydi ama kızım 5 yaşında çok agrasif ve herseyi ağlayarak yaptırmaya çalışıyor kreşe gidiyor 2 yıldır hep bi şikayet geliyor çocuklarla kavga ediyor biraz geç konuştu o yüzden ben çok kafama takmıştım bi rahatsızlığı mı var diye doktorlara götürdüm bir sorun yok dediler ama o süreçte ben çok yıprandım kendini yerlere atmalar saatlerce ağlamalar vs, sonrada derdini anlatamıyor diye herseye tamam dedim şimdi de durum çok içinden çıkılmaz bir hal aldı,nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilemiyorum.
Eşim sağolsun hiç yardımcı olmadı hep çocuğa bağırmayı seçti bende bütün sıkıntıyı ben çekiyorum sen sadece bağırıyorsun bu çözüm değil diyip durdum ancak biraz duruldu ikisinin arasında çok kaldım hala da kalıyorum ama artık eşim daha sakin ama bana bisey olduğunda bunu sen böyle yaptın seni anne olarak değil arkadaş olarak görüyor biraz anne gibi ol diyor ne demek anlamıyorum oğlumda böyle bişey yaşamadım onun hep arkadaşı gibi oldum ama o hep sınırı bildi bu kız bilmiyor
Kreşe ilk başladğı zamanlar öğretmeni benimle konuştu sen neden herşeye tamam diyorsun dedi yapım bu herhalde dedim bana sen hiç yakınını kaybettin mi yada bi tranvan mı var dedi bende ona kardeşimi kaybettim demiştim o zaman dedi ki sen ilk çocuğunu kaybetmişsin o yüzden bunlara bu kadar düşkünsün psikoloğa git demişti ama ona da cesaretim yok nedense unutmaya çalışıyorum ama hep suçlu benmişim gibi davranıyorlar sen şımartıyorsun,seni görünce böyle yapıyor diyorlar ben nasıl doğru bi anne olucam bilemiyorum
