Anneliği sevemedim 😢

Gold .!.:

Kocanız heralde hiç yardımcı olmuyor size, anneliğin geri dönüşü yok adapte olmaya çalışın, şikayette değil şükürde kalın, o kadar anne olmak için sürekli tedavi gören hergün iğne olan kadınlar var, bahsetmediğiniz için söylüyorum heralde engelli bir bebeğiniz yok buna çok şükür edin, bir gün bebeğiniz büyüyecek ve kendi ihtiyaçlarını görecek.

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Maalesef ne annem var ne kardeşim tamamen yalnızım

Genişletmek için tıkla...

Erindel bekcisi .!.:

Merhaba, kızım 4.5 yaşında biz de tayinciyiz. Dolayısıyla aynı yollaran geçtik. Seni çok iyi anlıyorum. Biraz kendi yaşadıklarımdan bahsedeyim belki biraz işine yarar.

Benim eşim yardımcı olur ama o da işi gereği uzun saatler yok. Bir gece evde bir gece işte gibi bir şey. Kızım iştahsız değil ama çok yemek seçer. Başlarda çok uğraştım ama saldım. Makarna pilav mı seviyor. Yesin. Her gün makarna pişirdim. Sabah gözünü anne makarna yicem diye açardı. yesin dedim. Uğraştıkça gördüm ki ikimizde mutsuz oluyoruz. Salata severdi ona yüklendim. Onunda zamanla sadece ekşi suyuna ekmek banmayı sever hale geldi. Ona da tamam dedim. Simit sever bende her gün öğleden sonra attım bebek arabasına bir simit aldım hem gezdik hem yedi. Arada kuşlara simit attık. Bu heves oldu onda kuşları beslemek derdine ikinci simidi almaya başladık. Sonra sandviç yaptım sadece domates salatalık peynir koydum. Kuşlar simit yedi kızım sandviç yedi yeşil alanlarda.
Ben de park sevmem. İnanılmaz sıkılıyorum. Ama ona dayandım işte. Orda yoruluyordu gelirken marketten bir çikolata alıp yiyerek geliyordu. Akşama yine pilav makarna.

Geçen eylülde kreşe başladı. Bana dedi ki anne okulda en sevdiğim yemek bezelye

Haftada bir gün pizza alıyorum ya da yapıyorum bayılıyor. Evde yine yemek seçer. Şimdi büyüdüğü için akşam yemeğinde yemezsen sen bilirsin ama başka yemek yok. Acıkırsan yine bunu vereceğim diyorum. Aç yattığı günlerde oldu. Hala gayet iyi ve sağlıklı. Yukarda birisi 4.5 yaş 14 kilo demiş. Benimki 16 kilo. Olsun sağlıklıysa çok takılma kiloya.

Ben de oyun oynamayı sevmiyorum. Ama ben her şeyi oyun yapıyordum. Eline bez verip kim daha önce bitirecek bakalım deyip bırakıyordum onu. Ben süpürürken o silerdi sağı solu. Çamaşırları ben ayırırım o makineye atardı. Asarken bana sepetten verirdi. Kendi çoraplarını kendi asardı. Oyun gibi geliyor onlara eğleniyorlar. Banyoya beraber girerdik. Önüne kovayla su koyuyordum biraz şampuanla köpürtüp oyuncak atıyorum. Ben biraz arkasında yıkanırken o oynardı. Görmezdi bile beni. Sonra onu yıkayıp çıkardım. Saklambaç oynamayı öğrettim. O saklanıyor bende acaba nerdeee diye dolanırken her girdiğim odayı toplayıp çıkıyorum üç tura bölünce çok güzel ev toplanıyor.

Benim kurtarıcım yürüyüşler oldu. Ben cesaret edemedim ama genç bir kız çağırabilirsin haftada iki gün. Sadece oyun oynatması için. Ya da oyun grupları oluyor. Ücretli ama çocuk için eğlenceli ve yararlı. Sosyalleşir böylece. Sosyal medyada bulabilirsin. Eşimle kahve içmeye giderdik ağlardı canıma yetti yalnızlık. Zaten oturduğumuz en fazla iki saat. Yarısı etrafı keşfetmekle geçiyor. Yanımda mutlaka sevdiği şeyler olur oyuncak kurabiye vs. Biraz onlarla sonra en son telefondan sevdiği şarkıları veya çizgi filmleri açardım. Ben artık bunlar için vicdan azabı çekmeyi bıraktım. Ben mutluyum kızım daha mutlu. Gelişimi çok güzel. Yemeğe çıkardık stres olup gelirdim. Bıraktım o hallerimi. Yemezsen yeme deyip biraz ekrana izin veriyorum. Biz sohbet edip yemeğimizi yiyoruz. Şimdi kuzum cacık seviyormuş. Ona cacık söylüyoruz varsa patates kızartması. Bize bakanlar belki kötü ebeveyn olduğumuzu düşünüyordur ama ayda yılda bir çıkıyoruz zaten. Eşimle bizimde nefes almaya hakkımız olduğunu düşünüyorum. Evli olduğumuzu unuttuk ilk bir yıl. İsteyen istediğini düşünebilir.

Bu düzen hala böyle devam ediyor. Hala bebek arabası kullanıyorum uzun yürüyüşlerde. Hala simitsiz gezmeyiz. Az da olsa akşamları normal yemeklere başladı. Çocuk odaklı düşünme bence. Kendi keyif aldığın şeylere çocuğu katmaya çalış. Çiçek böcek inceleyin taş çomak toplayın yapraklara bakın toplayın. Hayvanları sevin inceleyin. Kafadan iki saat geçiyor zaten bunlarla.

Herkes demiş, ben de diyorum. Geçecek

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...

-mathilda- .!.:

Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?

Genişletmek için tıkla...