Anneliği sevemedim 😢

-mathilda- .!.:
En güzel şekilde bakmaya çalışıyorum kendimi o kadar zorluyorum ki bir görseniz… ama benim içimde o anaçlık domestik ev kadını yokmuş bunu maaşesef çok geç anladım. Yani çocukla gülüp eğlenmekte ne var içimden gelmiyor işte gelmiyor Allah kahretsin suratsız bir aptal gibi duruyorum sonra da kendime çok mızıyorum ağlıyorum sabahlara kadar.
Genişletmek için tıkla...
Ama onun canı yansa sizin ki daha çok yanmazmi veya Allah korusun bir an gözden kaybolsa delirecek gibi olmazmisiniz ben çocuğumla parklara gider kayakyan kayar hatta taklalar bile açarım 1 kere olsun gülsün diye vicdanın rahat uyumak istiyorsan bebeğin bakımından önce duygusal boşluğunu tamamlanan lazım 🥰
 
bir süre ailenizin yanına gidin, kesinlikle iyi gelir. Mekan değişikliği iyi gelir. En azından duş alabilirsiniz çocuğu biraz tutarlar. Sen iyi hissedersen çocuğa da faydan olur, önemli olan sensin şu an.
Hamileyken çektiğiniz sıkıntılar geçti, doğumun ilk zamanlarında başka sıkıntılar oldu geçti, şimdi bu yemek sıkıntısı var ama o da geçecek. Şöyle düşünün aç kaldı diye bu çocuk ölmeyecek, aç olsa zaten yer. Demek ki o kadar onun midesi. Olduğu kadar yesin. O kadar çeşit yapmaya gerek yok, yemiyorsa onu da yemez. Yaz meyvelerinden deneyin, meyve, ayran, yoğurt yani ne giderse ok. Gitmezse yemezse de ok. İsterse yer. Parka çocukların olduğu yerlere götürün, annelerle konuşursunuz size de iyi gelir. Çocuklar biraz oynar siz hava alırsınız.
 
halkasizsaturn .!.:
Ama onun canı yansa sizin ki daha çok yanmazmi veya Allah korusun bir an gözden kaybolsa delirecek gibi olmazmisiniz ben çocuğumla parklara gider kayakyan kayar hatta taklalar bile açarım 1 kere olsun gülsün diye vicdanın rahat uyumak istiyorsan bebeğin bakımından önce duygusal boşluğunu tamamlanan lazım 🥰
Genişletmek için tıkla...
Çok haklısın
 
-mathilda- .!.:
En güzel şekilde bakmaya çalışıyorum kendimi o kadar zorluyorum ki bir görseniz… ama benim içimde o anaçlık domestik ev kadını yokmuş bunu maaşesef çok geç anladım. Yani çocukla gülüp eğlenmekte ne var içimden gelmiyor işte gelmiyor Allah kahretsin suratsız bir aptal gibi duruyorum sonra da kendime çok mızıyorum ağlıyorum sabahlara kadar.
Genişletmek için tıkla...
Küçükken aileniz sizinle oyun oynar, eğlenir miydi?
 
yenGEnC .!.:
Meselenin özü bu işte.
Bekar anne gibisiniz, tüm sorumluluklar sizde.
Ablam ev hanimi, çocuğu da dünyanın en uslu - söz dinleyen çocuğu.
Geçen eşi bir sakatlık yaşadı birkac hafta rapor aldı,evdeydi. Eşinin sorumluluklari da ablama kaldı. Kızın nevri döndü. En basiti eşi sessiz evde rahat uyusun diye cumartesi pazar erkenden çocuğu alir alışverişe,parka,annesine falan çıkarmış. Şimdi çıkamadı.
Ortalığı toplarmis,şimdi toplayamadi, uyku gününü bölüşürlermis,şimdi ona kaldı. Faturası, dış işleri, market alışverişi hep ablamda. Zaten kocasını severdi, 'ben onsuz ne yaparım,o olmasa hayat ne zor' moduna geldi adam birkaç hafta off olunca.
İste siz (ve eşi yardım etmeyen kadınlar) kızın üç haftada delirdigi şeyi hep yaşıyorsunuz. Her gün
Kabus gibi. Haftada bir gün bile deliksiz uyuyamıyorsunuz, çocukla her an siz ilgileniyorsunuz, evde gozkulak olan birisi var rahatlığıyla kestiremiyorsunuz, banyoyu tek yaptırıyorsunuz, çocuğu tek kurutuyorsunuz,ipislak banyoyu temizlemek sizde , bebeğe ve eve yemek hazırlamak sizde, döke saça yiyen çocuğun pisliğini temizlemek sizde, devamlı dağınık evi temizlemek, bebek var diye süpürüp durmak sizde, belki market alışverişi - faturalar da sizde.
Es hiç yardimci olmuyor. Resmen annenin ve babanın beraber yapıp yine de zorlandığı şeyi tek başınıza yapıyorsunuz.
Bekar anne gibisiniz ama en azından bekar anne haftada bir gündüz çocukları babaya veriyor, biraz büyüyünce haftasonu baba yatılı aliyor. Bekar anne yine dinleniyor:) sizde o da yok
Bence alisamadigin - sevmediğin annelik değil. Tek ebeveyn olmak.
Bunu kimse sevmez
Genişletmek için tıkla...
Kesinlikle cok aciklayici, annelik zor degil bu tur sorumluklarin hepsinin 1 kiside toplaniyor olmasi zor.
 
-mathilda- .!.:
En güzel şekilde bakmaya çalışıyorum kendimi o kadar zorluyorum ki bir görseniz… ama benim içimde o anaçlık domestik ev kadını yokmuş bunu maaşesef çok geç anladım. Yani çocukla gülüp eğlenmekte ne var içimden gelmiyor işte gelmiyor Allah kahretsin suratsız bir aptal gibi duruyorum sonra da kendime çok mızıyorum ağlıyorum sabahlara kadar.
Genişletmek için tıkla...
Depresyon ya da geç lohusalık gibi bir şey olmuş sizde, yalnız bakmak gerçekten çok zor siz bunu başarmışsınız hem de çok iyi annelik yapmışsınız. Herkesin enerjisi tükenebilir, kendimizi iyi hissetmeyebiliriz insanız. Sizin sadece destek birine ihtiyacınız var, siz iyi bir annesiniz bu yüzden kendinize yükleniyorsunuz. Kötü olsaydınız bunu kendinize dert etmezdiniz zaten.
 
noram .!.:
Küçükken aileniz sizinle oyun oynar, eğlenir miydi?
Genişletmek için tıkla...
Babam çok oynardı birçok acı yaşamış bir insan olmasına rağmen bizimle çocuk gibi eğlenirdi onun gibi olmayı çok isterdim bir ana sınıfı tatlılığı yok bende bir yargıç ciddiyeti var yapım böyle maaşesef ama kendimden nefret ediyorum oğlumu mahvedicem bu şekilde inanın elimden gelmiyor her gün yeminler ediyorum yarın çocuğumla gülüp eğlenicem diye ama yapamıyorum
 
Birde bu konuya çok hakim değilim fakat okuduğum kadarıyla zeka gelişiminde özgüven gelişiminde baba ile oyun oynamak çok büyük etken olduğu söyleniyor. Oğlum babası ile oynarken daha farklı. Ben suçlanıyorum ben oyun oynamayı mı beceremiyorum diye. Çünkü babasından daha çabuk öğreniyor daha çok odaklanıyor. Bir süre eşinizle beraber oyunlar oynayın
 
Siz çocuğunuzu değil, anneliğin getirdiği sorumlulukların yorgunluğunu sevmiyorsunuz 😌
Her anne kadar yorgunsunuz. Her insan kadar sorumluluklardan nefret ediyorsunuz ☺️

Üstelik bu sorumluluk bir ev işi bile degil!
Bir çocuğu adam etmeye, tek başınıza var gücünüzle uğraşıyorsunuz.
Büyüyüp sadece arkadaşlarıyla oyun oynamak istemeye başladığı zamanlarda muhtemelen çok duygulanacaksiniz.
Allah o günleri görmeyi de nasip etsin 🙏❤️
 
Zor zamanlar. Ailem yanima gelince kardesim evi temizlerdi, annem bebege bakarim sen dusa gir derdi. Keske bizim gibi anneleri anlayan bi topluluk olsa her yasadigimiz yerde ve o toplulukta herkes birbirine sarilip yardim etse
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
Sizi cok iyi anliyorum. Ben de zaman zaman bu duyguya kapildim. Benim oglum da yemek konusunda beni cok yipratti. En cok zorlandigim donemi ek gidaya gectikten sonraydi. Ama inanin zamanla her sey duzeliyor. Simdi 4 yasinda. Ben bir senedir antidepresan kullaniyorum 😂 ama oglumla sohbet etmeye bayiliyorum. Artik paylasimlarimiz o kadar guzel ki. Donup donup anne seni cok seviyorum demesi, bana surekli cesitli isimler takmasi, komik komik laflari...inanin su anda oglunuzun yasi en zor yaslardan biri. Bir bucuk yasinda ben kafayi yiyordum. Ama hepsi geciyor. Isterseniz siz de psikolojik yardim alin cok zorlaniyorsaniz.
 
-EarthLing- .!.:
Sizi cok iyi anliyorum. Ben de zaman zaman bu duyguya kapildim. Benim oglum da yemek konusunda beni cok yipratti. En cok zorlandigim donemi ek gidaya gectikten sonraydi. Ama inanin zamanla her sey duzeliyor. Simdi 4 yasinda. Ben bir senedir antidepresan kullaniyorum 😂 ama oglumla sohbet etmeye bayiliyorum. Artik paylasimlarimiz o kadar guzel ki. Donup donup anne seni cok seviyorum demesi, bana surekli cesitli isimler takmasi, komik komik laflari...inanin su anda oglunuzun yasi en zor yaslardan biri. Bir bucuk yasinda ben kafayi yiyordum. Ama hepsi geciyor. Isterseniz siz de psikolojik yardim alin cok zorlaniyorsaniz.
Genişletmek için tıkla...
Emziriyorum, 2 yaşına gelmesini bekliyorum tedavi için çok umutluyum 2 yaş için inşallah herşey eskisinden güzel olur
 
Merhaba, 2.5 yaşında bi oğlu olan anneyim ben de. Gurbetteyim eşim uzun saatler çalışıyor bazen işi gereği şehir dışında oluyor. Kolik, çok ağlayan ilk bir sene neredeyse uyumayan bir bebekti. Bunları “bak benimki daha zor” demek için yazmıyorum. Seni anlıyorum o kadar iyi anlıyorum ki. Eski rahat günlerini özlemeni özlediğin için hissettiğin suçluluk duygusunu, bazen kendi evladından çok yorulmanı, yorulduğun için hissettiğin yetersizlik hissini… hepsini anlıyorum. Sadece yorgunsun. Geriye dönüp bakınca oğlum 1.5 yaşındayken ben de farklı değildim. Oyundan henüz pek anlamadıkları bi yaştalar.
Oyun oynamak konusu bazen yanlış anlaşılabiliyor. Önemli olan uzun saatler gün boyu yüksek modda takılmak değil. Gün içinde yarım saat bile kendinizi ona vererek oynasanız aslında duygusal ihtiyacını karşılamış olursunuz. Sonra gözündeki mutluluğu gördükçe kendiniz artırırsınız bu süreyi zaten. Yaşı büyüdükçe oyun oynamak da kolaylaşacak.
Her yalnız anne bu yollardan geçiyor bence yalnız değilsin ama unutma düzelecek.
 
sweet mom .!.:
Arkadasim oncelikle yalniz olmadigini bil. Cogu kisiyi tenzih ederek soyluyorum bunu ama zaman zaman senin gibi dusunen, hisseden cok anne var buna emin ol. Mukemmel olamaman cok normal insaniz hepimiz. Gucumuz sabrimiz tukeniyor istemsizce. Ama kendini birakman ve bu kadar caresiz hissetmen seni rahatlatmayacak tam tersi daha kotu olacaksin. Etrafinda seni anlayan birileri varsa yardim al. Eger yoksa bi dus al, kendine gel ve gozunu ac. Islerini de yoluna koymaya calis, cocugunla da bi duzen oturtmaya basla. Hersey yavas yavas olacak hic merak etme.

Bunu sana soyleyen; tuvalete bile dogru duzgun gidemeyen, dus almayi nimet sayan, yemegi bile burnundan gelen bi anne. Hepsi gececek zamanla cok rahat olacaksin, sabret ve kendini birakma. Yalniz degilsin!!! Sevgiyle..
Genişletmek için tıkla...
Canım demek geldi içimden canım…
 
-mathilda- .!.:
Emziriyorum, 2 yaşına gelmesini bekliyorum tedavi için çok umutluyum 2 yaş için inşallah herşey eskisinden güzel olur
Genişletmek için tıkla...
Benimki de memeye cok duskundu. Istahsizligi ondan. Ustelemeyin. Simdiki aklim olsa yemek konusunda daha rahat olurdum. Memeden sonra yemeye basladi. Hala secici ama en azindan yiyor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

O
Eşimin ailesi ile sorunum
8 9 10
Yorumlar
192
Görüntüleme
21K
solmelegi
S
S
Eşimle ikinci evliliklerimiz, çıkmazdayım
11 12 13
Yorumlar
240
Görüntüleme
22K
IstanbulluhatunCeyo
IstanbulluhatunCeyo
L
İçimi dökmek istiyorum fikirlerinizi bekliyorum
5 6 7
Yorumlar
136
Görüntüleme
6K
nagmem
N
E
Müstakbel Kv - Kayınaile Endişeler Artılar Eksiler (Uzun)
5 6 7
Yorumlar
135
Görüntüleme
9K
bebeklinick
bebeklinick
Sevdiqimsin
ruh sagligim bozuluyor
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
7K
pompoentje
P
X