Anneliği sevemedim 😢

Kesinlikle yardımsızlık, yalnızlık yorucu. Yoksa bebekle ilgili değildir. Bir de insan eski hayatını özlüyor tabii. Eğer benim gibi altınızda araba, cebinizde para yardır yardır gezerken birden ev hanımı moduna geçtiyseniz şoka giriyorsunuz. Eh tabi eş desteği de önemli. Benim eşim bir çok konuda destek oluyor sağ olsun elinden geldiğince. Ama keşke diyorum başka bir sürü şey yerine çocukla oynasa bir saat ya da iki saat. Çünkü 7/24 bunu yapmak yorucu. İlgiye ihtiyacı olan bir minnoş var ve sizden başka kimsesi yok. Bu gerçekten çok büyük emek ve çaba istiyor. Eşim de bazen anneni çağır, annemi çağır diyor. Annesi gelince peşinde gezeyim derken daha çok yoruluyorum 😅 sağ olsun her şeyde yardım eder ama farkında olmadan yorar da kendisi. Annem de zaten gerçekten ayakları ağrıdığından, kilosundan yetişemiyor. Yine de işe başlayınca anneme bıraktım ama kızımı deli gibi özlüyorum kısacık zamanda bile. Koşup gidesim geliyor işten çıkar çıkmaz başka hiçbir şey yapmadan ona gidiyorum.
 
yenGEnC .!.:
Meselenin özü bu işte.
Bekar anne gibisiniz, tüm sorumluluklar sizde.
Ablam ev hanimi, çocuğu da dünyanın en uslu - söz dinleyen çocuğu.
Geçen eşi bir sakatlık yaşadı birkac hafta rapor aldı,evdeydi. Eşinin sorumluluklari da ablama kaldı. Kızın nevri döndü. En basiti eşi sessiz evde rahat uyusun diye cumartesi pazar erkenden çocuğu alir alışverişe,parka,annesine falan çıkarmış. Şimdi çıkamadı.
Ortalığı toplarmis,şimdi toplayamadi, uyku gününü bölüşürlermis,şimdi ona kaldı. Faturası, dış işleri, market alışverişi hep ablamda. Zaten kocasını severdi, 'ben onsuz ne yaparım,o olmasa hayat ne zor' moduna geldi adam birkaç hafta off olunca.
İste siz (ve eşi yardım etmeyen kadınlar) kızın üç haftada delirdigi şeyi hep yaşıyorsunuz. Her gün
Kabus gibi. Haftada bir gün bile deliksiz uyuyamıyorsunuz, çocukla her an siz ilgileniyorsunuz, evde gozkulak olan birisi var rahatlığıyla kestiremiyorsunuz, banyoyu tek yaptırıyorsunuz, çocuğu tek kurutuyorsunuz,ipislak banyoyu temizlemek sizde , bebeğe ve eve yemek hazırlamak sizde, döke saça yiyen çocuğun pisliğini temizlemek sizde, devamlı dağınık evi temizlemek, bebek var diye süpürüp durmak sizde, belki market alışverişi - faturalar da sizde.
Es hiç yardimci olmuyor. Resmen annenin ve babanın beraber yapıp yine de zorlandığı şeyi tek başınıza yapıyorsunuz.
Bekar anne gibisiniz ama en azından bekar anne haftada bir gündüz çocukları babaya veriyor, biraz büyüyünce haftasonu baba yatılı aliyor. Bekar anne yine dinleniyor:) sizde o da yok
Bence alisamadigin - sevmediğin annelik değil. Tek ebeveyn olmak.
Bunu kimse sevmez
Genişletmek için tıkla...
Siz şimdi ne yaptınız? Moral mi verdiniz?
 
Sevgili mathilda, tum sorunun kaynagi desteginin olmamasi, cunku kendine vakit ayirmanda anneliginin vazgecilmez bir parcasi.

Su istah problemini kan değerlerine baktirip cozebilirsin diye dusunuyorum. Ayrica iştahsız sandığınız cocuk istahsiz olmayabilir. Bizler (kendimiz oyle buyutuldugumuz icin) onune koydugumuz tabak bitmeyince o cocugu yemek yemiyor zannediyoruz. Halbuki yumrugu kadar yediginde zaten yemis oluyor cocuk bunun farkina varirsak en azindan stresimiz azalir.
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
Duygularinizi saf haliyle dile getirmissiniz cocuk yetiştirmenin zor taraflarini kimsenin sevdigini sanmiyorum. Onu cok sevdiginizden de eminim. Fakat bana birazda bunalmissiniz geldi. Ozellikle yemeyen bebek anne icin yıpratıcı. Eger siz yeteri kdr oyun oynayamiyorsaniz oyun gruplarına yazdirin derim ebeveyn katılımlı oluyor annneanne dede baba biri eslik eder en azidnan eksik kalmasin. Sizin yerinize baba oynatsin evde yani yapabildiklerinizi yapin yapamadiklarinizi paylasin bence
 
Buyuk_umutlar .!.:
Benim Allah bagişlarsa 5 yegenim var. Ablam 3 sene sonra hiç beklemedigi ay hamile kaldi. Biz bebege çok baglanir sanarken o bebekden uzaklaşti. Halbuki çok goz yaşi dokmuştu ona kavuşmak için. Bir keresinde uyutamiyordu çocuğu aglayarak odada yalniz birakip bahçede kulaklarini tutarak aglamaya başlamişti. Annem diger ablam ve ben emzirmek disinda tüm bakimini ustlendik. Ablami eşi, babam gezmelerw çikardi. Toparlansin diye. Gerçekten o psikoloji zor. Ablam çok çok iyi bir anne. Siz de oylesiniz. Sadece yipranmak çok normal. Yardim alin.
Ablamin o çocuğu şimdi 10 yaşinda ve ablam onun kokusuyla nefes aliyor. Yani geçiyor zaman gerek, yardim ve destek gerek. Asla kendinizi kinamayin.
Genişletmek için tıkla...
Bu mesaj beni hüzunlendirdi,İki çocugumuda tek büyüttüm,Bebeğim kucagimdayken 3 yaş kızım yanımda beni izlerken dişimin çekildigi anı unutmam.
O gece dişim zonk zonklarken bir yandan bebeğimi emzirme çabamıda unutmam.
Biri memede biri ayakta olan günlerimi hiç.
O dönem eşimde iş gereği şehir dışındaydı
Onun yanına gitmek için trene binip havaalanına gidecektim.
Kayinpederimden rica ettim en azından havaalanına arabayla götür diye götürmedi.
Tek başımda bı elimde puset,bı elimde bebek arabası,bavul,3 yaş kızım ile trenden inip taksiyle havaalanina gittim,bavulları teslim ettim ve uçağın 5 saat rötar yaptığını ögrenince oturup aglamiştim havaalanında..
O anıda hiç unutmam.
5 saat boyunca havaalanında ikisini oyaladım.Sonra uçakta oyaladım.
Hangi birini sayayım bilemedim.
Çok şükür eşimle kavuştuktan sonra daha rahatladım.
Şimdi ikiside büyüdü ama bazen kendimi çok bitkin hissediyorum
 
Öncelikle dürüstlüğünüz için çok teşekkür ederim. Yorumların hepsini okuyamadım ama kınayan varsa kesinlikle kafanıza takmayın. Bilin ki sizin gibi hisseden milyonlarca anne var. Yalnız değilsiniz. Çoğu kınanırım korkusuyla bu duygularını paylaşmıyor. Anne olmadığım için tavsiye vermek haddine değil ama önünüzde güzel günler olduğuna eminim.
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
Calismak gibi bir dusunceniz var mi? Bence size cok iyi gelecek. Azicik cocugunuzdan uzaklasip kendinize zaman ayirmaniz lazim gibi hissettim. Belki kres oyun gruplarina da goturmeyi dusunebilirsiniz. Emin olunki o da sizinle surekli oynamaya calismaktan bunalmis olabilir. Arkadas ortami olusturursaniz, siz de bu sirada rahat bir nefes alabilirsiniz
Yemek konusunda da bence onune koyun yemegini kendi yedigi kadar yesin. Siz mudahele etmeyin hic.
 
burcumsu12 .!.:
Benim de korkum bu. Bir heves atladım anneliğe ya yapamazsam diye daha hamilelikten kendi kendimi yiyorum. Sanırım alışana kadar ya da çocuk biraz büyüyene kadar doğal bir süreç. Sonuçta yıllardır tek başınalığa alışmışken bize muhtaç bir birey oluşuyor. Güzelliğnin yanında zorluğu da var. Zamanla her şey çözülür diyorum. Bir de etrafımda gördüğüm kadarıyla kendini unutan anneler daha mutsuz. Kendinize biraz vakit ayırıp mutlu olursanız bebeğiniz de mutlu olur
Genişletmek için tıkla...
geçen yıl doğumdan önce yazmışım bu yazıyı
“kendinize biraz vakit ayırın”diye akıl vermişim
kendime ait 1 dk yok sjskf 😂
 
yenGEnC .!.:
En basiti eşi sessiz evde rahat uyusun diye cumartesi pazar erkenden çocuğu alir alışverişe,parka,annesine falan çıkarmış. Şimdi çıkamadı.
Ortalığı toplarmis,şimdi toplayamadi, uyku gününü bölüşürlermis,şimdi ona kaldı. Faturası, dış işleri, market alışverişi hep ablamda.
Genişletmek için tıkla...
Ctesi evde olduğuna göre bu adam özel sektörde çalışmıyor, annesine gidebildiğine göre tayinci değil. Kadınların çoğu işleri eşine yıkamayacak kadar aptal değil, bu kadarını akıl edebiliyorlar. evde olmayan adama ne yaptırabilirsin… çalışma düzeni uzun saatler içeren insanın evi, çocukları, buzdolabını takip etmesini falan bekleyemezsin. Fiziksel anlamda zaten el atamaz. Eve uzak bir pozisyonda yaşar o hem kafa hem beden olarak. x kişi de beğenmiş bu yorumu hayret.
 
Merhabalar konuyu açı bir sene olmuş benimde iki aylık bir bebeğim var istemeyerek eşim istediği için oldu aynı durumdayim sizinle siz şuan nasıl hissediyorsunuz
 
Asla kötü anneyim diye kafanda kurma.
Her kadının anneliği farklı olur. Kafanizdaki klasik anne rölünü atin bir kenara.
Ben mesela asla klasik oyun oynamayi sevmem. Hoşlanmiyorum. Oğlumla bu sebepten yaz/kış dişarda geziyorum. Park, orman. Orda saklambaç oynuyoruz. Ne bilim kestane topluyoruz. Sincap izliyoruz vs.
Yaprak toplayip evde resim yapıyoruz.
Normal oyuncakla asla oynamiyoruz.
Konuşma, ilgilenme ayni şekilde. Asla bebek dilinde konuşmuyorum. Normal arkadaşımla konuşur gibi konuşuyorum. Kitap okurken bazen kendi beğendiğim kitabi sesli okuyorum. Illa resimli bebek kitabi olmasina gerek yok.

7/24 çocukla ilgilenip, helikopter gibi arkasinda dönmenize gerek yok. Evi timarhaneye cevirmeye hic gerek yok.
Bizim evde çocuk müziği bile nadir açılıyor. Ben ne dinliyorsam oda ayni tarzdan takılıyor.
Temizlik yaparken aciyorum mezdekeyi... benim ufaklik elinde süpürge peşimde geziyor.
Asla tüm hayatımı bebeğe endekslemedim ve endekslemem.
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
sizin yaşınız kaç ?
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
anne olmadım ama sizin duygularınızı, beklentilerinizi her anne yaşıyor bence. cunku sıze sureklı bagımlı bır varlık hayatınızda. hem yorucu hem sizi sık sık kendinizi sorgularken bulacağınız bir yolculuk aslında

ama inanın ben de bir kediye 20 günden beri annelik yapan biri olarak, ben bile benzer duyguları hissediyorum ya da mevzu bir çocuk ya da hayvan olmasın. kendi hayatımda ne kadar yeterli yim ne kadar yetiyorum kendime ya da evliliğime ya da arkadaşıma ya da aileme vb soruları soruyorum sık sık. ya da yoğunluktan tukenmiş hissettiğim oluyor inanın.
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
Bu yazdıklarınuzdan desteksiz bir anne görüyorum belki insanlar sizi kınayacak ama insan anne olmadan nasıl anlae ki bunları her insan aynı değil gerçekten anne olamayabilrsiniz ama artık dönüşü yok çabalamak zorundasınız bence desteğiniz az 1 bhöuk yaşında çocuğu olup duşa gidemeyen bir anne yalnızdır ya kendimi yerine koyup düşünyıeyö annem babam bana detsk olmasa bende böyke hissedebilirsim çocuk büyütmek çok zor Allah kolaylık versin kolay atlatmayı nasip etsin. Bazı günleri rbizde otun oynamak istemeyiz insanız bizimde duygularımız var ama bu her gün oluyorsa biraz insanlardan destek alın oda olmazsa psikolojik bir destek almanızı tavsiye ederim.
 
Çevremde bu hikayeyi çok görüyorum çocuk yapmak isteyenlere ders olsun, kocam işte ben de evde bir başıma yalnızım çocuk yapayım da bana arkadaş olsun diye çocuk yapan yakınlarım var. Tek başınıza bu sorumluluğu kaldırabileceğinden çok emin olmadan böyle işlere kalkışmayın. Sizi anca zamanla geçecek diyerek teselli edebiliriz. Kendinizi bırakmayın lütfen bir süre sonra daha rahatlarsınız
 
-mathilda- .!.:
Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Genişletmek için tıkla...
ben de oyun oynamayı hiç sevmezdim. parka götürün ya da yaşıtı çocuklarla buluşturun. onunla konuşmaya gelince bol bol konuşun ki aranızdaki bağ güçlensin. son olarak şunu diyeyim, bugünler hızla geçecek. bi bakacaksınız ki kocaman olmuş. sabır dağıtmayın.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

O
Eşimin ailesi ile sorunum
8 9 10
Yorumlar
192
Görüntüleme
21K
solmelegi
S
S
Eşimle ikinci evliliklerimiz, çıkmazdayım
11 12 13
Yorumlar
240
Görüntüleme
22K
IstanbulluhatunCeyo
IstanbulluhatunCeyo
L
İçimi dökmek istiyorum fikirlerinizi bekliyorum
5 6 7
Yorumlar
136
Görüntüleme
6K
nagmem
N
E
Müstakbel Kv - Kayınaile Endişeler Artılar Eksiler (Uzun)
5 6 7
Yorumlar
135
Görüntüleme
9K
bebeklinick
bebeklinick
Sevdiqimsin
ruh sagligim bozuluyor
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
7K
pompoentje
P
X