ahhh çok üzgünüm incitmek istememiştimGözlerimden yaşlar boşaldı yazdığınızı okuyunca sizi seviyorum
Kendi çocukluğunuzu düşünün, geçmişe gidin. Muhtemelen annenizle aranızda bu tarz bir iletişim olmadığı için şuan çocupunuza bu duygıyu veremiyorsunuz. Kendinizi suçlamayın. Bu farkındalıkta olmanız bile çok güzel. Evlatlarımız ile kendimizi onarıp büyüyoruz. Onlar bize verilmiş bir fırsat. Bende çok çocuk seven biri değildim. Kendi çocuklarıma karşı bu duygumu yenmek için sürekli çaba harcadım. Bir sürü kitap, eğitim.... aldım. Bir miktar ilerleme kaydettim ama eşimle gene de farklıyız. Çocuklar onunla 5 dakika oynasın deli gibi eğlenir benimle aynı şekilde değil. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum ama onun kadar olamıyorum. Sonuçta evlatlarımızın başındayız çok şükür, elimizden geldiğince çabalıyoruz. O nedenle kendimizi hırpalamak yerine anı yaşamaya bakalım.En güzel şekilde bakmaya çalışıyorum kendimi o kadar zorluyorum ki bir görseniz… ama benim içimde o anaçlık domestik ev kadını yokmuş bunu maaşesef çok geç anladım. Yani çocukla gülüp eğlenmekte ne var içimden gelmiyor işte gelmiyor Allah kahretsin suratsız bir aptal gibi duruyorum sonra da kendime çok mızıyorum ağlıyorum sabahlara kadar.
Eee kızım hergün bu forumda şöyle zor böyle zor.aşırı emin olmayan yapmasın diye uyarıp duruyor herkes.sen de gelmişsin 32 yaşına 20 lerinde falan değilsin ki.hergün de bir sürü konuda çekilen sıkıntılar, kafa karışıklıkları anlatılıp duruyor.şimde deme başıma gelecekleri bilmiyordum diye. Kendini tanıyamadın mı bu yaşa kadar. Yapacak birşey yok artık.geri mi göndereceksin.hayatın bu artık.bu tarz konulara moral vermeyi sevmiyorum valla.kendim de çocuk yapan kadınlara şaşıp kalıyorum çünkü insan böyle bir hayatı nasıl ister diye.Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Bence 2 yaşı bekleme Dr a git, emzirmeyi etkilemeyen ilaçlar var onlardan verir, eğer bırakması gerekiyorsa da biraktirirsin 1.5 yasa kadar emmesi bile çok güzel ama bu yaştan sonra mutlu annesi olması anne sütünden daha önemli benceEmziriyorum, 2 yaşına gelmesini bekliyorum tedavi için çok umutluyum 2 yaş için inşallah herşey eskisinden güzel olur
Oyun oynamak gelmiyorsa içinizden kendinizi buna zorlamayın. Çocuklar bu mecburiyeti anlıyor ve onlarda keyif alın . Oyun oynamiyorsaniz günlük rutininize çocuğunuzu ekleyin . Çamaşırları birlikte makineye atmak, Bulaşık makinesini boşaltmak gibi . Bunları yaparken bir taraftan da konuşun . Oyun içinde günde 1 saat parka gotürebilirsiniz .Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?