- 21 Eylül 2021
- 3.624
- 10.577
- 29
-
- Konu Sahibi -mathilda-
- #41
Canım demek geldi içimden canım…
Cok tatlisin yaaa1 yasinda kizim var. Ben de kizimi cok seviyorum. Ama ben de anneligi sevemedim. Hep bana gore olmadigini biliyordum zaten ama, ne diyim yaptik bi hatakotu bir anne miyim, bence degilim ya. Gunumuzde annelik kavraminin da suyu cikti sosyal medya sagolsun. Onlara kalirsa cocuguna influencerlarin tanittigi organik X tarhanasından ilk corbasini yapmayan anne kotu annedir mesela. Oooo cocuk seker mi yedi, sen cani bir annesin. Ne demek cocugunla butun gun aktivite yapmazsin, neee cocuk ekrana mi bakiyor, cocugu devlet elinden almali. simdikilerjn tü kaka dedigi her seyi de yapiyorum. Napalim yani. Saglikli bi kafada kalabilmem lazim. Cocuguma iyi bir anne olabilmek icin bazi seylerden eksiltip kendime vakit ayirmam lazim. Uzme kendini ya. Ben de kendimi anne gibi hissetmiyorum. Ustelik cevremde yardimci olabilecek bana nefes aldirabilecek bir kisi bile yok. Neyse ki esim cok sabirli ve yardimci bana. Ev islerinin ucundan tutuyor, cocugun yukunu benden aliyor. Yuvarlanip gidiyoruz. Bence cocugum buyudukce daha da birlikte eglenceli bir anne kiz olucaz bendeki bu kafayla. Ona da iyi gelicem benim bu anaçligi, asiri sorumlulugu ve olgunlugu reddeden ruh halim Inaniyorum. Ben de boyle anneyim iste. Anneligi sevmeyen anne
Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil!Çok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Sen anneliği değil yalnız kalmayı sevmedin güzel mathilda .. bir oğlum var 5.5 yaşında bi kızım var 13.5 aylık onlardan başka hiçbir hayatım yok benimde eşim vardiyalı çalışan birisi ve çok yoğun ne fatura ne market sadece ev temizliğine çok destek ve büyük oğlumla ilgileniyor bebekle çok ilgilenemiyor kızım bensiz durmuyor ve ciddi uyku problemi var ne gece ne gündüz saatlerce uyutmaya calisiyorm yemegi geçiştirme şansım zaten yok oğlum var kahvaltisi ara öğünleri akşam yemeği bebek desen keza aynı üstüne il değişikliği hiçbir arkadaşim yok annem ve kv var onlarında hayrı yok .. ihtiyacımız olan şey nefes almak ama insan kimseyi de bakmıyor diye suçlayamıyor evlat bizim sorup da yapmadık tabi sadece keşke biraz özverili olsalardı, halden anlasalardı diyor insan yinede...kendine acımayı bırak olur mu öyle yaptıkça insan sarpa sarıyor yaşadım çunkü biliyorum.. merak etme büyüyünce arkadaş gibi oluyorlar büyük oğlum benim elim ayağım bu günlerde geçicek elbet bunun bilinciyle olursan daha iyi hissedersin kendini.. birçok kadın aynı durumda çalısmadan duramayan ben mesleğimi bırakmak zorunda kaldm kızımıda büyütüp öyle bakıcam önüme kolay büyümüyorlarÇok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
İşlere yetisememe kendinize zaman ayıramamak vs bu konularda yorgunluk bıkkınlık olmasını anlarım her annede oluyordur eminim bazı çocuklar yemek yeme alışkanlığını da kazanana kadar anneyi çok zorluyor etraftan şahit oldum gerçekten çok yorucu bir süreç. Ama siz çocuğunuzla konuşmanin sizi çok yordugunu söylemişsiniz neden acaba, yeni yeni konuşmayı öğreniyor en güzel zamanlari bu şekilde düşünün bu günler geçecek tadını çıkarmaliyim diye kendinizi motive edin. Belki diğer işler sizi çok yoruyor ve enerjiniz kalmıyordurÇok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Ben de aynıyım. Anneliğinizde sorun yok emin olabilirsiniz. Sadece yardim edeniniz yok size alan acan biri olsa ozler yine oynarsınız. Eşinizin isi yogunsa esinizi de ozlüyorsunuzdur bir yandan . Bebeğinizi islere dahil edin . Ben ne yaparsam yanıma aliuorum o da ugrasıp oyalanıyor. Yazin da sürekli balkonda su ile oynatmiştım o yaslarda. Komşu falan varsa cocuklu ortak bulusmalar yapın. Uykusunu ayarlayıp aksam erken yatirin böylelikle 4 saat alan size zaman kalır kafanizi dağıtacak seyler yaparsinizÇok üzgünüm… oğlumu tırnağına dünyayı değişecek kadar çok seviyorum. Ama benden anne olmadı olamadı arkadaşlar lütfen yargılamayın beni çünkü ben zaten kendimi hergün en ağır mahkemelerde yargılayıp asıyorum. Vicdanım beni öldürecek. Ben çocuk yaparken başıma neler geleceğini hiç bilmiyormuşum hangi kafayla hamile kaldım hiçbir fikrim yok. Bana çok zor geliyor çocuk yetiştirmek özellikle oyun oynamak onunla konuşmak çok zor geliyor. Bebeğim doğduğundan beri uyku konusunda hiç sorun çıkarmadı çok şükür ama yemek konusunda yemin ediyorum yaşlandım. Aşırı iştahsız sürekli çeşit çeşit yemekler yapıyorum ki daha önce neredeyse hiç yemek yapmazdım asla yemiyor çok zorluyor beni bu durum . Şuan 1 buçuk yaşında kendimi çok tükenmiş hissediyorum herşeyi kendimi sürükleyerek itekleyerek yapıyorum hiç sevmedim ben bu anneliğin sorumluluğunu kendime hiç zaman kalmamasını bazı günleri aç geçirmeyi duş alamamayı vs vs ama en çok onunla oynamak konuşmak beni yoruyor benim gibi olan var mı çocuğum gözümün içine bakıyor benle gül oyna eğlenelim diye suratım asık kendimi zorlayarak oynamaya çalışıyorum ama yapamıyorum olmuyor bilmiyorum bende mi bir sorun var hayatımda hiçbir zaman eğlenceli güler yüzlü bi tip olmadım ki hep melankpliktşm hata yaptım galiba yavrucuğumun ne suçu var … bana bişeyler söyleyin nolur sizler nasıl motive oluyorsunuz anneliğe. Benimle benzer şeyler yaşayan var mı?
Herkeste farklı oluyor ama hepsi geçici özünde anneyiz, ben ilk gebeligim de çok hevesliydim herşeyi özenerek hazırladım dört gözle bebeğimi bekliyordum doğdu ve ben hiç birşey hissetmedim hala da vicdan yaparımBu benim. İlk çocugumda sıkılmasına fırsat vermedim. Okadar mutluydum ki ona bakmak bile içimi cıvıl cıvıl yapıyordu. Ama 2. Tükenmiş hissediyorum. Eşimin istegiyle oldu belki ondan bilmiyorum. Çok seviyorum ikisinin sevgisde eşit ama oyun moyun geçmiş benden artık