- 30 Eylül 2016
- 502
- 1.052
- 28
Hayat... :)
Hayat... :)Başinız sağolsun.
Anne her şey ya...
Bende kaybettim annemi onunla yasadigim surece hic kirmadik birbirimizi hic sesim yukselmedi ve hayr duasini cok aldim ..cok aci onu ozleyip gorememek cok sevgiyle büyüdüm o gidince koca bi boşluk var hayatımda hele su zor zamanlarimda 1 tas corbaya ihtiyacim oldugu anlarda cok ahhh cekmisimdir yeri asla dolmaz ama azicik sicakligini hissettirecek biri olsun yakinimda cok isterdim
Rabbim annelerimizin mekanını cennet eylesin.
Haklisiniz acilarimizi paylasiyoruz burada elbet... yarami desmediniz nasil desemki zaten aklimin bir kösesinde aklima getirmemeye calisiyorum ama olmuyor sonra mutlu oluyorum güzel hatiralarim var. O bana bebekken bakdi kücük cocukken bakdi yedirdi okula gönderdi hakkini ödiyemem bizde ona torunlari olarak hastaliginda ilgilendik bakdik.
Su anda aramizda olanlarin kiymetini bilmeliyiz ileride pisman olmamak icin. Cok sagolun Allah razi olsun bende anneniz icin dua edecegim insallah
benim annemede 9 yil oldu
ayni anda acilar yasamisiz
ALLAH rahmet eylesin mekani cennet olsun insallah butun annelerin
benil kv demde rahmetli olmus, uvey olanida bayramdan bayrama nassin diye ararim gerçkten sanslisiniz bu konuda
ALLAH bozmasin ..
Ah beClar- .... Yarama tuz bastın be kardeşim Ocak ta iki yıl olacak annemi kaybedeli. Onu düşündükçe kalbim acıyor, burnumun direği sızlıyor. Çok ama çok özledim onu. Ona çok ihtiyacım var. Ama annem artık yok.
Kayınvalide... Ah onu Allah bildiği gibi yapsın. Annemle tartışmarımızın nedeni, o ve onun uzantıları oldu. Annem bana yapılan haksızlıkları görür farkeder, onlara öfkesini bana yansıtırdı. Bende ona karışmamasını söyler konuyu sürekli kapatmaya çalışırdım. Bazende tartışırdık. Ama bana küs kalmasına izin vermezdim. Hemen arar gönlünü alırdım. Çünkü annem bana kıyamıyordu. Ve aslında haklıydı.
Annelerimizin mekanı cennet olsun inşallah. Annesizligi yaşamayan bilmez ama bana göre sanslisin, ben hiç tanıyamadım annemi çık küçükken vefat etti. Bana yavrum diyen hiç olmadı ve hastalandigimda üzülen olmadı. Şimdi mutlu bir evliliğim var ama annesizlik apayrı bir konu. Kayinvalidem her gün oğlunu arar birbirlerine seni seviyorum çok öpüyorum gibi şeyler söylerler, bana adimla hitap eder siradan konusur.İçim acir gözlerim dolar ama belli etmem. Ah annem ah bende bir gün seninle konusabilseydim ahhh...Aslında benimki bir dertten ziyade bir iç sızısı. Çok laf kalabalığı yapmak ve insanların içini baymakta istemiyorum.
Başlıktan anlaşılacağı üzere, tam 9 ay evvel annemi kaybettim.
Annem, bir çok kızın olduğunu gibi benimde en yakın arkadaşımdı. Belki de bizi bağlayan, yaşadıklarımızdı. Ya da yaşamak isteyip, yaşayamadıklarımız...
Bugün dönüp baktığımda o koskoca zamana neler sığdırmışız, neler neler yaşamışız. Ve ne çok sevmiş beni annem. Biz iki çocuk gibi, 3 saat ayrı kalsak 300 kere araşan iki insandık. Mıncık mıncıkladığım elleriyle mesaj yazmasını dün gibi hatırlıyorum. Onlarca fotoğraf, binlerce video... Bazen saatlerce izliyorum, sırf sesini duyabilmek için. Eşim evde yokken, ''tamam anne geliyorum'' gibi cümleler kurup, özlemimi biraz daha bastırmaya çalışıyorum. Kendimce... :) Benim en büyük şansım, kayınvalidemin bana kayınvalide değil annelik yapması. Onunla konuşmak, onun her cümlede ''yavrum'' , ''annen kurban olsun sana'' tarzı cümleleri sanki yaralarımı kapatıyor gibi... Bazen yüreğime özlem tekme atıyor, arıyorum hemen. Anlatıp içimdekileri, üzmüyorum kimseyi ama konuşmak bile iyi geliyor. Ve bazen iyi ki diyorum. İyi ki böyle güzel seviyoruz birbirimizi...
Bir hastanede, bir parkta ya da televizyonda nerede olduğu önemli değil anne/kız gördüğüm zaman hala istemsizce moralsizleşiyorum ancak, bunlar da zamanla geçecek. Bugün üstüne hırka giy, ayağına çorap giy dediğinde giymediğim her kıyafet için pişmanım. Onu kaybedeceğimi, onsuz kalacağımı bilseydim bir yolunu bulur o gün işe gitmezdim. Bu da son ama çaresiz olmayan pişmanlığımdır. Herkesten öyle çok ve birbiriyle aynı kapıya çıkan cümleyi duydum ki bazen yeri geldi sıkıldım duymaktan;
Bak üzülme, mutlu bir yuvan var,
Annen seninle gurur duyuyor bence,
Ağlama, dua et. gibi...
Eh, dualarımdan eksik etmediğim insan zaten. Mutlu bir evliliğim var çok şükür, ama annemsiz kalmış olduğum gerçeğini değiştirmiyor. Gurur duyuyor mu, ölüler gurur duyar mı kısmına girmeyeceğim.
Ama bildiğim tek şey, annesiz ve babasız kalan tek insan ben değilim. Benden daha zor, daha dayanması güç hayatlar da var bu dünyada.
Ama benden, cümlelerimi okuyan tüm herkese nacizane tavsiyemdir, daha çok aramak, daha çok sarılmak ve şükretmek gerekiyor. Ölüm bu, ne zaman geleceğini kimse anlamıyor. Kızarken, tepki verirken iki kere düşünmek lazım.
Ve sevmek, çok daha fazla...
Varsa fazla bir duanız, alırım anneciğim için... :)
Canınızı sıktıysam affola, amacım nasihat vermek/almak değil, dert yanmak tövbe asla değil. Amacım yok aslında, belki rahatlamak, belki annenin nicesine özel olduğunu çok net görmüş biri olarak hatırlamak.
*Sevgiler :)
Annelerimizin mekanı cennet olsun inşallah. Annesizligi yaşamayan bilmez ama bana göre sanslisin, ben hiç tanıyamadım annemi çık küçükken vefat etti. Bana yavrum diyen hiç olmadı ve hastalandigimda üzülen olmadı. Şimdi mutlu bir evliliğim var ama annesizlik apayrı bir konu. Kayinvalidem her gün oğlunu arar birbirlerine seni seviyorum çok öpüyorum gibi şeyler söylerler, bana adimla hitap eder siradan konusur.İçim acir gözlerim dolar ama belli etmem. Ah annem ah bende bir gün seninle konusabilseydim ahhh...
İnan bana seni böyle güzel kalpli bir kvye ve eşe emanet ettiği için çok huzurludur anneciğin...
Beni en çok o kısımlar etkiledi..
Benim melek annem hayattayken de bizler için telaşlı, Allah korusun yokluğunu göstermesin.
Ama huzurla göçemez bu dünyadan, huzurla yatamaz da sanırım
Bir anne için en zoru, evladının emin ellerde olduğunu bilememektir sanırım..
Ne kadar güzel yazmışsınız.Anne ve babalarımızın değerini gerçekten çok iyi bilmek lazım. Onları kaybedince gidip kara toprağı öpmek çok zor geliyor insana.sesine soluğuna kokusuna hasret kalmak öyle berbat bir his ki..Bende babacigimi kaybettim.insanın canının bir parçasını kaybetmenin ne demek olduğunu iyi bilirim.
Allah hepimize sabır versin.ve onlarla cennette buluşmayı nasip etsin.
Allah rahmet eylesin annenize mekani cennet olsun.
En buyuk korkumdur annemi,babami,kardesilerimi kaybetmek ama biliyorum birgun bu da olacak kacinilmaz son
Övgü dolu güzel sözleriniz için çok teşekkür ederim.Sizde son derece hanımefendi ve bilgili bir kadınsıniz.Ah ne güzel yazmışsınız sevgiliMayflower75 , sizin sımı takipçinizim bu arada :) yazdıklarınız, yaşadıklarınız ve yorumlarınız hayat dersi içeriyor. Bir anne olmanız, ve bunu titizlikle yapmanız dikkatimi çektiği için yazdıklarınızı hep aklıma da yazıyorum :) Anne baba, kısacası aile yerine hiç birşey koyulamayacak kadar özel ve kıymetli. Çünkü bir anne kadar kimse koklayarak öpemez, ve kimse anne kadar cennet kokamaz. Anne baba bambaşka, benim babamda olmadığı için baba sahibi olmak nasıldır bilmem. Anneme ve babacığınıza dualarımı iletip, size güzel evladınız ve eşinizle huzur dolu bir yaşam dilerim.
Sevgiyle ve saygıyla öpüyorum sizi :)
öncelikle başınız sagolsun biliyorum çok zor bende annemi 2008 yılında kaybettim bizde komşu olmamıza hergün görüşmemize ragmen günde 3-4 kez telefonlaşırdık hey gidi günler sanki çok uzaklarda hiç yaşanmamış o günler gerçekten çok zor ,annem benim herşeyimdi arkadaşım dostum ,çocugumun bakıcısı insanın içinde hep bir kimsesizlik duygusu oluyor annesi olmayıncaAslında benimki bir dertten ziyade bir iç sızısı. Çok laf kalabalığı yapmak ve insanların içini baymakta istemiyorum.
Başlıktan anlaşılacağı üzere, tam 9 ay evvel annemi kaybettim.
Annem, bir çok kızın olduğunu gibi benimde en yakın arkadaşımdı. Belki de bizi bağlayan, yaşadıklarımızdı. Ya da yaşamak isteyip, yaşayamadıklarımız...
Bugün dönüp baktığımda o koskoca zamana neler sığdırmışız, neler neler yaşamışız. Ve ne çok sevmiş beni annem. Biz iki çocuk gibi, 3 saat ayrı kalsak 300 kere araşan iki insandık. Mıncık mıncıkladığım elleriyle mesaj yazmasını dün gibi hatırlıyorum. Onlarca fotoğraf, binlerce video... Bazen saatlerce izliyorum, sırf sesini duyabilmek için. Eşim evde yokken, ''tamam anne geliyorum'' gibi cümleler kurup, özlemimi biraz daha bastırmaya çalışıyorum. Kendimce... :) Benim en büyük şansım, kayınvalidemin bana kayınvalide değil annelik yapması. Onunla konuşmak, onun her cümlede ''yavrum'' , ''annen kurban olsun sana'' tarzı cümleleri sanki yaralarımı kapatıyor gibi... Bazen yüreğime özlem tekme atıyor, arıyorum hemen. Anlatıp içimdekileri, üzmüyorum kimseyi ama konuşmak bile iyi geliyor. Ve bazen iyi ki diyorum. İyi ki böyle güzel seviyoruz birbirimizi...
Bir hastanede, bir parkta ya da televizyonda nerede olduğu önemli değil anne/kız gördüğüm zaman hala istemsizce moralsizleşiyorum ancak, bunlar da zamanla geçecek. Bugün üstüne hırka giy, ayağına çorap giy dediğinde giymediğim her kıyafet için pişmanım. Onu kaybedeceğimi, onsuz kalacağımı bilseydim bir yolunu bulur o gün işe gitmezdim. Bu da son ama çaresiz olmayan pişmanlığımdır. Herkesten öyle çok ve birbiriyle aynı kapıya çıkan cümleyi duydum ki bazen yeri geldi sıkıldım duymaktan;
Bak üzülme, mutlu bir yuvan var,
Annen seninle gurur duyuyor bence,
Ağlama, dua et. gibi...
Eh, dualarımdan eksik etmediğim insan zaten. Mutlu bir evliliğim var çok şükür, ama annemsiz kalmış olduğum gerçeğini değiştirmiyor. Gurur duyuyor mu, ölüler gurur duyar mı kısmına girmeyeceğim.
Ama bildiğim tek şey, annesiz ve babasız kalan tek insan ben değilim. Benden daha zor, daha dayanması güç hayatlar da var bu dünyada.
Ama benden, cümlelerimi okuyan tüm herkese nacizane tavsiyemdir, daha çok aramak, daha çok sarılmak ve şükretmek gerekiyor. Ölüm bu, ne zaman geleceğini kimse anlamıyor. Kızarken, tepki verirken iki kere düşünmek lazım.
Ve sevmek, çok daha fazla...
Varsa fazla bir duanız, alırım anneciğim için... :)
Canınızı sıktıysam affola, amacım nasihat vermek/almak değil, dert yanmak tövbe asla değil. Amacım yok aslında, belki rahatlamak, belki annenin nicesine özel olduğunu çok net görmüş biri olarak hatırlamak.
*Sevgiler :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?