Bak sana moral vereyim
ilk doğumumda annem yanımdaydı, ben normalmdoğum beklerken beni sezeryana zorlamaya kalkıştı, normal doğum zormuş, doğuma gittim. Özel hastane özel oda, annem ve eşim sancı çekerken yanımda, eşim elimi tutarken annem yumak sökerek (doğum kolay olsun diye batıl bir inanç) benim doğuşumu anlatıyordu. Bir ara eşim odada yokken elinde fotoğraf makinesiyle fotoğrafımı çekmeye çalıştı
doğurdum eve geldik, o günlük yiyeceğim vardı zaten ama sonrasında bir kap yemek yapmadı, lohusanın çamaşırı gece dışarıda kalmaz diye geceden gündüze içeri dışarı çamaşır taşıyıp, kendini anlattı, sadece saçma sapan hurafeler uygulamaya çalıştı. Bebek görmeye gelenlere bir çay bile koymadı, ben kalkıp yaptım hepsini. Üzerine de kavga çıkardı 40ıma yakın, gitmeden önce, bana sinir krizi geçirtti.
2. Doğumda hastaneye götürmedik, sadece kocamla ben gittik
evde oğluma baktı. Onda da ben hırs yaptım, yemek işini üzerine yıktım. Bu sefer 5. Günde kavga çıkartıp delirtti beni, 7. Gün sepetledim
yıllardır yaptıklarını anlatsam inanamazsın, aslında inanırsın çünkü seninki de benimkinin bir benzeri, benim burada annemle ilgili konum var, açıp bakabilirsin de. Yaralı parmağa işediğini görmedim şimdiye kadar. Sonunda sıtkım sıyrıldı, görüşmüyorum mecbur kalmadıkça. Aramıyorum da, böyle ailecek çok mutluyuz.
Gelmediği daha hayırlı, kötü anıların olacağına, yok diye burukluğun olsun.
Bu arada yaşadığım şehirde de doğum ve çocuk bölümüne erkek girişi kesinlikle yasak, biz çok zorladık ama hiçbir şekilde başaramadık, kimsen yoksa yalnız kalacaksın diyerek kestirip atıyorlar.
Ayrıca doğurmayı küçümseyenlere de inanamıyorum, ya çocuğunuz yok doğum ne bilmiyorsunuz ya pislik olsun diye özellikle böyle yazıyorsunuz. Doğumda destek istemek premseslik değildir, beni pamuklara sarsınlar demek de değildir. Hiç yeni doğan görmemiş biri ne yapacağını bilmek için destek ister tabi ki, neden istemesin ki. İki acemi insan (karı koca) mekonyumu doğru temizlemeyi bile beceremeyecektir. Yol gösterecek birisi şart