Anne sorunu

Merhaba ben 19 yaşındayım ve ailemle yaşıyorum. Bu yaz eğer kazanırsam üniversiteye gideceğim bunu belirtiyorum çünkü belki de geçici bir dert. Benim annem ve babam birbirini çok sevdiğini söyleyen (sadece sözde) ve küçüklüğümden beri ayrılmak istemeyen insanlar. Annemle babamı sadece 10 dakika görseydiniz birbirlerinden nefret ettiklerine emin olurdunuz. Benim annemin öfke problemleri var . Asla sinirlerini ve duygularını kontrol edemiyor ve bunu milyon kez söylememe rağmen elimde değil haklısın diyip geçiştiriyor. Mesela geçenlerde teyzem geldi gayet güzel oturuyorduk ki yine bir şekilde annemle babam tartışmaya başladı. Ben alışıktım ama teyzem bi anda annemin sinirden kızardığını ve çığlık çığlığa babama bağırdığını görünce çok huzursuz oldu ve o an kalkıp gitti. Çok utandım ama annem hatalarını kabul etmez. Eğer anneme şundan rahatsız oluyorum derseniz alınır ve ben kötü bir anneyim diye söylenmeye başlar. Aramızdaki iletişimsizlik o kadar kötü ki ben büyüdükçe annemle aramda duvarlar öründüğünü hissettim. Bir ablam da var. O mesela özgürlüğüne ve sınırlarına benim kadar dikkat etmez. Annemin erkek arkadaşı ile arasının bozulmasına sebep olduğunda fark etti bir şeyleri. Annem her zaman bizi düşündüğünü söyler ama kendimizi düşünmemize kendi kararlarımızı vermemize pek izin vermez.Mesela annemin yediğim yemeğe , başkalarıyla konuşmama (özellikle babamla) , evden uzaklaşmama asla tahammülü yok. Kendine bir saldırı olarak algılıyor. Anneme 'hayır' diyemezsiniz. Anında başka birisine dönüşür ve sizi pişman eder. Babam annemden farklı olarak sevgisiz ve umursamaz bir baba. Babamın halimi sorduğunu, sevdiğini ve kızım dediğini hiç duymadım. Yani evde bir adam vardı ama baba yoktu. Babamın küçüklüğümden beri çalışmak istememesi, sorumluluk istememesi annemin kontrolcülüğünü günden güne başka bir seviyeye çıkardı. Beni anlamanız için nasıl insanlar olduğunu betimlemek zorundaydım sıktıysam kusuruma bakmayın. Son birkaç yılda özellikle fark ettiğim şey babamla 17 sene sonra bi bağ kurmaya çalışırken annemin engel olmasıydı. Babamla konuşmamızı, ona saygı duymamızı, belki de sevmemizi istemiyor. Ablamın yanında beni rencide ediyor. Ablamla aramızda sadece 2 yaş var ve küçüklüğümden beri ablamın benim üstümde baskınlık kurmasına izin verdi. Ablam odada uyumama, onun etrafında durmama izin vermezdi genelde döverdi ya da eşyalarımı kırardı. Annemse o öyle onu değiştiremeyiz vs diye 7 yaşındaki bana kabullen derdi. Yani anlayacağınız kontrol altında tutulmayı, ezilmeyi ve özgüvensizliği çok küçük yaş da sistematik olarak öğrendim. Asıl meseleye geliyorum. 2 gün önce birinin eve girmeye çalıştığını sandık ablamla ben evdeydik. Ablam da duştaydı. Neyse birkaç saat sonra annemler gelince olayı anlatmaya çalıştım anneme kapının zorlandığını ve nasıl ses çıkardığını anlatmaya çalışırken bir anda bağırdı ve bizi korkutuyorsun anlatma diye azarladı beni. Ben 19 yaşındayım ve 5 yaşındaki çocuk gibi azarlanmayı kendime yediremedim tabiki ve odama gittim. Ablamın sesi geliyodu boşver o öyle işte biliyorsun falan diyordu anneme. O an anladım aslında ben boşuna kendim dışında başkalarını düşünmüşüm. Ablamın her gün yanına gidip erkek arkadaşını soran kahkalarla dinleyen annem bir gün yanıma gelip nasılsın dememişti. Belki de şımarıklık ediyorum bilmiyorum ama eleştirilerinize açığım. Biraz derdimi anlatmam gerekiyordu. Çok uzun tutmamak adına burada bitiriyorum.

Her kardeş arasında anlaşmazlık kavga olur,kıskançlık olur,büyük ezer küçük ezilir kardeşlik biraz böyledir. Zamanla büyüdükçe iletişim farklılaşır. Bunlar normal şeyler. Ben açıkçası yaşının verdiği tepkisellik ile biraz abarttığını düşündüm okuduğumda. Yanlış anlama kesinlikle eleştirmek için söylemiyorum ama hiç kimsenin hayatı pespembe değil. Yani benim annem şöyle benim babam böyle diyerek pek ömür geçmez. Sanmıyorum böyle hayal dünyasında gibi sevgiyle pamukla büyüyen. En azından eski nesilde bu yok. Anlattıklarında da kendine aşırı sıkıntı yaratacağın bir olumsuzluk göremedim. Canını sıkma,derslerine sınavına odaklan. Her şey geçiyor

Yanlış anlamadım. Dışarıdan daha objektif bakılıyor tabiki bu yüzden yazdım. Teşekkür ederim yorumunuz için

Yazdıklarınızdan çok aklı başında olduğunuzu düşündüm. Bu bence en önemli şey. Anne babanız hayatınıza belli bir süre bu kadar yakından eşlik edecekler sonrasında öğrendiklerinizle beraber siz kendi kurduğunuz hayatı yaşayacaksınız :) o yüzden değiştirebiliyorsanız deneyin, beklentilerinizi söyleyin ama olmuyorsa oldukları gibi kabul etmek sizin yararınıza. Örneğin annenize “anneciğim benim yanıma gelir misin seninle sohbet etmek istiyorum” gibi direkt olarak beklentinizi söyleyin. Anne babalarımız da insan, evlat olarak onlardan beklentilerimiz olsa da haklı da olsak onlar da ne yazık ki geçmişleriyle, travmalarıyla beraber bugüne geldiler. Her zaman en doğru tepkiyi vermelerini mümkün değil

Konu içeriği silmek site kurallarına aykırı.