Hayır öncesinde zaten, aldattığı süre boyunca ev arkadaşı gibiydik. Beni ve oğlunu gözü hiç görmüyordu. Bi gün mutsuzum ayrılmak istiyorum dedi. Ben bunu bile bile oğlumuz çom küçük, terapiste gidelim, düzeltebiliriz falan dedim. Kafamızı dinleyelim diye ailemin yanına gittim izin kullandım. Döndüğümde eşyalarını toplamıştı kolileri hazırlamıştı. Ve 2 hafta sonra oğlunu görmeye bile gelmedi. Beni o koliler bile o kadar yıkmamıştı. Sonra eve geldiği gün ben kovdum bu sefer. Oğlunu hiç mi özlemedin dedim nerden geliyorsan oraya git.. Gitti işte sonra da alt katta olduğunu öğrendim
o da son damla oldu dava açtım hemen. Ama söyleyemedim yaa gurur yaptım, kendimi çok aşağılanmış hissettim. Onlar utanmadı ama ben sanki bi eksikliğim varmış gibi utandım dile getirmeye. Oğlum daha 1 yaşındaydı yaa hala emiyordu düşünsene.. Sonraki zamanlar daha da kabus gibiydi, çok zor günlerdi küçücük bebeğimle bi başıma kaldım ailem de yoktu yanımda.
İşin tuhaf tarafı şimdiki eşimle de kader arkadaşıyız aynı zamanda. Erkeklere alışkınız da onu da eşi aldatmış. Hem de defalarca internetten tanıştığı adamlarla. O da bir süre susmuş, söyleyememiş kızı çok küçük diye. Ve yine bizim gibi ayrılmak isteyen taraf o olmuş. Ne sıyrıklar yaa. Hem aldatan onlar, hem de ayrılmak isteyenler. Hayır yani madem aldatacaksın, bu haltı yemeden ayrıl o zaman
ya da hiç çocuk yapmayın gözünüz dışardaysa. Hepsinin Allah cezasını versin