Ben yıllar önce doktora gittiğimde, kistim o zaman bu kadar büyük değil ama yine 6 cm i bulmuştu, doktora sordum. Benimle hiçbir şekilde ümit verici konuşmadı, bilmemem, bişey diyemem dedi. O an başıma hastanenin yıkıldığını ciddi ciddi hissettim.
Sonra bir umut başka bir doktora gittim, o da, engelleyeceğini '' düşünmüyorum '' dedi sadece. Ama tavrı hadi sen yine bi dene de, neyse filan oldu. Sonra yüzümün düştüğünü anlayınca acıdı galiba bana, dedi ki, sen dene, olursa da çok geciktirme, doğumda alırız. Ama umutsuzluk..
O zamanlar eşimle sevgiliydik, o bunalımla dedim ki bak, olmayabilir. Sevgiliyken daha haberin olsun, ayrılmak istersen sıkıntı etmem, çünkü çocukları çok sevdiğini biliyorum. Ayrılmadı, Allah nasip ederse olur, olmazsa da ben seni seviyorum dedi.
Biz denemelere başladığımızda, kendimizi ortalama bir yıl çocuğumuzun olmayacağına hazırlamıştık.
Doktor gerçekten çok önemli, bu konularda üslup da çok önemli. Bir cümle seni ruhen yere seriyor, bir daha da cümle alem gelse inandıramıyor aksi olduğuna. Hep o korkuyla yaşıyorsun, kafanın bir köşesinde o olumsuzluk hep kalıyor.