Evet tek başına bir yola çıkmak gerçekten çok zor.. Hislerimi, düşüncelerimi kimselerle paylaşamıyorum.. Burada yazmak bana iyi geldi.. geçtiğimiz Aralık ayında ofisten bir arkadaşımız 3. tüp bebek denemesinde hamile kaldı, tabi hepimiz çok sevindik.. ben de onun adına çok sevindim ama bir yandan da kendimle kıyaslamaktan kendimi alamıyorum.. eşi her konuda çok destekliyor, en başta çocuk çok istiyor.. çok yakından gözlemliyorum ve bu süreç gerçekten çok zor, önceki 2 denemesinde tutmadı ve perişan oldu, maddi, manevi büyük yıkımdı ama yılmadı devam etti, kredi alıp yine başladı tedaviye.. bu sefer de olmazsa yine yapacaktım diyor.. işte benim ne yazık ki böyle bir şansım yok.. bir yandan kendi içimde isyan ediyorum, benim en büyük hakkımı eşim elimden alıyor diye.. ona karşı öfke patlamaları yaşamaya başladım.. bazen de ona da hak vermek istiyorum.. tüp bebek istemeyebilir, onun fikrine de saygı duymam gerek.. bazen kendime öfke duyuyorum.. şimdiye kadar hep bu işi erteledim diye.. ama bu işlerin negatif düşüncelerle, stresle hiç olmayacağını, bazı şeyleri akışa bırakmam gerektiğini de biliyorum.. burası benim için günah çıkarma duvarı oldu adeta..