Evet, ona ait olan her detay alip goturuyor. Sac fircasinda kalan killar...cantasina koydugu maske, otobus bileti...Başınız sağolsun,her acı geçer ama bazı acılar delerde geçer derler.Ben baba kaybı yaşadım çevrem anne kaygı gibi olmuyor diyorlar bilmiyorum neye göre kime göre.Zamanla acı hafifliyor ama sızısı daima yürekte kalıyor,bir koku ,bir ses ,bir görüntü sizi alıp o acı güne geri götürüyor.İnsan alismiyor aslında alışmaya alışıyor......
Size de cok gecmis olsun. Insallah en kisa surede sagligina kavusur anneniz. Annenin yasi yokmus. Bazi insanlar yasi da varmis deme nezaketsizligini gosterdi mesela. Icimden oyle kizdim ki. Annelerin yasi yok ki.Çok iyi anlıyorum sizi. Annem bir kaç ay önce kanser tanısı aldığında bunları düşünmüştüm bende. Anneme birşey olursa ne yaparım ,basım sikisinca kimi ararım , mutluluğumu kimle paylaşırım diye üzülmüştüm. İnsan annesine her yaşta ihtiyaç duyuyormus meger.Rabbim sabır versin size
Annem rahatsız ciddi bir şey olmasa da şimdilik olasılıklar bile canımı acıtıyor (du). Terapi sürecim sosyal ve duygusal ilişkilerimi konuşarak geçecek zannederken her şeyin kökeninde annemle olan ilişkimin niteliğini çıktı. Anne, anne, anne.. ne babam, ne öğretmenim, ne akranlarım, ne arkadaş, ne sevgili… benim istediğim, aradığım, özlediğim tek kişinin annem olduğunu anladım. Bu cümleyi kurdum direkt; o gidince beni kim sevecek? Sizin konunuzda da bunu görünce yazmadan duramadım. Ve süreç ilerledikten sonra farkına vardığım şu gerçek: ben annemi özlüyorum. Çok şükür hayatta, yanı başımda. Ama öyle bir ilişki ile büyümüşüm ki doyamamışım bebeklikte ona ve o dinamik hala sürüyor. Ha sevgisinden şüphem yok ama Böyle sarılıp öpmemiş hiç demek ki ben şu an bile hasretim ona. Neden bunları anlattım bilmiyorum da gerçi.. ama belki o temas eksikliği sizde de vardı, zamanla geçeceğini umuyorum, başınız sağsolsun tekrar.. oğlunuzun gözlerine bakıp, sarılıp, öpün bol bol emi..Merhaba arkadaslar,
3 ay önce annemi kaybettim. 79 yasina yeni girmisti. Yillardir kronik hastaliklarla ugrasiyordu. En sonunda kalbi yenik dustu. Kendisi de artik pes etmisti. Cok guclu bir kadindi, kadinmis. Simdi daha iyi anliyorum. Yasarken farketmemisim. Hayati cocuklugundan beri zorluklarla gecen, fedakar, cefakar bir kadindi. Kaybettikten sonra anliyorum bazi seyleri. Cenazesinde butun sevenlerini bir arada gorunce, herkesin hayatina nasil da dokundugunu, bu hayata ne kadar iz biraktigini, hepimizi gorunmez baglarla nasil bagladigini.
Annemle hicbir zaman micmic bir iliskim olmadi. Ama simdi 43 yasimda onun koynunu, kokusunu ozluyorum. Koynuna sokulmak istiyorum. 4 yasindaki oglum nasil surekli bana sokulmak istiyorsa ben de annemi ariyorum. Oglumun fiziksel temas istegini daha iyi anliyorum simdi. Halbuki annem yasarken bu his yoktu. Annemi cok ozluyorum. Onun sefkatini, surekli cocuklarini dusunmesini. Oglum hastalandiginda arayip onu soramadigi icin uzuluyorum mesela, abim hastalandi...annem olsa nasil da uzulurdu diyorum. Uzulurdu, endiselenirdi. Bizim icin annem gibi endiselenecek kimse yok. Bu his gitmiyor benden. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Depremde bile evinde kalirken oglumla bana yatagini vermisti. Kendi hasta haline bakmadan gece gelip ustumuzu ortmustu. Artik boyle ustumu ortecek kimsem yok. Bunu dusundukce kimsesiz hissediyorum. Bu hissi daha kucuk yasta yasamak zorunda kalan cocuklar icin cok uzuluyorum. Annemizle aramizdaki gorunmez gobek bagi hic kesilmiyormus. Olan her olayda annemi ariyorum. Secimlerde keske oy kullanabilseydi diyorum, ya da basima bir sey gelince bilseydi keske. Bir de malesef sadece bizim bildigimiz, kendisi ogrenip uzulmesin diye ona soylemedigimiz buyuk bir sir vardi. Onu bilmeden gitti. Hicbir zaman soylemeyecektik zaten ama o kadar buyuk bir sir ki. Hic ogrenemeden gitti diyorum. Hic ogrenemeyecek. Hayatimizdaki gelismeleri hicbir zaman bilmeyecek. Bu hisler geciyor mu arkadaslar? Annemi cok ozluyorum. Iki gun once ruyamda yine cenazesindeydim. Cok agladim. Bir defasinda da dirilip gelmisti. Ilk geldiginde cok sevinmistim. Ama sonra yine aci cekecek diye buruk bir sevince donmustu sevincim. Biliyorum herkesin zamani var, gelince gidecegiz. Ama alisamiyorum annemin yokluguna.
Evet, hic sarilmazdik. Annemin yapisi boyleydi. Sefkatini esirgemezdi ama sevgisini asla operek, sarilarak gostermezdi. Kardesim mesela zorla sokulurdu, kendini sevdirirdi. Annemin de hosuna giderdi. Ama ben de annem gibiyim. Cok sokulmam. Oglum da fiziksel temas delisi. Koala gibi olmak istiyor hep. Bu histem mahrum birakmak istemedigim icin izin veriyorum. Cocuk psikiyatrina da danismistim. Dogdugunda yogun bakimda kaldigi ve ilk ten temasini yasayamadigi icin oldugunu ve o istedigi surece izin vermemi soyledi.Annem rahatsız ciddi bir şey olmasa da şimdilik olasılıklar bile canımı acıtıyor (du). Terapi sürecim sosyal ve duygusal ilişkilerimi konuşarak geçecek zannederken her şeyin kökeninde annemle olan ilişkimin niteliğini çıktı. Anne, anne, anne.. ne babam, ne öğretmenim, ne akranlarım, ne arkadaş, ne sevgili… benim istediğim, aradığım, özlediğim tek kişinin annem olduğunu anladım. Bu cümleyi kurdum direkt; o gidince beni kim sevecek? Sizin konunuzda da bunu görünce yazmadan duramadım. Ve süreç ilerledikten sonra farkına vardığım şu gerçek: ben annemi özlüyorum. Çok şükür hayatta, yanı başımda. Ama öyle bir ilişki ile büyümüşüm ki doyamamışım bebeklikte ona ve o dinamik hala sürüyor. Ha sevgisinden şüphem yok ama Böyle sarılıp öpmemiş hiç demek ki ben şu an bile hasretim ona. Neden bunları anlattım bilmiyorum da gerçi.. ama belki o temas eksikliği sizde de vardı, zamanla geçeceğini umuyorum, başınız sağsolsun tekrar.. oğlunuzun gözlerine bakıp, sarılıp, öpün bol bol emi..
Allahım razı olsun inşallah arkadaşım.Çok sağolun ,sizin de basiniz sağolsun. Atlattı çok şükür ama şimdi de memeden biyopsi alacaklar. İnşallah onda sıkıntı çıkmaz
Temas dediğimiz neredeyse görülür belirtileri olan fiziksek bir ihtiyaç oysa. Bizler onları savunmaya geçmeye çok meraklı olsak da, onlar da böyle görmüş.. desek de bizim bu ihtiyacımız görmezden gelinmiş, yanı başımızdaki annemize hasret büyümüş, sevgimizin büyüklüğünü, bağlılığımızın derecesini bile onu kaybedince ancak anlamışız.. özür dilerim bu tepkiler benim sürecimin bir parçası; sizi üzmek, kaybınıza saygısızlık etmek değil niyetim ama böyle olmayabilrdi işte.. oğlunuzun gelmesini beklemeyin, siz de sokulun, siz de ilk adımı atın, sevdiğinizi söyleyin; yarın arkanızdan (allah gecinden versin) ne çok seviyormuşum oysa, demesin…Evet, hic sarilmazdik. Annemin yapisi boyleydi. Sefkatini esirgemezdi ama sevgisini asla operek, sarilarak gostermezdi. Kardesim mesela zorla sokulurdu, kendini sevdirirdi. Annemin de hosuna giderdi. Ama ben de annem gibiyim. Cok sokulmam. Oglum da fiziksel temas delisi. Koala gibi olmak istiyor hep. Bu histem mahrum birakmak istemedigim icin izin veriyorum. Cocuk psikiyatrina da danismistim. Dogdugunda yogun bakimda kaldigi ve ilk ten temasini yasayamadigi icin oldugunu ve o istedigi surece izin vermemi soyledi.
Cok iyi anlatmissiniz yasadigim hissi.Temas dediğimiz neredeyse görülür belirtileri olan fiziksek bir ihtiyaç oysa. Bizler onları savunmaya geçmeye çok meraklı olsak da, onlar da böyle görmüş.. desek de bizim bu ihtiyacımız görmezden gelinmiş, yanı başımızdaki annemize hasret büyümüş, sevgimizin büyüklüğünü, bağlılığımızın derecesini bile onu kaybedince ancak anlamışız.. özür dilerim bu tepkiler benim sürecimin bir parçası; sizi üzmek, kaybınıza saygısızlık etmek değil niyetim ama böyle olmayabilrdi işte.. oğlunuzun gelmesini beklemeyin, siz de sokulun, siz de ilk adımı atın, sevdiğinizi söyleyin; yarın arkanızdan (allah gecinden versin) ne çok seviyormuşum oysa, demesin…
Gomulsun istememek ölüye işkence olurdu.Bizlerde ahiret inancı var Herzaman umitvar olmalıyız.Mesela babamin cansiz bedenini gormeye dayanamamistim. Annemse pamuk gibiydi. Optum, kokladim, sarildim. Yikanirken yanindaydim. Hic olmemis gibiydi. Gomulsun istemedim. Oyle kalabilirdi. Hic garipsemedim.
Allah rahmet eylesin.Mekani cennet olsun.Öncelikle başınız sağolsun, Rabbim evladınızı size bağışlasın.
Haftaya annemin 1. ölüm yıldönümü. Tam tamına 1 yıl oldu. Annem görme engelliydi.
Onun görmemesi beni kahrederdi. Oysaki o kadar sosyal bir insandıki. Sonradan şekerden dolayı gözleri kapandı. 25 yıl göremedi.
Son zamanlarda hastalık olarak çok çekti, şeker, kalp, tansiyon, diyaliz ve en son beyninde tümör
Şu anda tek tesellim kurtuldu.
Şu nasıl, bu nasıl, güzelmi, çirkinmi, ne renk vs.sormaktan kurtuldu.
Çok çekti çok.
Geçmiyor, içim acıyor keşkelerim çok fazla
Neyse içim çok dolu, Rabbim tüm ölmüşlerimizin günahlarını affetsin, mekanlarını cennet etsin
Amin kuzucum, Allah razı olsunAllah rahmet eylesin.Mekani cennet olsun.
Sizin de basimiz sag olsun. Dedim ya ruyamda dirilmisti. Ilk sevincten sonra uzuntu gelmisti. Yani yine mi aci cekecek diye dusunmustum. Son zamanlarinda cok aci cekmisti ve kendisi de pes etmisti. Artik olmek istiyordu. Zaten pes ettiginde de gitti.Öncelikle başınız sağolsun, Rabbim evladınızı size bağışlasın.
Haftaya annemin 1. ölüm yıldönümü. Tam tamına 1 yıl oldu. Annem görme engelliydi.
Onun görmemesi beni kahrederdi. Oysaki o kadar sosyal bir insandıki. Sonradan şekerden dolayı gözleri kapandı. 25 yıl göremedi.
Son zamanlarda hastalık olarak çok çekti, şeker, kalp, tansiyon, diyaliz ve en son beyninde tümör
Şu anda tek tesellim kurtuldu.
Şu nasıl, bu nasıl, güzelmi, çirkinmi, ne renk vs.sormaktan kurtuldu.
Çok çekti çok.
Geçmiyor, içim acıyor keşkelerim çok fazla
Neyse içim çok dolu, Rabbim tüm ölmüşlerimizin günahlarını affetsin, mekanlarını cennet etsin
Ben de 4 yıl önce kaybettim ... Çalışmaktan anneme gosteremedigim ilgi alaka hep içimde bir yara . Geçmiyor. Siz hayatınıza devam edeceksiniz ama o hiç bilmediginiz bir anda hatiriniza gelecek gozleriniz dolacak kalbiniz acıyacak ama toparlanıp devam edeceksiniz ve tekrar yine aynı ... Allah rahmet eylesin ruyaniza geldiği her vakit sadakanizi vermeyi ihmal etmeyin hayrına kabul olur inşallahMerhaba arkadaslar,
3 ay önce annemi kaybettim. 79 yasina yeni girmisti. Yillardir kronik hastaliklarla ugrasiyordu. En sonunda kalbi yenik dustu. Kendisi de artik pes etmisti. Cok guclu bir kadindi, kadinmis. Simdi daha iyi anliyorum. Yasarken farketmemisim. Hayati cocuklugundan beri zorluklarla gecen, fedakar, cefakar bir kadindi. Kaybettikten sonra anliyorum bazi seyleri. Cenazesinde butun sevenlerini bir arada gorunce, herkesin hayatina nasil da dokundugunu, bu hayata ne kadar iz biraktigini, hepimizi gorunmez baglarla nasil bagladigini.
Annemle hicbir zaman micmic bir iliskim olmadi. Ama simdi 43 yasimda onun koynunu, kokusunu ozluyorum. Koynuna sokulmak istiyorum. 4 yasindaki oglum nasil surekli bana sokulmak istiyorsa ben de annemi ariyorum. Oglumun fiziksel temas istegini daha iyi anliyorum simdi. Halbuki annem yasarken bu his yoktu. Annemi cok ozluyorum. Onun sefkatini, surekli cocuklarini dusunmesini. Oglum hastalandiginda arayip onu soramadigi icin uzuluyorum mesela, abim hastalandi...annem olsa nasil da uzulurdu diyorum. Uzulurdu, endiselenirdi. Bizim icin annem gibi endiselenecek kimse yok. Bu his gitmiyor benden. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Depremde bile evinde kalirken oglumla bana yatagini vermisti. Kendi hasta haline bakmadan gece gelip ustumuzu ortmustu. Artik boyle ustumu ortecek kimsem yok. Bunu dusundukce kimsesiz hissediyorum. Bu hissi daha kucuk yasta yasamak zorunda kalan cocuklar icin cok uzuluyorum. Annemizle aramizdaki gorunmez gobek bagi hic kesilmiyormus. Olan her olayda annemi ariyorum. Secimlerde keske oy kullanabilseydi diyorum, ya da basima bir sey gelince bilseydi keske. Bir de malesef sadece bizim bildigimiz, kendisi ogrenip uzulmesin diye ona soylemedigimiz buyuk bir sir vardi. Onu bilmeden gitti. Hicbir zaman soylemeyecektik zaten ama o kadar buyuk bir sir ki. Hic ogrenemeden gitti diyorum. Hic ogrenemeyecek. Hayatimizdaki gelismeleri hicbir zaman bilmeyecek. Bu hisler geciyor mu arkadaslar? Annemi cok ozluyorum. Iki gun once ruyamda yine cenazesindeydim. Cok agladim. Bir defasinda da dirilip gelmisti. Ilk geldiginde cok sevinmistim. Ama sonra yine aci cekecek diye buruk bir sevince donmustu sevincim. Biliyorum herkesin zamani var, gelince gidecegiz. Ama alisamiyorum annemin yokluguna.
Ne denirki. Bende hep annemi rüyalarımda yoğun bakımda görüyorum. Hep hasta, hep hasta. Çünkü ben annemin doğru dürüst hiç sağlıklı olduğunu görmedimki.Sizin de basimiz sag olsun. Dedim ya ruyamda dirilmisti. Ilk sevincten sonra uzuntu gelmisti. Yani yine mi aci cekecek diye dusunmustum. Son zamanlarinda cok aci cekmisti ve kendisi de pes etmisti. Artik olmek istiyordu. Zaten pes ettiginde de gitti.
Ben 26 annem 55 yaşındayken kaybettim onu.Merhaba arkadaslar,
3 ay önce annemi kaybettim. 79 yasina yeni girmisti. Yillardir kronik hastaliklarla ugrasiyordu. En sonunda kalbi yenik dustu. Kendisi de artik pes etmisti. Cok guclu bir kadindi, kadinmis. Simdi daha iyi anliyorum. Yasarken farketmemisim. Hayati cocuklugundan beri zorluklarla gecen, fedakar, cefakar bir kadindi. Kaybettikten sonra anliyorum bazi seyleri. Cenazesinde butun sevenlerini bir arada gorunce, herkesin hayatina nasil da dokundugunu, bu hayata ne kadar iz biraktigini, hepimizi gorunmez baglarla nasil bagladigini.
Annemle hicbir zaman micmic bir iliskim olmadi. Ama simdi 43 yasimda onun koynunu, kokusunu ozluyorum. Koynuna sokulmak istiyorum. 4 yasindaki oglum nasil surekli bana sokulmak istiyorsa ben de annemi ariyorum. Oglumun fiziksel temas istegini daha iyi anliyorum simdi. Halbuki annem yasarken bu his yoktu. Annemi cok ozluyorum. Onun sefkatini, surekli cocuklarini dusunmesini. Oglum hastalandiginda arayip onu soramadigi icin uzuluyorum mesela, abim hastalandi...annem olsa nasil da uzulurdu diyorum. Uzulurdu, endiselenirdi. Bizim icin annem gibi endiselenecek kimse yok. Bu his gitmiyor benden. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Depremde bile evinde kalirken oglumla bana yatagini vermisti. Kendi hasta haline bakmadan gece gelip ustumuzu ortmustu. Artik boyle ustumu ortecek kimsem yok. Bunu dusundukce kimsesiz hissediyorum. Bu hissi daha kucuk yasta yasamak zorunda kalan cocuklar icin cok uzuluyorum. Annemizle aramizdaki gorunmez gobek bagi hic kesilmiyormus. Olan her olayda annemi ariyorum. Secimlerde keske oy kullanabilseydi diyorum, ya da basima bir sey gelince bilseydi keske. Bir de malesef sadece bizim bildigimiz, kendisi ogrenip uzulmesin diye ona soylemedigimiz buyuk bir sir vardi. Onu bilmeden gitti. Hicbir zaman soylemeyecektik zaten ama o kadar buyuk bir sir ki. Hic ogrenemeden gitti diyorum. Hic ogrenemeyecek. Hayatimizdaki gelismeleri hicbir zaman bilmeyecek. Bu hisler geciyor mu arkadaslar? Annemi cok ozluyorum. Iki gun once ruyamda yine cenazesindeydim. Cok agladim. Bir defasinda da dirilip gelmisti. Ilk geldiginde cok sevinmistim. Ama sonra yine aci cekecek diye buruk bir sevince donmustu sevincim. Biliyorum herkesin zamani var, gelince gidecegiz. Ama alisamiyorum annemin yokluguna.
Degil mi...kacirdiklari seylere uzuluyoruz. Ben olsem oglumun hayatinda kaciracaklarimi dusunuyorum sonra. O yuzden olmek istemiyorum.Ben 26 annem 55 yaşındayken kaybettim onu.
6 sene oldu
Dün gece tam uykuya dalarken kendi sesime uyandım ben de seni çok özledim anne diyordum
Arada böyle hissediyorum. Birlikte izlediğimiz dizilerin tekrarı çıkıyor bu dizinin sonunu göremedi diyorum. Halbuki torununu görememiş diziyi göremese ne olacak ama ona da üzülüyorum
Başınız sağolsun arada özlem daha yoğun oluyor
Annem de hic aglamazdi. Onu aglarken ilk gorusum anneannemin cenazesindeydi. Hepsinin mekani cennet olsun. Sag olun.Yapı itibariyle bende sarılıp öpmem annemi canım annem diye dolanmam,ben öyle olduğum için o da bana karşı sevgisini çok belli etmez ama ne olursa olsun koruyup kollama çabasını biliyor ve hissediyorum.Sarılıp öpme olayı bizim ailede yok belki de bilmiyorum...
Annenin yeri çok ayrı anneannemle annem kavgalı ve küslerdi.Anneannemin hiç kızım dediğini dahi duymadım. Annem hep öfkeyle ölse dahi gitmeyeceğim diyordu...Cenazesinde gördüm ki ayakta duramadı çığlıkları hala kulağımda annemin.Bir yıl boyunca geceleri ağladığına tanık oldum.Şimdi hala annem olsaydı şöyle gülerdi gözlerinin içi bile demeye devam ediyor.
Annelerimiz ölümsüz olsa keşke,hep iyi hatırlamanız ve acınızın hafiflemesi dileğiyle,Başınız sağolsun..