- 3 Haziran 2023
- 1.271
- 5.097
- 25
Tabi ki evet, aşk olsun, sadece evlat sahibi olmak in doğurduklarını mı düşünüyordunCocuklarini ileride kendilerine baktirmak icin mi dogurdu diyorum boyle davranan aileleri okuyunca.
Evet çoğunlukla öyle maalesef. En azından benim kendi yöremde öyle. + Erkek çocuğu ve onların erkek çocukları kıymetlidir. Kız çocuğunun çöplükten farkı yoktur. Sadece anne baba yaşlanınca kızların görevi onların ayak işine bakmaktır. Herkes böyle olduğunu bilir ama kimse sesini çıkarmaz. Öyle gelir öyle gider…Cocuklarini ileride kendilerine baktirmak icin mi dogurdu diyorum boyle davranan aileleri okuyunca.
Bende zannediyordum ki bu sorun sadece bizde mevcutEvet çoğunlukla öyle maalesef. En azından benim kendi yöremde öyle. + Erkek çocuğu ve onların erkek çocukları kıymetlidir. Kız çocuğunun çöplükten farkı yoktur. Sadece anne baba yaşlanınca kızların görevi onların ayak işine bakmaktır. Herkes böyle olduğunu bilir ama kimse sesini çıkarmaz. Öyle gelir öyle gider…
Maddiyat yok ise fakirlikten olan yokluğu anlarım derşm ki güçleri buna yetti . Ama manevi boşluğu asla kabul edemiyorum. 10 senedir ben onlara ebeveynlik yapıyorum ve inanın benim tüm çabalarıma rağmen beni dinlemiyorlar ,dışarıdan 7 kat yabancı insanların emir kulu oluyorlar sevgi gösteriyorlar bunları görünce aslında isterlerse yapabiliyorlar farkındalığı oldu bende . İnanın isterseler yapıyorlar ya . Umarım sizinkisi maddi eksikliktendir parası varken yapmadıysa travma olarak kalıyorYara bere içinde büyüdük.
3 kuruşluk alçı kalıbı için annemle arkadaşıma yalvardığımı arkadaşımın alçı kalıbını bana vermediğini,o gün zavallı kelimesini öğrendiğimi hatırlıyorum ve annem de yanımdaydı.
Hala sorarım neden beni yalvarttın anne diye..
Ama yanlış düşünce değil mi yaTabi ki evet, aşk olsun, sadece evlat sahibi olmak in doğurduklarını mı düşünüyordun
Yerinde olsam gitmem aradığında, ben yoruldum, iki koca insansınız oturun çözün sorunlarınızı, derim. Kendi anne babama öyle yapıyorum. Çocuk değilsiniz aranızı bulamam deyip susturuyorumSizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bende buna benzer bir konu açmayı düşünüyordum. Bende bu konudan çok muzdaribim. Çocukluğum ve gençliğim hep annemin hastalıklarıyla acile gitmeleriyle dermansız hastalığa yakalanma korkusuyla geçti. Bulunduğumuz ülkenin lisanini iyi bilmediği için ben kosturdum hep. Geceyi acilde geçirip sabahına sınava girdigim çok olmustur. Türkiye'ye yerleştik hastane işleriyle artık babam ilgileniyor ama hala daha her gün bana hastalıklarından bahsedip onu avutmami bekliyor. Yoruldum yildim artik. Bizim tek derdimiz hastalıkta değil ustelik. Bekarligimda abimle olan sorunlarını benimle paylaşıp onlarla beraber cozum uretmemi beklerlerdi. Omuzlarima o kadar yük yukledileri. Kardeşlerim evlendi onlarla yaşadıkları her sorunu bana yansıttılar babamla kendi aralarinda kavga ettiler annem yanımda defalarca sinir krizi geçirip saçını çekti. Onları sakinleştiren ortamı yumustmaya çalısan hep ben oldum. Türkiye'ye yerleştikten sonra kendi aralarında sorunlar oldu her kavgalarını bana anlattılar. 5 senedir onların sinir krizleriyle kavgalariyla boşanma muhabbetleriyle ugrasiyorum. Annem ayrı babam ayrı dert yaniyor. Yatak odasına kadar sorunlarindan bahsettikleri oldu onların yerine ben utandım. Kardeşlerine anlatma uzulurler diye sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmiyor annem sağolsun. Kac kez beni arayıp ara babanı söyle eve gelsin yoksa evi yakacağım kendime zarar vereceğim diye ortalığı yıktı. Kosa kosa evlerine gidip kapıda bekledim kapıyı açması için aceba kendine zarar vermiş mıdır diye ömrümden ömür gitti. Bir keresinde yine eşimle gittik kapılarına benzer olayda kapiyi açmadı aklıma binanın bodrumu geldi eşimle oraya indik annem tavana ip aşmış kendini asacakti sinir krizi geçirdi yine eşim engel oldu. Dramı seven bir insan olduğu icin ona acima duygusundan ziyade öfke duydum. Psikologa git diyorum gitmiyor yapamiyorsan boşan diyorum cesaret edip bosanmiyor. Araları duzelincede pahalli pahalli hediyeleri tatilleri eksik olmuyor. Sinir hastası oldum onlar yuzunden. Allah kimseyi ailesiyle sinamasin çok zor
Bize yanlış, onlara değil. Ben kararlıyım kendimi idare edemez hale geldiğimde huzur evine gideceğim. Çocuklarıma yapışmaya kalksam da mecburi bakıcı tutacaklar, çünkü, gelecekte ev hanımı diye bir kavram kalmayacak. Öğrencilerime bile böyle anlatıyorum. Kimse üst soyuna bakmak zorunda değil, herkesin kendi hayat telaşı, çoluğunun çocuğunun işleri sorunları var.Ama yanlış düşünce değil mi ya
Aynen dediğiniz gibi, ve bunu zorunlu kılan insanlara, yapmayan insanları linçleyen, "ıyy terbiyesizz" , vs diyenleri hiç anlamıyorum. Resmen çağ dışı yaBize yanlış, onlara değil. Ben kararlıyım kendimi idare edemez hale geldiğimde huzur evine gideceğim. Çocuklarıma yapışmaya kalksam da mecburi bakıcı tutacaklar, çünkü, gelecekte ev hanımı diye bir kavram kalmayacak. Öğrencilerime bile böyle anlatıyorum. Kimse üst soyuna bakmak zorunda değil, herkesin kendi hayat telaşı, çoluğunun çocuğunun işleri sorunları var.
Artık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.Yerinde olsam gitmem aradığında, ben yoruldum, iki koca insansınız oturun çözün sorunlarınızı, derim. Kendi anne babama öyle yapıyorum. Çocuk değilsiniz aranızı bulamam deyip susturuyorum
Bence vicdanını rahat ettirmeye bak, hatta terapi almayı dene, ben de geçtim o yoldan. Stresten gastirit oldum, strese bağlı ürtiker yaşıyorum. Sinirlerimin dayandığına bedenim dayanmıyor. Bu kötülüğü yapmamalıyız kendimizeArtık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.
Bencillik bu benceCocuklarini ileride kendilerine baktirmak icin mi dogurdu diyorum boyle davranan aileleri okuyunca.
Mız mız aile tipi sürekli mutsuz sürekli sorun olmadığı halde sorun çıkartan bazı aileler yaşı genç olsa bile gerçekten böyle ve değişmezler yani çevresindekiler in canını okurlar....Annemi babamı çok seviyorum,ama onları aciz görmek beni hem üzüyor hem de yoruyor.
İnsan etrafında güçlü bir anne baba görmek ister.Yıkılmayan,evladına düşkün..
Ben ailemin önceliği olmadım.Ailem beni okuttu sağolsun,sadece bu..Ve karşılığında da benden ona annelik babalık yapmamı bekliyorlar.
Yapamıyorum,gücüm yetmiyor.İtiraz ediyorum ama bir yere kadar.
Çünkü pasifler,çocuk gibiler.Kendilerini ihmal edip öle debilirler..Bir yerde dayanamıyorum.
Annen 53 ,babam 63 yaşında.Elden ayaktan düşmediler.İkisinin de hastane işleri var.Hep ben koşturuyorum.İstanbulun bir ıcundan bir ucun.Dibimizde hastane var ama orayı istediler.
Anneme özel sağlık sigortası yaptırdım,tek gidip gelsin diye.Beğenmedi.Dayımın eşi istanbulun bir ucundaki hastanede hemşire diye oraya gitmek istedi.Götürdüm.İnanın her hafta en az iki kere gidip geliyorum.Ordan oraya sevk ediyorlar.O hastanede cihaz yokmuş,farklı bir hastaneye.Dibimizdeki hastanede hepsi var oysa ki.
Bir de diyor ki mutlu hiç bir doktor beni bu kadar iyi muayene etmedi.(Yani senin götürdüklerin fasa fiso?)
Babamın diyabete bağlı gözlerinde gerileme var.Tatildeyken daha kötü olmuş,aradı beni.Acile git,para gönderiyorum dedim.Gitmemiş beni beklemiş.
Gözleri gecikmeden dolayı neredeyse kör olacaktı.Aldım götürdüm,6 aydır tedavi oluyor.
Ben olmasam ne yapacaklar bilmiyorum.
Kızkardeşim deseniz,ben il dışında görev yaparken hep o yapmış şimdi sıra bendeymiş.
Erkek kardeşim akşama kadar çalışıyormuş,benim öğleden sonralarım boşmuş.
Yoruldum.
Sadece hastane değil,her şeylerinden yoruldum.
Baypaslı babam,nefes darlığı çekiyorum dedi.İzin al gel,beni doktora görür dedi.
Randevu yok.
Acilden giriş yap ,izin alamam burası devlet kurumu dedim.Yok illa ben yapacakmışım.
Gitmiyor,gitmeyevek de..
Bu hep böyleydi..Annem babam biz iş güç sahibi olana kadar sağlıkocağından başka doktora bile gitmedi.Babam kalp krizi geçirdiğini tesadüf öğrendi.
Kendi hayatıma baksam bakarım ama baktığım an onlara bir şey olur diye korkuyorum.
Ben onlardan ne gördüm diye sorarsanız,hep tükenmiş ,cefakar anne baba gördüm(!)Her fırsatta gözüme soktular.
Offdd ne okudum ben böyle ne zor ailen var Allah aşkına Allah sabırlar versin üzüldüm senin için bu nedir ya insanı hasta eder bunlar... Bu durum anca terapiye çözülür de bunun için çok çaba sarf etmek lazım......Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bende buna benzer bir konu açmayı düşünüyordum. Bende bu konudan çok muzdaribim. Çocukluğum ve gençliğim hep annemin hastalıklarıyla acile gitmeleriyle dermansız hastalığa yakalanma korkusuyla geçti. Bulunduğumuz ülkenin lisanini iyi bilmediği için ben kosturdum hep. Geceyi acilde geçirip sabahına sınava girdigim çok olmustur. Türkiye'ye yerleştik hastane işleriyle artık babam ilgileniyor ama hala daha her gün bana hastalıklarından bahsedip onu avutmami bekliyor. Yoruldum yildim artik. Bizim tek derdimiz hastalıkta değil ustelik. Bekarligimda abimle olan sorunlarını benimle paylaşıp onlarla beraber cozum uretmemi beklerlerdi. Omuzlarima o kadar yük yukledileri. Kardeşlerim evlendi onlarla yaşadıkları her sorunu bana yansıttılar babamla kendi aralarinda kavga ettiler annem yanımda defalarca sinir krizi geçirip saçını çekti. Onları sakinleştiren ortamı yumustmaya çalısan hep ben oldum. Türkiye'ye yerleştikten sonra kendi aralarında sorunlar oldu her kavgalarını bana anlattılar. 5 senedir onların sinir krizleriyle kavgalariyla boşanma muhabbetleriyle ugrasiyorum. Annem ayrı babam ayrı dert yaniyor. Yatak odasına kadar sorunlarindan bahsettikleri oldu onların yerine ben utandım. Kardeşlerine anlatma uzulurler diye sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmiyor annem sağolsun. Kac kez beni arayıp ara babanı söyle eve gelsin yoksa evi yakacağım kendime zarar vereceğim diye ortalığı yıktı. Kosa kosa evlerine gidip kapıda bekledim kapıyı açması için aceba kendine zarar vermiş mıdır diye ömrümden ömür gitti. Bir keresinde yine eşimle gittik kapılarına benzer olayda kapiyi açmadı aklıma binanın bodrumu geldi eşimle oraya indik annem tavana ip aşmış kendini asacakti sinir krizi geçirdi yine eşim engel oldu. Dramı seven bir insan olduğu icin ona acima duygusundan ziyade öfke duydum. Psikologa git diyorum gitmiyor yapamiyorsan boşan diyorum cesaret edip bosanmiyor. Araları duzelincede pahalli pahalli hediyeleri tatilleri eksik olmuyor. Sinir hastası oldum onlar yuzunden. Allah kimseyi ailesiyle sinamasin çok zor
Benim annem güçlü bir kadın ama ben ve abim drama dan beslenen tiplerdik. Ama şu anda değiliz daha kendinden emin ve sorunların çözen bireyleriz nasıl mı dersen terapiyle destekle artık daha güçlüyüm..Artık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.