Annemi babamı çok seviyorum,ama onları aciz görmek beni hem üzüyor hem de yoruyor.
İnsan etrafında güçlü bir anne baba görmek ister.Yıkılmayan,evladına düşkün..
Ben ailemin önceliği olmadım.Ailem beni okuttu sağolsun,sadece bu..Ve karşılığında da benden ona annelik babalık yapmamı bekliyorlar.
Yapamıyorum,gücüm yetmiyor.İtiraz ediyorum ama bir yere kadar.
Çünkü pasifler,çocuk gibiler.Kendilerini ihmal edip öle debilirler..Bir yerde dayanamıyorum.
Annen 53 ,babam 63 yaşında.Elden ayaktan düşmediler.İkisinin de hastane işleri var.Hep ben koşturuyorum.İstanbulun bir ıcundan bir ucun.Dibimizde hastane var ama orayı istediler.
Anneme özel sağlık sigortası yaptırdım,tek gidip gelsin diye.Beğenmedi.Dayımın eşi istanbulun bir ucundaki hastanede hemşire diye oraya gitmek istedi.Götürdüm.İnanın her hafta en az iki kere gidip geliyorum.Ordan oraya sevk ediyorlar.O hastanede cihaz yokmuş,farklı bir hastaneye.Dibimizdeki hastanede hepsi var oysa ki.
Bir de diyor ki mutlu hiç bir doktor beni bu kadar iyi muayene etmedi.(Yani senin götürdüklerin fasa fiso?)
Babamın diyabete bağlı gözlerinde gerileme var.Tatildeyken daha kötü olmuş,aradı beni.Acile git,para gönderiyorum dedim.Gitmemiş beni beklemiş.
Gözleri gecikmeden dolayı neredeyse kör olacaktı.Aldım götürdüm,6 aydır tedavi oluyor.
Ben olmasam ne yapacaklar bilmiyorum.
Kızkardeşim deseniz,ben il dışında görev yaparken hep o yapmış şimdi sıra bendeymiş.
Erkek kardeşim akşama kadar çalışıyormuş,benim öğleden sonralarım boşmuş.
Yoruldum.
Sadece hastane değil,her şeylerinden yoruldum.
Baypaslı babam,nefes darlığı çekiyorum dedi.İzin al gel,beni doktora görür dedi.
Randevu yok.
Acilden giriş yap ,izin alamam burası devlet kurumu dedim.Yok illa ben yapacakmışım.
Gitmiyor,gitmeyevek de..
Bu hep böyleydi..Annem babam biz iş güç sahibi olana kadar sağlıkocağından başka doktora bile gitmedi.Babam kalp krizi geçirdiğini tesadüf öğrendi.
Kendi hayatıma baksam bakarım ama baktığım an onlara bir şey olur diye korkuyorum.
Ben onlardan ne gördüm diye sorarsanız,hep tükenmiş ,cefakar anne baba gördüm(!)Her fırsatta gözüme soktular.
İnsan etrafında güçlü bir anne baba görmek ister.Yıkılmayan,evladına düşkün..
Ben ailemin önceliği olmadım.Ailem beni okuttu sağolsun,sadece bu..Ve karşılığında da benden ona annelik babalık yapmamı bekliyorlar.
Yapamıyorum,gücüm yetmiyor.İtiraz ediyorum ama bir yere kadar.
Çünkü pasifler,çocuk gibiler.Kendilerini ihmal edip öle debilirler..Bir yerde dayanamıyorum.
Annen 53 ,babam 63 yaşında.Elden ayaktan düşmediler.İkisinin de hastane işleri var.Hep ben koşturuyorum.İstanbulun bir ıcundan bir ucun.Dibimizde hastane var ama orayı istediler.
Anneme özel sağlık sigortası yaptırdım,tek gidip gelsin diye.Beğenmedi.Dayımın eşi istanbulun bir ucundaki hastanede hemşire diye oraya gitmek istedi.Götürdüm.İnanın her hafta en az iki kere gidip geliyorum.Ordan oraya sevk ediyorlar.O hastanede cihaz yokmuş,farklı bir hastaneye.Dibimizdeki hastanede hepsi var oysa ki.
Bir de diyor ki mutlu hiç bir doktor beni bu kadar iyi muayene etmedi.(Yani senin götürdüklerin fasa fiso?)
Babamın diyabete bağlı gözlerinde gerileme var.Tatildeyken daha kötü olmuş,aradı beni.Acile git,para gönderiyorum dedim.Gitmemiş beni beklemiş.
Gözleri gecikmeden dolayı neredeyse kör olacaktı.Aldım götürdüm,6 aydır tedavi oluyor.
Ben olmasam ne yapacaklar bilmiyorum.
Kızkardeşim deseniz,ben il dışında görev yaparken hep o yapmış şimdi sıra bendeymiş.
Erkek kardeşim akşama kadar çalışıyormuş,benim öğleden sonralarım boşmuş.
Yoruldum.
Sadece hastane değil,her şeylerinden yoruldum.
Baypaslı babam,nefes darlığı çekiyorum dedi.İzin al gel,beni doktora görür dedi.
Randevu yok.
Acilden giriş yap ,izin alamam burası devlet kurumu dedim.Yok illa ben yapacakmışım.
Gitmiyor,gitmeyevek de..
Bu hep böyleydi..Annem babam biz iş güç sahibi olana kadar sağlıkocağından başka doktora bile gitmedi.Babam kalp krizi geçirdiğini tesadüf öğrendi.
Kendi hayatıma baksam bakarım ama baktığım an onlara bir şey olur diye korkuyorum.
Ben onlardan ne gördüm diye sorarsanız,hep tükenmiş ,cefakar anne baba gördüm(!)Her fırsatta gözüme soktular.