Canımm esmermio
Bugün atak geçirdim. Hemen aklıma sen geldin. Bu atağı sağ salim atlatırsam hemen yazacağım ona da güç olacak diye motive ettim kendimi. Sabah kalktığımda pek iyi hissetmiyordum kendimi. Sanki tansiyonum düşük gibi garip bi sıkıntı vardı içimde. Bir de üzerine misafirim geldi aniden yataktan kalktım kahvaltımı geç yaptım vs derken iyice kötü hisler sarmaya başladı. Misafirim gidince biraz yatayım dedim iyice kötü oldum atak geliyor zannettim. Hemen kalktım yemek falan yaptım atlattım zannettim. Yemekten sonra iyice sıcak bastı terlemeye başladım. Bu sefer gümbür gümbür geldiği o kadar belliydi ki. Eşim paniklemesin diye ay bağırsaklarım bozuldu galiba deyip tuvalete girdim. Hemen elimi yüzümü yıkadım ama iyi gelmedi git gide kötü oldum. Nabzım o kadar hızlandı ki tişörtümün üzerinden kalp atışımı görebiliyordum. Hemen kendime telkinler vermeye başladım. Bu sadece bir düşünce, düşüncen seni öldüremez birazdan geçip gidecek ve bu kapıdan hiç bir şey olmamış gibi çıkacaksın dedim. Git gide kötü oldum içimdeki ses hayır kalp krizi geçireceksin belki de tansiyonun yüksek beyin kanaması olabilir ya da kesin düştü yığılıp kalacaksın buraya inşallah erken bulunursun yoksa sonun tuvalette ölüm demeye başladı. O kadar kötü oldum ki bi an tuvaletten çıkıp ben ölüyorum yardım et bana diye eşime yalvarasım geldi. Ben kötü düşündükçe düşüncelerim beter olmaya başladı Allahım çok çaresizim ölüyorum ben noluyo bana diye isyan edesim geldi. Sonra hiç savaşmaya çalışmadan dümdüz duvara baktım. Çünkü savaşmaya çalıştıkça üzerinde düşündükçe daha da kötüleşiyordum. Birazdan geçecek en kralı gelsin dedim. Aklıma gelen ihtimalleri iyiye veya kötüye yorma çabasını bıraktım öyle bomboş duvara baktım. İçimdeki sesi ikna edemiyordum hep kötü düşünmeye itmek istedi beni inatla sadece bomboş baktım kafamı dağıtmaya falan çalışmadım. Yavaş yavaş düşüncelerim dağılmaya başladım oh iyileşiyorum bile demedim bakmaya devam ettim. Artık atlattığımı anladığımda o kadar terlemiştim ki tişörtümün yakası ıslanmıştı. Başım hafif hafif dönüyordu. Elimi yüzümü yıkadım. İyice sakinleştiğimi anladığımda tuvaletten çıktım. Eşimle bişey olmamış gibi muhabbete başladım. Tabi yine çok iyi durumda değildim. İçimdeki ses neler yaşıyorsun böyle acaba gerçekten anksiyete mi yoksa başka bi hastalığım mı var, ömür boyu böyle mi sürecek diye depresifleşmeye başladım. Bu sorular aklıma geldikçe anda kal geleceğin hakkında yorum yapıp durma zaten seni bu duruma gelecek kaygısı getirmedi mi hala dibe mi gitmek istiyorsun en kötüsünü yaşadın ne oldu yine iyi günler gelmedi mi diye telkinler vermeye başladım. Kötü fikirleri umursamadan pozitif düşünmeye çalışmadan sadece anda kalmaya çalıştım. Sonra zaten tvye dalmışım. Muhabbet, tv derken 1-2 saat geçti artık tamamen iyileştiğimi farkedince yazmaya başladım buraya. Hem sana güç olsun hem bana hem okuyanlara. Kötü hislerle başlayan günün sonunda güçlü bir atak geçirdim ama alnımın akıyla çıktım. Atak sonrası yorgunluğa ve depresifliğe rağmen kendime güvenim arttı. Başardım. Başkalarına göre önemsenmeyecek küçümsenecek bir bozukluğu biz dibine kadar yaşayıp hayatımıza devam ediyoruz. Bu da bizim imtihanımız. Elhamdulillah bunlarla geçmiş olsun Rabbim beterleriyle imtihan etmesin. Belki de bizim hayrımıza. Belki de öğrenmemiz gereken şeyler var. Görelim Mevlam neyler, neylerse güzel eyler. Demek ki her inişin bir çıkışı var. Her karanlığın aydınlığı var. Çok şükür her halimize. Umarım sana da güç verir canım benim umarım farkındalığımız artar