kızım var..6 yaşlarında...ölümü 3-4 yaşlarında öğrendi...ölüm bu...yaşamak kadar doğal,gerçek...en yakınım öldüğünde yanımda tuttum..(derken,görmedi tabii)..kabristana birlikte gittik...dua ettiğimi ,onun için üzüldüğümü ama onu çok sevdiğimi unutmadığımı ve unutmayacağımı ara sıra ziyaret edeceğimi öğrendi.bence bilmeli....ayağı taşa takılıp düştüğünde canının acıyacağını bilmesi kadar gerçek bir şey olduğunu öğrenmesini istedim...ara sıra gideriz kabristan ziyaretlerine...anneler gününde,,,bayramlarda,,ve çok özlediğimde....tat lı kızım yarım ağzıyla daha 3 yaşlarında sübhaneke yi okudu koca teyzemize....
kızıma insanların önce bebek olarak dünyaya geldiklerini yavaş yavaş büyüdüklerini çok uzun bir zaman yaşadıktan sonra yaşlandıklarını ve öldüklerini söyledim.öldüklerinde yattıkları yeri işaret ederek artık orada uyuduklarını söyledim...çok doğal karşıladı....ama ne cennetten ne adını bile anmak istemiyorum ne c.......den bahsettim....bana göre soyut kavramlar...
kısacası hiç olumsuz geri bildirim almadım....bu konuda hiç sorun yaşamadım...naçizane ,,,bizde durum böyle...
.zaman kavramını henüz tam anlamıyla anlamayan bir çocuk için 'uzun zaman sonra'ne zamandır? kızım icin 20 gün sonra falan obilir belki .Bizde annemi ziyarete gider dua ederiz anlatırım neyin ne olduğunu ama anlama kapasitesi karşısında zorlanmamak elde değil biz ne zaman öğrendik ki bu kavrami ben annem ölene dek mezarlık nedir bilmedi mesela.onlar çocuk hatta küçük 7 yas yegenimde orada idi ey ruh uyan diye ellerini havaya kaldırarak bağırdı biz sasirdik
onlar için o dönemler oyundan ibaret biz anlatiriz ama onların dünyası farkli kafasında ne olarak algiladigini ölümü bilemeyebiliriz ve ilerleyen dönemde anlatmak daha mantikli hersey yeri ve zamanı geldiğinde diye düşünüyorum.
bunu annem bilemez benim dünyamda kurdugum sey bu ne kadar etkilendim her pişmaniye
yediggimde aklıma gelir.
kahve içeren kız olmazsın ve limonu çok yersen kız olmazsin
