Tabiki anlıyorum, benim tek arkadaşım değildi ama en çok sevdiğim bağlandığım, mahkemesinde şahitlik yaptığım biriydi.
İlk başlarda çok zor oldu, geceleri uyuyamıyordum, sabahları okula geç kalıyordum. Sürekli mesajlar attım, aradım. Yaşım da küçük tabi o zamanlar, tecrübesizim. Hiç unutmuyorum bir akşam arayıp telefonda bir saat ağlamıştım. Dediği sadece soğuk bir ses tonuyla "ağlama" idi.
Sonra ne mi oldu, aradan 6 ay geçti, ben onun içimde açtığı yaraları onardım. Bana mesaj atıp görüşmek istedi. Hiçbir şey olmamış gibi. "Seni iftara davet etmek istiyorum" dedi. Dalga geçer gibi. Kabul etmedim. Çünkü benim anlayışıma göre sorunlar sıcağı sıcağına çözülmeliydi. Karşı tarafa aylarca acı çektirdikten sonra gelen bu teklif sadece bencilceydi.
O kişi hayatımdan çıkalı yıllar oluyor ve iyi ki de çıkmış diyorum. Çünkü gerçekten enerjimi düşürüyormuş. Ondan sonra daha mutlu bir insan haline geldiğimi fark ettim.