- Konu Sahibi snow_white
- #1
Merhabalar öncelikle, uzun zamandır forumu okuyordum üye olmaya bugün karar verdim. Kafamı bir şeylerle dağıtmalıyım.
Bende sevgilimden ayrıldım, kötü bitti. Hiç iyi hissetmiyorum. Boşlukta gibiydim. Yaşadıklarımı paylaşmak istedim.
İlk sevgilimdi, 8 ay sürdü. 18 yaşındayız ikimizde. Bende ilktim, o da ilkti. Şimdiye kadar hiç kimseye bu kadar bağlanmamıştım, mantığımla hareket eden ben kötü bir zamanda aşkla tanıştım.
Farkında olmadan hayatlarımızı birbirimizin üzerine kurduk şu son 8 ayda. Aslında 5 yıldır tanışıyorduk, çok iyi bir dostumdu, herşeyimi paylaştığım birisiydi. Herkes "neden çıkmıyorsunuz?" diye soruyordu. Çıktık da noldu? Kendisi beni seviyordu-muş. İlk gördüğünde hoşlanmış. Ama 4 sene boyunca söylemekten korkmuş dostluğumuz bozulur diye. Ben de fark etmeme rağmen sesimi çıkarmamıştım. Keşke fark etmeseydim. Keşke sussaydı diyorum şimdi.
Bu sene üniversite sınavına hazırlanıyorduk. Çok stresli zamanlar geçiriyordum. Bir gün onu sıkıştırıyordum "kimi seviyorsun söylesene" diye. Seni deyiverdi. Şaşırdım, şaka yaptığını düşündüm. Çünkü bazen seviyormuş gibi bazen sevmiyormuş gibiydi. Hiç bir zaman bu ayrımı yapamayacağım sanırım. Sonra bir süre daha devam etti böyle, konuyu kapattık. Konuşmadık üzerinde pek. Ondan sonra çıkma teklif etti, ne kadar süre sonraydı hatırlamıyorum. 1 ay sonra falandı belki de. İlk başta istemedim. Sınav vardı zor bir dönemdi ikimiz içinde, sınavdan sonraya kadar bekler misin dedim. Ama reddetmedim. Çünkü bende sevdiğimi anladım. Gerçekten seviyordum. Sonra ikinci seferde kabul ettim. Her şey çok güzel gidiyordu. O istediğini elde etmişti, ben de ilk defa mutluydum. Annem babam ben 3 yaşındayken ayrıldıkları için, sevgiden korkuyordum açıkcası. Karşılaşacağım insanların babam gibi olacağını düşünüyordum. O kadar çok hayal kırıklığı yaşamıştım ki bir çok konuda, durup dururken ağlıyordum bazen. Bir nedeni yokken. O da ilaç gibi gelmişti bana. Her şeyin güzel gideceğini düşünürken, büyü bozulmaya başladı. Çok kıskaçtı, çok fazla sahipleniyordu. İkimizde çok sinirliydik tartışmalarda alttan alamıyorduk. Önce saygıyı kaybettik. Hiç kimseden işitmediğim hakaretleri ondan duydum. Ama aşıktım, seviyordum. Defalarca ayrılalım dedim, ayrılalım dedik. Ama yapamadık. Hep sen uyuşturucusun diyordum. Farkındaydı o da. Öyleydi. Hani bazen olur ya birisiyle olamazsın ama onsuz da olamazsın. Hayatımın içine o kadar sızmıştı ki söküp atamıyordum. Ağladım, sızladım, barışmak için uğraştım. Kimsenin karşısında ağlayamayan ben, gözyaşlarına boğuluyordum her defasında. O hep soğukkanlıydı. Kıskanıyorum, öyle olabilmek isterdim. İstemiyorum seni dedi, her tartışma sonrası "Git" dedi. Birlikte ağladık, ben ağladım, o ağladı. Üzülmeni istemiyorum, seni mutlu edemem dedi, kendime güvenmiyorum dedi. Ben seninle mutlu da mutsuz da olurum demiştim. Olamadık. Çoğu tartışmalarımız saçma sapan şeylerdi. Facebook, msn, cep telefonu. Sınava girdik bu arada. Ben şehir dışına gidebilecek kadar puan aldım. İstediğim okulu tutuyordu puanım. En büyük hayalimdi. Ama gitmedim. Gitmedi. Fırtınalı bir yaz döneminden sonra her şeyin düzeleceğini düşündüm. Yanılmışım.
Son bir ayda iki günde bir tartışıyorduk. Ben şiirler yazdım, yazılar yazdım onun için, o susmayı tercih etti. Nasıl böyle olabiliyorsun deyince, alıştım dedi.
En son dün bir ortak arkadaşımla birlikte konuşmaya çalıştık. Ben ağladım o bağırdı bu sefer. Sana kıyamam diyen insan söylüyordu "Seni sevmiyorum" diye. Aynı kişi mi diye düşündüm bu sefer. 5 senedir kimleydim ben diye düşündüm. Bitti. Çekip gitti. Hak etmediğim nedenlerle beni suçladı. Kıskançlığı yüzünden demediğini bırakmadı. Ben onun için her şeyi yapabilecekken, o elimi bıraktı. Kötü anılar bıraktı. Benimle ilgili memnun olduğun ne var dediğinde, bilmiyorum dedim. Mutlu anılarımızı hatırlıyor musun dediğinde, artık değil dedim.
Şimdi durup dururken ağlıyorum yine. Hiçbir şeyimiz yoktu aslında tartışacak. En son hakkımı helal etmiyorum sana dedim. Bitti. İlk defa böyle bir şey dedim birisine. Hakkım var mı bilmiyorum ama öyle canımı yaktı ki mutluluklar bile dileyemiyorum ona. Peki hala seviyor musun diye sorarsanız. Artık cevabı bilmiyorum. Bir gün gelip seni özledim derse ne derim bilmiyorum. Ama şimdi kırgınım sadece. Hiçbir şey hissedecek gücüm kalmamış gibi. Uzun oldu biraz sanırım. Ama yazmaya başlayınca duramıyorum, şu sıralar sürekli yazıyorum. Yoksa içimde patlayacak bazı şeyler.
Alışmak zor ama alışmalıyım sanırım..
Bende sevgilimden ayrıldım, kötü bitti. Hiç iyi hissetmiyorum. Boşlukta gibiydim. Yaşadıklarımı paylaşmak istedim.
İlk sevgilimdi, 8 ay sürdü. 18 yaşındayız ikimizde. Bende ilktim, o da ilkti. Şimdiye kadar hiç kimseye bu kadar bağlanmamıştım, mantığımla hareket eden ben kötü bir zamanda aşkla tanıştım.
Farkında olmadan hayatlarımızı birbirimizin üzerine kurduk şu son 8 ayda. Aslında 5 yıldır tanışıyorduk, çok iyi bir dostumdu, herşeyimi paylaştığım birisiydi. Herkes "neden çıkmıyorsunuz?" diye soruyordu. Çıktık da noldu? Kendisi beni seviyordu-muş. İlk gördüğünde hoşlanmış. Ama 4 sene boyunca söylemekten korkmuş dostluğumuz bozulur diye. Ben de fark etmeme rağmen sesimi çıkarmamıştım. Keşke fark etmeseydim. Keşke sussaydı diyorum şimdi.
Bu sene üniversite sınavına hazırlanıyorduk. Çok stresli zamanlar geçiriyordum. Bir gün onu sıkıştırıyordum "kimi seviyorsun söylesene" diye. Seni deyiverdi. Şaşırdım, şaka yaptığını düşündüm. Çünkü bazen seviyormuş gibi bazen sevmiyormuş gibiydi. Hiç bir zaman bu ayrımı yapamayacağım sanırım. Sonra bir süre daha devam etti böyle, konuyu kapattık. Konuşmadık üzerinde pek. Ondan sonra çıkma teklif etti, ne kadar süre sonraydı hatırlamıyorum. 1 ay sonra falandı belki de. İlk başta istemedim. Sınav vardı zor bir dönemdi ikimiz içinde, sınavdan sonraya kadar bekler misin dedim. Ama reddetmedim. Çünkü bende sevdiğimi anladım. Gerçekten seviyordum. Sonra ikinci seferde kabul ettim. Her şey çok güzel gidiyordu. O istediğini elde etmişti, ben de ilk defa mutluydum. Annem babam ben 3 yaşındayken ayrıldıkları için, sevgiden korkuyordum açıkcası. Karşılaşacağım insanların babam gibi olacağını düşünüyordum. O kadar çok hayal kırıklığı yaşamıştım ki bir çok konuda, durup dururken ağlıyordum bazen. Bir nedeni yokken. O da ilaç gibi gelmişti bana. Her şeyin güzel gideceğini düşünürken, büyü bozulmaya başladı. Çok kıskaçtı, çok fazla sahipleniyordu. İkimizde çok sinirliydik tartışmalarda alttan alamıyorduk. Önce saygıyı kaybettik. Hiç kimseden işitmediğim hakaretleri ondan duydum. Ama aşıktım, seviyordum. Defalarca ayrılalım dedim, ayrılalım dedik. Ama yapamadık. Hep sen uyuşturucusun diyordum. Farkındaydı o da. Öyleydi. Hani bazen olur ya birisiyle olamazsın ama onsuz da olamazsın. Hayatımın içine o kadar sızmıştı ki söküp atamıyordum. Ağladım, sızladım, barışmak için uğraştım. Kimsenin karşısında ağlayamayan ben, gözyaşlarına boğuluyordum her defasında. O hep soğukkanlıydı. Kıskanıyorum, öyle olabilmek isterdim. İstemiyorum seni dedi, her tartışma sonrası "Git" dedi. Birlikte ağladık, ben ağladım, o ağladı. Üzülmeni istemiyorum, seni mutlu edemem dedi, kendime güvenmiyorum dedi. Ben seninle mutlu da mutsuz da olurum demiştim. Olamadık. Çoğu tartışmalarımız saçma sapan şeylerdi. Facebook, msn, cep telefonu. Sınava girdik bu arada. Ben şehir dışına gidebilecek kadar puan aldım. İstediğim okulu tutuyordu puanım. En büyük hayalimdi. Ama gitmedim. Gitmedi. Fırtınalı bir yaz döneminden sonra her şeyin düzeleceğini düşündüm. Yanılmışım.
Son bir ayda iki günde bir tartışıyorduk. Ben şiirler yazdım, yazılar yazdım onun için, o susmayı tercih etti. Nasıl böyle olabiliyorsun deyince, alıştım dedi.
En son dün bir ortak arkadaşımla birlikte konuşmaya çalıştık. Ben ağladım o bağırdı bu sefer. Sana kıyamam diyen insan söylüyordu "Seni sevmiyorum" diye. Aynı kişi mi diye düşündüm bu sefer. 5 senedir kimleydim ben diye düşündüm. Bitti. Çekip gitti. Hak etmediğim nedenlerle beni suçladı. Kıskançlığı yüzünden demediğini bırakmadı. Ben onun için her şeyi yapabilecekken, o elimi bıraktı. Kötü anılar bıraktı. Benimle ilgili memnun olduğun ne var dediğinde, bilmiyorum dedim. Mutlu anılarımızı hatırlıyor musun dediğinde, artık değil dedim.
Şimdi durup dururken ağlıyorum yine. Hiçbir şeyimiz yoktu aslında tartışacak. En son hakkımı helal etmiyorum sana dedim. Bitti. İlk defa böyle bir şey dedim birisine. Hakkım var mı bilmiyorum ama öyle canımı yaktı ki mutluluklar bile dileyemiyorum ona. Peki hala seviyor musun diye sorarsanız. Artık cevabı bilmiyorum. Bir gün gelip seni özledim derse ne derim bilmiyorum. Ama şimdi kırgınım sadece. Hiçbir şey hissedecek gücüm kalmamış gibi. Uzun oldu biraz sanırım. Ama yazmaya başlayınca duramıyorum, şu sıralar sürekli yazıyorum. Yoksa içimde patlayacak bazı şeyler.
Alışmak zor ama alışmalıyım sanırım..
