- 30 Ocak 2016
- 728
- 1.303
- Konu Sahibi Mavi_gokyuzu
- #1
Merhabalar.
Birkaç gündür canımı sıkan bir şey var. Konu iş arkadaşımla ilgili. Aynı ofiste çalışıyoruz. Ekip arkadaşıyız. Aramız gayet iyi. İş arkadaşıyla olabilecek en yakınlık düzeydeyiz. Ben öyle düşünüyordum yani. Her neyse, adı Ayşe.
Ayşeyle evlerimiz yakın. Ben daha yukarıda oturuyorum. İş çıkışı beraber otobüsle metroyla eve dönerdik. Sonra Ayşe araba aldı. Şimdi işe arabayla gidip geliyor. Arabayı aldığı ilk hafta beni de iş çıkışı yolunun üstünde, otobüs durağına yakın yerde bıraktı. Ben yakıt ücretini ödemeyi teklif ettim ama ineceğin yer benim yolumun üstü. Sen olmasan da zaten gideceğim oradan dedi. İstemedi. Tamam dedim. 7- 8 gün kadar beraber iş çıkışı arabaya bindik. İlk günlerde beni otobüs durağının önünde bıraktı. Çok aktif sürücü olmadığı için dur kalk yapmakta zorluk yaşadı. Sonraki günlerde bana herhangi bir şey demeden kendine göre iniş noktası belirledi ve bir anda hadi şimdi in. Hızlıca in. Hadi atla, fırla gibi laflar etti. Başta takılmadım ama geçen yine beraber giderken, inmek için müsait yer bakıp, ileride inebilirim diye düşünürken bana seslenmiş. Duymamışım. Bana kafasını çevirip baktı ve hadi hızlıca atla gibi bir şey dedi. Araç ışıklarda duruyordu. Yeşil ışık yanar trafikte kalırım diye endişe ederek hızlıca indim. Otobüs gelecek kaçırmayayım diye hızlıca koşmaya başladım sonra. O an çok üzüldüm. Evet tabi ki beni bırakmak zorunda değil. Sağ olsun beni bırakıyor, ücret de istemedi ama uslubü ve indirdiği yer zoruma gitti. 200 metre kadar yürüdüm ve koştum. Yani en azından, biliyorsun çok pratiğim yok. Seni şurada indirsem olur mu demesini beklerdim. Bir anda durup hadi atla fırla demesi zoruma gitti. Ertesi gün Ayşe'ye canım ben metroyla gideyim, sana zahmet verdiğimi düşünüyorum dedim. Olur mu öyle ne zahmeti demesini bekliyorsanız, benim gibi yanıldınız. Bana dediği tek şey "sen bilirsin
". Zoruma gitti. Demek ki ben arabasına binerek zahmet vermişim. Başta arabasına binmem için teklif eden de oydu. Ben zorla binmedim ki. Şimdi hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum. Ortada bir şey yok zaten ama ister istemez soğudum arkadaşımdan. Ben onun yerinde olsam, indireceğim yeri haber eder, güzelce indirirdim veya zahmet veriyorum diyene sen bilirsin demezdim. Bugün evimin çok yakınında oturan babaannesine geliyordu ve aynı yere gidiyoruz gel seni götüreyim demedi. Biliyordum demeyeceğini zaten ki dese de binmezdim ama yakın arkadaş olarak tanımladığım için üzüldüm işte. Şu an ev kredisi ödediğimiz için araba alamıyorum ama her gün araba almak için dua ediyorum.
Ben mi alınganım yoksa bu normal mi anlayamadım. Sizce abartıyor muyum?
Birkaç gündür canımı sıkan bir şey var. Konu iş arkadaşımla ilgili. Aynı ofiste çalışıyoruz. Ekip arkadaşıyız. Aramız gayet iyi. İş arkadaşıyla olabilecek en yakınlık düzeydeyiz. Ben öyle düşünüyordum yani. Her neyse, adı Ayşe.
Ayşeyle evlerimiz yakın. Ben daha yukarıda oturuyorum. İş çıkışı beraber otobüsle metroyla eve dönerdik. Sonra Ayşe araba aldı. Şimdi işe arabayla gidip geliyor. Arabayı aldığı ilk hafta beni de iş çıkışı yolunun üstünde, otobüs durağına yakın yerde bıraktı. Ben yakıt ücretini ödemeyi teklif ettim ama ineceğin yer benim yolumun üstü. Sen olmasan da zaten gideceğim oradan dedi. İstemedi. Tamam dedim. 7- 8 gün kadar beraber iş çıkışı arabaya bindik. İlk günlerde beni otobüs durağının önünde bıraktı. Çok aktif sürücü olmadığı için dur kalk yapmakta zorluk yaşadı. Sonraki günlerde bana herhangi bir şey demeden kendine göre iniş noktası belirledi ve bir anda hadi şimdi in. Hızlıca in. Hadi atla, fırla gibi laflar etti. Başta takılmadım ama geçen yine beraber giderken, inmek için müsait yer bakıp, ileride inebilirim diye düşünürken bana seslenmiş. Duymamışım. Bana kafasını çevirip baktı ve hadi hızlıca atla gibi bir şey dedi. Araç ışıklarda duruyordu. Yeşil ışık yanar trafikte kalırım diye endişe ederek hızlıca indim. Otobüs gelecek kaçırmayayım diye hızlıca koşmaya başladım sonra. O an çok üzüldüm. Evet tabi ki beni bırakmak zorunda değil. Sağ olsun beni bırakıyor, ücret de istemedi ama uslubü ve indirdiği yer zoruma gitti. 200 metre kadar yürüdüm ve koştum. Yani en azından, biliyorsun çok pratiğim yok. Seni şurada indirsem olur mu demesini beklerdim. Bir anda durup hadi atla fırla demesi zoruma gitti. Ertesi gün Ayşe'ye canım ben metroyla gideyim, sana zahmet verdiğimi düşünüyorum dedim. Olur mu öyle ne zahmeti demesini bekliyorsanız, benim gibi yanıldınız. Bana dediği tek şey "sen bilirsin
". Zoruma gitti. Demek ki ben arabasına binerek zahmet vermişim. Başta arabasına binmem için teklif eden de oydu. Ben zorla binmedim ki. Şimdi hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum. Ortada bir şey yok zaten ama ister istemez soğudum arkadaşımdan. Ben onun yerinde olsam, indireceğim yeri haber eder, güzelce indirirdim veya zahmet veriyorum diyene sen bilirsin demezdim. Bugün evimin çok yakınında oturan babaannesine geliyordu ve aynı yere gidiyoruz gel seni götüreyim demedi. Biliyordum demeyeceğini zaten ki dese de binmezdim ama yakın arkadaş olarak tanımladığım için üzüldüm işte. Şu an ev kredisi ödediğimiz için araba alamıyorum ama her gün araba almak için dua ediyorum. Ben mi alınganım yoksa bu normal mi anlayamadım. Sizce abartıyor muyum?
