Siz kaybetmekten korkmayin bırakın sizi kaybedebilmeyi göze alan korksunMerhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler
Böyle bir travma yok hayatımda. Ama hayatta herşey nasıp diye bakıyorum. Böyle birşey olursa eşimle benim için yolun sonu gelmiş demektir. Hayatıma onsuz devam ederim.Merhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler
Yani korkarak yaşanmaz bu nedenle guvenmekten başka çareniz yokMerhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler