kızlar sorum saçma olabilir gülmeyin lütfen :) ben tek çocuğum ve annemle babam ne yazık ki hayatlarında hiçbi aktivite vs olmayan, tüm hayatlarını bana adamayı marifet sanan, hiç arkadaşları olmayan insanlar. tek çocuk olmam dolayısıyla da üstüme çok düşüyorlar ve ben artık çoook bunaldım. 26 yaşındayım çalışıyorum ve yakında evlenicem allahtan. ama bu bana olan bağımlılıklarından nefret ediyorum 
kırmak istemiyorum asla ama çocukluktan beri her şeyi benim yerime yaptıkları için özgüven konusunda da ciddi sıkıntılarım var. her şeyime karışırlar hala çocuk gibi görürler vs ciddi kavgalar ediyoruz bu yüzden zaten, hele babama karşı saygım kalmadı gibi bişey.
tek aktiviteleri oturup dedikodu yapmak , diğer akrabaları eleştirmek ( kendilerini mükemmel görürler ) ve sabahtan akşama kadar dizi izlemek, babam emekli bi de evden çıkmıyor. oturup sohbet edemiyorum kesinlikle , hiçbir sosyal aktiviteleri yok televizyon haricinde. annem komşulara bile gidip gelmez 2side asosyal evde dipdibe oturup duran insanlar, ha birbirlerini çok sevdiklerinden değil aksine fiziksel şiddet bile var öle diyim, bu anlatması çok uzun sürecek ayrı bi sorun. tek sohbet konumuzda 'halan şöle yapmış, amcan bunu demiş, dayın gene bize bunu yaptı' vs vs yani dedikodu tarzında şeyler dinlemek istemediğimde de hemen güceniveriyolar falan, nerden esiyo akıllarına bilmiorum mesela bi örnek vereyim ; dayımla yengem 20 yıllık evlilikten sonra boşandı, dayım başkasıyla evlendi bile, ama bu hala anneme dert dayımı boşayan yengenin arkasından atar falan :d sürekli bi insanları eleştirme ve dedikodu derdindeler. hele babam çok ezik , sürekli başkalarının açıklarını arayan birisi, kendi hayatları çok sıkıcı çünkü.
mezun olduktan sonra bende evde otururken artık çıldıracak kıvama gelmiştim ki neyse ki işe girdim :) kıyamıyorum da gerçekten hayatları çok sıkıcı yani tek aktiviteleri benim :d ama onların bu durumu benim hayat kalitemi de düşürüyor nası anlatayım yani ilerlememi engelliyor sanki. akşam eve gidiyorum mesela 7.30 gibi, sanki kırk yıldır görüşmüyomuşuz gibi hemen bi öpüşme faslı görende çok sevgi dolu bi aileyiz sanır asla alakası yok, gece yatarken de ayrı bi öpüşme faslı. sonra yemekten sonra oturup dizi izleriz beraber ben laptobu kucağıma alır sözlüklerde falan takılırım öyle. odama gitsem biliyorum sıkılacaklar hemen, laf edecekler bi akşam görüyoruz onda da odana gidiyorsun diye. ben odamda takılmak, ingilizce falan çalışmak,pilates yapmak vs bişeyler yapmak istiyorum ama onların yüzünden bende dizi bağımlısı oldum :d yanlarında oturup kalıyorum saatlerce. ne olur bana bi akıl verin napıcam ben bu evde ? :) bi yandan onlara üzülüyorum, bi yandan da sinir oluyorum.
kırmak istemiyorum asla ama çocukluktan beri her şeyi benim yerime yaptıkları için özgüven konusunda da ciddi sıkıntılarım var. her şeyime karışırlar hala çocuk gibi görürler vs ciddi kavgalar ediyoruz bu yüzden zaten, hele babama karşı saygım kalmadı gibi bişey.
tek aktiviteleri oturup dedikodu yapmak , diğer akrabaları eleştirmek ( kendilerini mükemmel görürler ) ve sabahtan akşama kadar dizi izlemek, babam emekli bi de evden çıkmıyor. oturup sohbet edemiyorum kesinlikle , hiçbir sosyal aktiviteleri yok televizyon haricinde. annem komşulara bile gidip gelmez 2side asosyal evde dipdibe oturup duran insanlar, ha birbirlerini çok sevdiklerinden değil aksine fiziksel şiddet bile var öle diyim, bu anlatması çok uzun sürecek ayrı bi sorun. tek sohbet konumuzda 'halan şöle yapmış, amcan bunu demiş, dayın gene bize bunu yaptı' vs vs yani dedikodu tarzında şeyler dinlemek istemediğimde de hemen güceniveriyolar falan, nerden esiyo akıllarına bilmiorum mesela bi örnek vereyim ; dayımla yengem 20 yıllık evlilikten sonra boşandı, dayım başkasıyla evlendi bile, ama bu hala anneme dert dayımı boşayan yengenin arkasından atar falan :d sürekli bi insanları eleştirme ve dedikodu derdindeler. hele babam çok ezik , sürekli başkalarının açıklarını arayan birisi, kendi hayatları çok sıkıcı çünkü.
mezun olduktan sonra bende evde otururken artık çıldıracak kıvama gelmiştim ki neyse ki işe girdim :) kıyamıyorum da gerçekten hayatları çok sıkıcı yani tek aktiviteleri benim :d ama onların bu durumu benim hayat kalitemi de düşürüyor nası anlatayım yani ilerlememi engelliyor sanki. akşam eve gidiyorum mesela 7.30 gibi, sanki kırk yıldır görüşmüyomuşuz gibi hemen bi öpüşme faslı görende çok sevgi dolu bi aileyiz sanır asla alakası yok, gece yatarken de ayrı bi öpüşme faslı. sonra yemekten sonra oturup dizi izleriz beraber ben laptobu kucağıma alır sözlüklerde falan takılırım öyle. odama gitsem biliyorum sıkılacaklar hemen, laf edecekler bi akşam görüyoruz onda da odana gidiyorsun diye. ben odamda takılmak, ingilizce falan çalışmak,pilates yapmak vs bişeyler yapmak istiyorum ama onların yüzünden bende dizi bağımlısı oldum :d yanlarında oturup kalıyorum saatlerce. ne olur bana bi akıl verin napıcam ben bu evde ? :) bi yandan onlara üzülüyorum, bi yandan da sinir oluyorum.
inşallah kızım da böyle düşünmez 
