- 30 Ağustos 2019
- 27
- 26
- 3
- 30
- Konu Sahibi Angelicasinensis
-
- #1
Merhaba arkadaşlar, sizinle derdimi paylaşmak için buraya üye oldum. Elimden geldiğince anlatmaya çalışacam. Okuyan, zamanını ayıran herkese şimdiden çok teşekkür ederim.
Ben 24 yaşında bir yıldan fazladır üniversiteden mezun olmuş. Dört aydır da ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Şu an yaptığım işi kariyerde ilerlemek için seçtim ve memleketimden kalkıp neredeyse ülkenin diğer ucuna geldim. Maddi olarak rahatım şimdilik.
Beş buçuk yıldır devam eden bir ilişkim var. Sevdiğim, sevildiğim, her zaman evlilik yoluna girmesini istediğim bir ilişki. Sevgilimle mesleki, ailevi, hayat görüşü olarak denk insanlarız. Aynı şehirde üniversite okuduk. O şu an benden kilometrelerce uzakta kendi mesleğini yapıyor.
Buraya geldiğimden beri çok zor günler geçiriyorum. Kaldığım yerden memnun değilim. Apartta kalıyorum. Ev bakmaya başladım. İkinci denememde kendini bilmez şerefsiz ev sahibi tarafından tacize uğradım yeni yeni kendime geldim, adamı şikayet ettim beni bulup bela olacak diye diken üstünde evden işe işten eve ibaret hayatım. Stresten defalarca hastalandım, kimsem yok geceleri kendi başıma acillerde geçirdim. Hatta bir tanesinde yere düştüm şu an dizlikle, yaralarla, ağrılarla yazıyorum. İş yerim geldiğim şehirden dolayı bana mesafeli davranan insanlarla dolu. Bütün şehir böyle maalesef. Uzun süren arkadaş edinme deneyimlerim sonrasında pes ettim, akışına bıraktım.
Bunları niye anlatıyorum diyeceksiniz. Sevgilim zaten mezun olduğumuzdan beri aileleri tanıştırma ve evlilik yoluna girme niyetindeydi ama ben mesafeliydim. Sebebi en başta biraz ekonomik özgürlüğümü yaşamak, sonrasında da ailem.
Bende bir baba var kızlar Allah düşman başına vermesin. Sağolsun bilmem kaç kilometre uzaklara beni ağlatarak yolladı. (sebebi gereksiz, saçma sapan bir şey ama haksızdı) Buraya geldim hiçbir şey olmamış gibi davranıyor. Bu zamana kadar üzerimde asla emeği olmayan Bi insan. Başarılı olunca yalandan insanların yanında pohpohlayan başarısız olunca ağza alınmayacak küfürlerle ağlatana kadar psikolojik baskıyla büyüten bir adam. İçimde zerre sevgi yok. Kız çocuklarını çöp gibi görür. Maaşı varsa para alana kadar sever alamazsa almak için iğrenç oyunlara girer. Benden önceki ablalarım hiçbir şekilde hayatını maddi manevi yaşayamadı. Evlenmek istediler izin vermedi. Kocanız mı paranızı yesin dedi. Evlenecekleri insanların gözü önünde rezil etti onları. Yarım yamalak babasız evlendiler.
Ben de şimdi mesafeli olduğum evlilik fikrine sıcak bakmaya başladım. Çünkü 3 yıl bu şehirde kalacam. Planım 3 yıl bitince memleketime dönüp evlenmekti. Ama olmuyor, kocaman şehirde insan sevdiği insanı yanında istiyor. (eş adayım eş tayini ile buraya gelebilecek durumda) Evlenmek için maddi manevi bir engelimiz yok. Çok şükür sevgilim her şeyi üstlenecek durumda ve üstlenmek istiyor. Ben de çalışıyorum kazanıyorum.
Ama bu durumda ailemi nasıl ikna ederim bilmiyorum. Çalıştığından beri babama bir lira bile vermedim. İstedi, istemeye yeltendi, reddettim. İhtiyacı yok. Bizden alıp abime verme niyetinde. Bu sabah bile istedi. "Anneme ve kardeşlerime her zaman yardım edecem, benim sana vereceğim para onların boğazından bile geçmeyecek. Abimin içkisine sigarasına, yengemin saçına başına gidecek" diye karşılık verdim. Küfürler edip kapattı.
Gerçekten artık çok çok bunaldım. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Hayatında olan adama da insan "ben Burda bu kadar şey yaşıyorum ama sen gelebiliyorsan gel ben senle şu an evlenemem çünkü ailem istemez" diyemiyorum. Neyim var da istenmeyecek bir evlilik oluyor bu diyor. Telefondan da evlilik için ikna etmek çok zor oluyor. Anneme ve kardeşlerime niyetimi söyeldim. Babam henüz bilmiyor. Onlara da üzülüyorum ben telefonu açmam uzak kalırım da onlara çok baskı yapacak evde aklım kalıyor.
Bana fikir verin kızlar ne yapayım ben?
Ben 24 yaşında bir yıldan fazladır üniversiteden mezun olmuş. Dört aydır da ekonomik özgürlüğünü eline almış bir kadınım. Şu an yaptığım işi kariyerde ilerlemek için seçtim ve memleketimden kalkıp neredeyse ülkenin diğer ucuna geldim. Maddi olarak rahatım şimdilik.
Beş buçuk yıldır devam eden bir ilişkim var. Sevdiğim, sevildiğim, her zaman evlilik yoluna girmesini istediğim bir ilişki. Sevgilimle mesleki, ailevi, hayat görüşü olarak denk insanlarız. Aynı şehirde üniversite okuduk. O şu an benden kilometrelerce uzakta kendi mesleğini yapıyor.
Buraya geldiğimden beri çok zor günler geçiriyorum. Kaldığım yerden memnun değilim. Apartta kalıyorum. Ev bakmaya başladım. İkinci denememde kendini bilmez şerefsiz ev sahibi tarafından tacize uğradım yeni yeni kendime geldim, adamı şikayet ettim beni bulup bela olacak diye diken üstünde evden işe işten eve ibaret hayatım. Stresten defalarca hastalandım, kimsem yok geceleri kendi başıma acillerde geçirdim. Hatta bir tanesinde yere düştüm şu an dizlikle, yaralarla, ağrılarla yazıyorum. İş yerim geldiğim şehirden dolayı bana mesafeli davranan insanlarla dolu. Bütün şehir böyle maalesef. Uzun süren arkadaş edinme deneyimlerim sonrasında pes ettim, akışına bıraktım.
Bunları niye anlatıyorum diyeceksiniz. Sevgilim zaten mezun olduğumuzdan beri aileleri tanıştırma ve evlilik yoluna girme niyetindeydi ama ben mesafeliydim. Sebebi en başta biraz ekonomik özgürlüğümü yaşamak, sonrasında da ailem.
Bende bir baba var kızlar Allah düşman başına vermesin. Sağolsun bilmem kaç kilometre uzaklara beni ağlatarak yolladı. (sebebi gereksiz, saçma sapan bir şey ama haksızdı) Buraya geldim hiçbir şey olmamış gibi davranıyor. Bu zamana kadar üzerimde asla emeği olmayan Bi insan. Başarılı olunca yalandan insanların yanında pohpohlayan başarısız olunca ağza alınmayacak küfürlerle ağlatana kadar psikolojik baskıyla büyüten bir adam. İçimde zerre sevgi yok. Kız çocuklarını çöp gibi görür. Maaşı varsa para alana kadar sever alamazsa almak için iğrenç oyunlara girer. Benden önceki ablalarım hiçbir şekilde hayatını maddi manevi yaşayamadı. Evlenmek istediler izin vermedi. Kocanız mı paranızı yesin dedi. Evlenecekleri insanların gözü önünde rezil etti onları. Yarım yamalak babasız evlendiler.
Ben de şimdi mesafeli olduğum evlilik fikrine sıcak bakmaya başladım. Çünkü 3 yıl bu şehirde kalacam. Planım 3 yıl bitince memleketime dönüp evlenmekti. Ama olmuyor, kocaman şehirde insan sevdiği insanı yanında istiyor. (eş adayım eş tayini ile buraya gelebilecek durumda) Evlenmek için maddi manevi bir engelimiz yok. Çok şükür sevgilim her şeyi üstlenecek durumda ve üstlenmek istiyor. Ben de çalışıyorum kazanıyorum.
Ama bu durumda ailemi nasıl ikna ederim bilmiyorum. Çalıştığından beri babama bir lira bile vermedim. İstedi, istemeye yeltendi, reddettim. İhtiyacı yok. Bizden alıp abime verme niyetinde. Bu sabah bile istedi. "Anneme ve kardeşlerime her zaman yardım edecem, benim sana vereceğim para onların boğazından bile geçmeyecek. Abimin içkisine sigarasına, yengemin saçına başına gidecek" diye karşılık verdim. Küfürler edip kapattı.
Gerçekten artık çok çok bunaldım. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Hayatında olan adama da insan "ben Burda bu kadar şey yaşıyorum ama sen gelebiliyorsan gel ben senle şu an evlenemem çünkü ailem istemez" diyemiyorum. Neyim var da istenmeyecek bir evlilik oluyor bu diyor. Telefondan da evlilik için ikna etmek çok zor oluyor. Anneme ve kardeşlerime niyetimi söyeldim. Babam henüz bilmiyor. Onlara da üzülüyorum ben telefonu açmam uzak kalırım da onlara çok baskı yapacak evde aklım kalıyor.
Bana fikir verin kızlar ne yapayım ben?