Merhabalar öncelikle hikayemi anlatayım. 17 - 18 yaşında olup 3 gün tanıdığım biri ile evlenmek için gitmek istediğimi sanmayın . 24 yaşındayım öğretmenim 3 yıllık bir erkek arkadaşım var. Ben onu ne kadar sevdiysem o beni 5 misli sevdi. Ani verilen bir evlenme kararı da değil bizimki ilişkimizin ilk zamanlarından beri ciddiydik o beni ailesi ile tanıştırdı hemen içlerine aldılar sevdiler evlatları gibi... ve işi gücü düzeni yerinde olan her insanın isteği gibi bende okulum bitti yaşımda küçük değil diyerek önce annemle ve yakın akrabalarımla paylaştım tanıştırdım. Babam sağlıklı kafaya sahip bir insan değildir hayatı boyunca tüm ailenin en büyük sorunu olmuş herkesle kavga etmiş bunun için de hapishaneye bile düşmüş herkesin kaçtığı uzak durduğu aman dediği bir insan . Hapishanedeki bir adama da ben birini seviyorum bir gelecek düşünüyorum diyemedim çıkmasını bekledik . Bir kaç ay öncede çıktı geldi kurtuldu aramızda artık diye sevindik . Fakat bu seferde borçla şunla bunla yine hayatımızı alt üst etti sağlığıda bozuldu. Hiç aileme yük olmadım elimden gelen yardımı yaptım.
Bu aradada erkek arkadaşım ve ailesi artık babana söyle adını koyalım en azından bizi bilsinler tanısınlar diye ısrarcıydılar. Babamın Morali düzelsin borçlar biraz hafiflesin diye beklerken kardeşim söyleyiverdi ablam ın tanıştığı birisi var seninle tanıştırmak istiyor demiş. İki günlük suskunluktan sonra kıyamet koptu. Benimle konuştu ağır sözlerle; ardından kardeşim beni korumak için bir şeyler söyleyince olay çıkardı terk etti evi. Kısacası gitsin evlensin annesini beni unutsun isterse dedi. Karşı tarafı tanıma kim ne diye sormaya bile gerek duymadı. Niye en son ben duydum benim başımı yere eğdiniz diyerek kırdı döktü. Sanki ben çok kötü şeyler yapmışım afdersiniz eskortluk hayat kadınlığı falan yapmışım gibi davrandı bana başımı yere eğdiniz demek buraya çıkar.
Şimdi şöyle bir çoğunuzun mutluluğu ailesinin eliyle olmuştur bir çoğunuz sizi anlayan, anlayışlı, sorumluluk sahibi işi gücü olan ailesini koruyan zor duruma sokmayan babalara sahipsinizdir. hayatımdaki en kötü anılar babamla iken tüm mutlu olduğum zamanlar erkek arkadaşımladır. Sorundan huzursuzluktan o kadar bıkmışım ki bunu tarif edemem. Her insan mutlu huzurlu olduğu sevildiği yerde olmak ister şimdi beni bu mutluluğumdan mahrum bırakıp bir tercih yapmamı istiyorlar . Hep okumuş yaşı gelmiş insanların aralarında böyle meseleleri halledemeden kaçmaya başvurmalarına şaşırırdım. Nasıl bu kadar çözümsüz olabilir ki derdim. Şimdi aynısı benim başımda .
Şuna karar verdim babamla zaten konuşmayı düşünmüyorum artık yıllarca ailesini kanser gibi sarmış bu adamın benim hayatımı mahvetmesinede izin vermeyeceğim bir 6 -7 ay bekleyip gidip evlenmeyi düşünüyorum, planlıyorum kafamda içinden çıkamıyorum arkada bıraktığım annemi kardeşimi teyzemi aile itibarımı düşünüyorum. (Babam bi itibar bıraktıysa tabi) Baba bile demek istemediğim insanla zaten bağım yok. Tek düşüncem annemin ben evlenip gittikden sonra yaşayacakları. Siz ne düşünürsünüz ne söylemek istersiniz merak ediyorum. Yorumlarınız için şimdiden teşekkürler.
Bu aradada erkek arkadaşım ve ailesi artık babana söyle adını koyalım en azından bizi bilsinler tanısınlar diye ısrarcıydılar. Babamın Morali düzelsin borçlar biraz hafiflesin diye beklerken kardeşim söyleyiverdi ablam ın tanıştığı birisi var seninle tanıştırmak istiyor demiş. İki günlük suskunluktan sonra kıyamet koptu. Benimle konuştu ağır sözlerle; ardından kardeşim beni korumak için bir şeyler söyleyince olay çıkardı terk etti evi. Kısacası gitsin evlensin annesini beni unutsun isterse dedi. Karşı tarafı tanıma kim ne diye sormaya bile gerek duymadı. Niye en son ben duydum benim başımı yere eğdiniz diyerek kırdı döktü. Sanki ben çok kötü şeyler yapmışım afdersiniz eskortluk hayat kadınlığı falan yapmışım gibi davrandı bana başımı yere eğdiniz demek buraya çıkar.
Şimdi şöyle bir çoğunuzun mutluluğu ailesinin eliyle olmuştur bir çoğunuz sizi anlayan, anlayışlı, sorumluluk sahibi işi gücü olan ailesini koruyan zor duruma sokmayan babalara sahipsinizdir. hayatımdaki en kötü anılar babamla iken tüm mutlu olduğum zamanlar erkek arkadaşımladır. Sorundan huzursuzluktan o kadar bıkmışım ki bunu tarif edemem. Her insan mutlu huzurlu olduğu sevildiği yerde olmak ister şimdi beni bu mutluluğumdan mahrum bırakıp bir tercih yapmamı istiyorlar . Hep okumuş yaşı gelmiş insanların aralarında böyle meseleleri halledemeden kaçmaya başvurmalarına şaşırırdım. Nasıl bu kadar çözümsüz olabilir ki derdim. Şimdi aynısı benim başımda .
Şuna karar verdim babamla zaten konuşmayı düşünmüyorum artık yıllarca ailesini kanser gibi sarmış bu adamın benim hayatımı mahvetmesinede izin vermeyeceğim bir 6 -7 ay bekleyip gidip evlenmeyi düşünüyorum, planlıyorum kafamda içinden çıkamıyorum arkada bıraktığım annemi kardeşimi teyzemi aile itibarımı düşünüyorum. (Babam bi itibar bıraktıysa tabi) Baba bile demek istemediğim insanla zaten bağım yok. Tek düşüncem annemin ben evlenip gittikden sonra yaşayacakları. Siz ne düşünürsünüz ne söylemek istersiniz merak ediyorum. Yorumlarınız için şimdiden teşekkürler.
