Evet, ikimiz de yirmi yaşındayız.İkiz misiniz ?
İlk çocuk değilim, pasif olan taraf da değilim artık. Çocuklukta korkuyla yaptığım şeylerdi. Şimdi yapmıyorum fakat hala beklentileri devam ediyor. Mecburen aynı yerde yaşadığımız için görmezden gelemiyorum.Genelde ailede ilk çocuğun ebeveynlerin üstünden aldığı yük durumu sanırım yaşadığınız. Nazlı olanin nazi cekiliyor güçlü durandan daha fazlası bekleniyor. Pasif ve yapamayan taraf olmaya çalışın bir süre sonra beklenti azalır belki ..
Sen herşeyi biraz fazla üstlenmişsin hep alttan alan sen olmuşsun ve insanlarda buna alışmış kendini yavaş yavaş geri çek bence ve onlara herşeyde yardımcı olamayacağını gösterİyi geceler herkese. Bir tane kız kardeşim var ve aynı yaştayız. Küçüklüğümüzden beri hep ailem tarafından kardeşimin sorumlulukları bana yüklendi. Mesela en basitinden onun ödevlerini yapmak, sınavlarına yardımcı olmak, anlaşamadığı kişilerle sürekli uğraşmak gibi. Bu durumda eğitim hayatımda derslerden soğumama ve yorulmama neden oldu. Eskiden çalışkan bir öğrenci olmama karşın şimdi ders çalışmak bana öcü gibi geliyor. Büyüdükçe sorumluluklar da değişti. Bir örnek verecek olursam, onun yanlışlıkla bir yeri yakması sonucunda ben müdahale ettim. Bunda bir sorun yok fakat annemin izlerken sürekli ateşi daha hızlı söndürmem için bağırması, acele ettirip ellerimi yakmama neden olması ama bunu ya da ben uğraşırken kardeşimin uzaktan izlemesini hiç önemsememesi gibi. Başka bir örnek için, evle ilgili tadilat, ev dışı sorunlarla ilgili işler ve diğer şeyler için her şeyi benim yapmamı, kardeşim neden yapmıyor diye sorduğumda o yapamaz şimdi, şeklinde kestirip atılmasını verebilirim. Son zamanlarda onun yaptığı hatalara sinirlendiğinde de "Ne hali varsa görsün herkes, her şeyi satacağım sonra bırakıp gideceğim." şeklinde söylenmeleri arttı. Sanki o evde ben de yaşamıyormuşum gibi beni tamamen yok sayıyor. Fakat ihtiyacı olduğunda ise dünyada benden iyisi yok. Bazen kendimi tutamayıp tartıştığımızda bu konuları söylüyorum. O zaman beni kin tutmakla suçluyor. Olmuş bitmiş, her şeyi unutmalıymışım gibi. Elbette unuturdum lakin işler bu yaştan sonra da aynı gidiyor. Onun bir şeye ihtiyacı olursa hemen yanıma gelip kardeşin bunu istiyor, der. Kardeşimle kavga ederlerse ki o uyumsuz ve memnun etmesi zordur, annem sinir krizleri geçirip yarını yokmuş gibi ağlıyor. Bunu sürekli tekrarlıyorlar.
Kardeşimin geçimsizliği sebebiyle eskiden kurduğum tüm arkadaşlıklar bir şekilde bitti. Bir başkasıyla oturmama bile öfkelenir, herkesin içinde ağlardı ki bunu yaptığında küçük değildi. Başkalarıyla kavga ederdi, kardeşim olduğu için onun tarafında olurdum. Bu sebeple beni seven herkes de zamanla kaçtı.
Biraz uzattım ama nasıl özetleyeceğimi bilemedim. Bu durumdan kurtulmak için uzak durmaya çalışıyorum ama şimdilik bana engel olan şeyler var. Yorumlarınızı veya varsa tavsiyelerinizi bekliyorum.
Siteyi ilk kez kullanıyorum, bir hatam olursa gönderide, kusura bakmayın şimdiden.
Pasiflikten kastım sorumluluk almamak anlamında ama aşılamamış buna rağmen. Bu konuda başka bir fikrim yok şahsen, umarım şartlar olgunlaşır ve kendi evinize çıkarsınız herşeye en güzel çözüm özgürlük diye düşünüyorum..İlk çocuk değilim, pasif olan taraf da değilim artık. Çocuklukta korkuyla yaptığım şeylerdi. Şimdi yapmıyorum fakat hala beklentileri devam ediyor. Mecburen aynı yerde yaşadığımız için görmezden gelemiyorum.
Evet, ben de tek çocuk olmak isterdim. Öyle olsaydı şu an çok daha başka birisi olabilirdim. Başkasının mantıksız sorunlarına zaman ayıracağıma kendimi geliştirmek için çabalardım. Ailem de beni destekler ve sağlıklı bir ortamda yaşardık. Fakat maalesef huzursuz ve iç karartıcı bir şekilde geçiriyoruz günleri.Bu yüzden tek çocuk olmanın mutluluğunu yaşıyorum diyordum ki bu sefer annem yine bütün sorumluluğu bana yüklüyorAma insan kıyamıyor işte.
Maalesef ailede genelde ilk çocuklar her şeyi üstlenmek zorunda kalıyor. Küçük olan da hep yapamaz, edemez kısmında kalıyor. Siz ikizmişsiniz ama size kalıyor burada da sorumluluk işi. Ve nasıl kurtulacağına gelirsek. Söylenenleri yapmıycaksın, kardeşin yapıcak. Yani ben o şekilde azalttım bu durumu. Örneğin sofra toplama vs vs hepsini ben yaparken annem daha fazlasını da istiyordu benden. Şimdi çalıştığım için bunlara pek yeltenmiyorum ve bu durumda da kardeşim yapmak zorunda kalıyor. Yavaş yavaş elinizi bu sorumluluklardan çekebilirsiniz bence.İyi geceler herkese. Bir tane kız kardeşim var ve aynı yaştayız. Küçüklüğümüzden beri hep ailem tarafından kardeşimin sorumlulukları bana yüklendi. Mesela en basitinden onun ödevlerini yapmak, sınavlarına yardımcı olmak, anlaşamadığı kişilerle sürekli uğraşmak gibi. Bu durumda eğitim hayatımda derslerden soğumama ve yorulmama neden oldu. Eskiden çalışkan bir öğrenci olmama karşın şimdi ders çalışmak bana öcü gibi geliyor. Büyüdükçe sorumluluklar da değişti. Bir örnek verecek olursam, onun yanlışlıkla bir yeri yakması sonucunda ben müdahale ettim. Bunda bir sorun yok fakat annemin izlerken sürekli ateşi daha hızlı söndürmem için bağırması, acele ettirip ellerimi yakmama neden olması ama bunu ya da ben uğraşırken kardeşimin uzaktan izlemesini hiç önemsememesi gibi. Başka bir örnek için, evle ilgili tadilat, ev dışı sorunlarla ilgili işler ve diğer şeyler için her şeyi benim yapmamı, kardeşim neden yapmıyor diye sorduğumda o yapamaz şimdi, şeklinde kestirip atılmasını verebilirim. Son zamanlarda onun yaptığı hatalara sinirlendiğinde de "Ne hali varsa görsün herkes, her şeyi satacağım sonra bırakıp gideceğim." şeklinde söylenmeleri arttı. Sanki o evde ben de yaşamıyormuşum gibi beni tamamen yok sayıyor. Fakat ihtiyacı olduğunda ise dünyada benden iyisi yok. Bazen kendimi tutamayıp tartıştığımızda bu konuları söylüyorum. O zaman beni kin tutmakla suçluyor. Olmuş bitmiş, her şeyi unutmalıymışım gibi. Elbette unuturdum lakin işler bu yaştan sonra da aynı gidiyor. Onun bir şeye ihtiyacı olursa hemen yanıma gelip kardeşin bunu istiyor, der. Kardeşimle kavga ederlerse ki o uyumsuz ve memnun etmesi zordur, annem sinir krizleri geçirip yarını yokmuş gibi ağlıyor. Bunu sürekli tekrarlıyorlar.
Kardeşimin geçimsizliği sebebiyle eskiden kurduğum tüm arkadaşlıklar bir şekilde bitti. Bir başkasıyla oturmama bile öfkelenir, herkesin içinde ağlardı ki bunu yaptığında küçük değildi. Başkalarıyla kavga ederdi, kardeşim olduğu için onun tarafında olurdum. Bu sebeple beni seven herkes de zamanla kaçtı.
Biraz uzattım ama nasıl özetleyeceğimi bilemedim. Bu durumdan kurtulmak için uzak durmaya çalışıyorum ama şimdilik bana engel olan şeyler var. Yorumlarınızı veya varsa tavsiyelerinizi bekliyorum.
Siteyi ilk kez kullanıyorum, bir hatam olursa gönderide, kusura bakmayın şimdiden.
Hayır daha farklı değildi. Sadece karakter olarak farklıydık, o hep daha sinirli ve agresif bir çocuktu. Bu da aileden kaynaklı, eskiden aile içinde sorunlar vardı. İkimiz de hoş olmayan tartışmalara ve kavgalara tanık olduk.Kardeşinin gelişimsel farklılıkları var mıydı?Bilişsel olarak senden daha farklıymış gibi hissettim verdiğin örneklerden
Ben de yapmıyorum ama iş kavgaya dönüşüyor ve kriz geçiriyor.Yapmayın. Benimde annem abimin Nescafe'yi bardağa koyup karıştırma işini bile bana yaptırmaya çalışmıştı.Sürekli hayır yapmam dediğim için alıştılar istemiyorlar.
Maalesef herkes fedakar ve verici, çalışkan insanları kullanıyor, aile bile olsa , biraz beceriksiz olun , fedakarlığı da bırakın...İyi geceler herkese. Bir tane kız kardeşim var ve aynı yaştayız. Küçüklüğümüzden beri hep ailem tarafından kardeşimin sorumlulukları bana yüklendi. Mesela en basitinden onun ödevlerini yapmak, sınavlarına yardımcı olmak, anlaşamadığı kişilerle sürekli uğraşmak gibi. Bu durumda eğitim hayatımda derslerden soğumama ve yorulmama neden oldu. Eskiden çalışkan bir öğrenci olmama karşın şimdi ders çalışmak bana öcü gibi geliyor. Büyüdükçe sorumluluklar da değişti. Bir örnek verecek olursam, onun yanlışlıkla bir yeri yakması sonucunda ben müdahale ettim. Bunda bir sorun yok fakat annemin izlerken sürekli ateşi daha hızlı söndürmem için bağırması, acele ettirip ellerimi yakmama neden olması ama bunu ya da ben uğraşırken kardeşimin uzaktan izlemesini hiç önemsememesi gibi. Başka bir örnek için, evle ilgili tadilat, ev dışı sorunlarla ilgili işler ve diğer şeyler için her şeyi benim yapmamı, kardeşim neden yapmıyor diye sorduğumda o yapamaz şimdi, şeklinde kestirip atılmasını verebilirim. Son zamanlarda onun yaptığı hatalara sinirlendiğinde de "Ne hali varsa görsün herkes, her şeyi satacağım sonra bırakıp gideceğim." şeklinde söylenmeleri arttı. Sanki o evde ben de yaşamıyormuşum gibi beni tamamen yok sayıyor. Fakat ihtiyacı olduğunda ise dünyada benden iyisi yok. Bazen kendimi tutamayıp tartıştığımızda bu konuları söylüyorum. O zaman beni kin tutmakla suçluyor. Olmuş bitmiş, her şeyi unutmalıymışım gibi. Elbette unuturdum lakin işler bu yaştan sonra da aynı gidiyor. Onun bir şeye ihtiyacı olursa hemen yanıma gelip kardeşin bunu istiyor, der. Kardeşimle kavga ederlerse ki o uyumsuz ve memnun etmesi zordur, annem sinir krizleri geçirip yarını yokmuş gibi ağlıyor. Bunu sürekli tekrarlıyorlar.
Kardeşimin geçimsizliği sebebiyle eskiden kurduğum tüm arkadaşlıklar bir şekilde bitti. Bir başkasıyla oturmama bile öfkelenir, herkesin içinde ağlardı ki bunu yaptığında küçük değildi. Başkalarıyla kavga ederdi, kardeşim olduğu için onun tarafında olurdum. Bu sebeple beni seven herkes de zamanla kaçtı.
Biraz uzattım ama nasıl özetleyeceğimi bilemedim. Bu durumdan kurtulmak için uzak durmaya çalışıyorum ama şimdilik bana engel olan şeyler var. Yorumlarınızı veya varsa tavsiyelerinizi bekliyorum.
Siteyi ilk kez kullanıyorum, bir hatam olursa gönderide, kusura bakmayın şimdiden.
Benimki de afra tafta yapardı. Ama sinir krizi diyorsunuz doktora götürdünüz mü ?Ben de yapmıyorum ama iş kavgaya dönüşüyor ve kriz geçiriyor.
Doktora görünmesi gereken kişi onlar, çünkü istediklerini yapmayınca tartışma çıkarım kavgayla bitirenler ve her soruna ağlayanlar ailem.Benimki de afra tafta yapardı. Ama sinir krizi diyorsunuz doktora götürdünüz mü ?