ailemi memnun etmek..

civilenginar .!.:

hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

civilenginar .!.:

hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

civilenginar .!.:

hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

civilenginar .!.:

hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

civilenginar .!.:

hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

insanoğlu herşeye alışır.dik durun yumuşamayın.manipülasyon yapıyorlar.kanmayın.bu arada hayırlı olsun? Hangi bölüm? 7,8 saatlik yol olması iyi olmuş.her haftasonu gelemezler.

Genişletmek için tıkla...