- 2 Ocak 2015
- 17
- 5
- 33
- Konu Sahibi bulutlarbenim
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Forumdaki hemen hemen her konuyu okudum ve en sonunda üye olarak kendimi anlatmak, biraz olsun derman bulmak için yazmaya karar verdim. Eminim siz de erkek arkadaşlar ve aileler ile ilgili çok fazla başlık görmüşsünüzdür burada ve belki de sıkıldığınız bir konu ama o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi, tutamadım yazmak istedim ne olur affedin.
Konuya şu şekilde başlasam daha iyi olacak sanırım:
Babam büyük bir şirketin sahibi ve mühendis, annem ev hanımı ama görmüş geçirmiş bir ailenin kızı. Benim maddi durumum hep iyiydi anlayacağınız. Kolejlerde okudum, 2 dil biliyorum, kendimi bildim bileli arabam vardı, şimdi de aile şirketimizde yöneticilik yapıyorum, ben de mühendisim. Ama bu olayın etiket kısmı. Asıl mesele, ailemle hiç bir zaman tam bir aile olamadık. Annem mükemmel bir hanımdı belki ama babamı doğru düzgün ne o ne de ben göremedik bunca sene. Hep çalıştığını çok işi olduğunu söylerdi, biz de inanırdık; ancak bundan 3 sene önce 7 senelik bir ilişkisi olduğunu öğrendik, hem de benden yalnızca 5 yaş büyük bir kızla. Evde kıyametler koptu, yeminler etti bitti bitecek hata yaptım diye ancak ne bizden ne de ondan vazgeçmedi. Her yemininde tekrar yakalandı, aldattığını bir şekilde ben ispatladım ve artık öyle bir durumdayız ki, anneciğim sürekli hasta bense asla kendisi ile konuşmuyorum. Evdeki bir yabancı gibi eve gelip gidiyor. Beni de düşmanı belledi tabi, tüm foyasını ortaya çıkaran kişi ben olduğum için. Bunlar olurken, hayatıma ömrümü adayabileceğim türden bir insan girdi.
Sayesinde 1,5 yıldır hayatımın en güzel günlerini geçiriyordum. Beni her konuda anlayan, düşünceli hatta beni benden çok sevdiğine inandığım güvendiğim bir adamla birlikteydim. Her ilişkide yaşanan küçük sıkıntıların dışında, hiç bir sorun yaşamadık, bir kere sesini yükselttiğini bile duymadım. Her gün daha çok sevdim, her gün daha çok bağlandım, hatta şarkılar bile yazdım bakmaya kıyamadığım gözlerine...
Hiç öylesine bir ilişki olmadı bizimkisi. Benimle geçirdiği ilk 1 ayın sonunda "sen benim evleneceğim kadınsın" dedi ve hep de öyle davrandı. Kısa sürede ailesi ile tanıştırdı beni. Annesi ile babası yıllar önce ayrılmışlar. Annesi ve kız kardeşleri harika insanlar inanın. Beni kızım diye kardeşim diye sevdiler hep.
Ama ne yazık ki benim umrumda olmayan bana bir gün olsun huzur vermeyen lanet olası maddiyat ve saygınlık, babam yüzünden geldi girdi aramıza. Bir gün ben gene erkek arkadaşım ile birlikteyken babam bizi takip etti ve birden karşımıza çıktı. Erkek arkadaşım asla geri adım atmadı, seviyorum efendim niyetim ciddi dedi. Ama babam içinde bana karşı ürettiği o öfkeyi ondan çıkarmayı seçti. Annesi ile babası ayrı olduğu için hakaret etti, erkek arkadaşım teknik lise mezunu yani üniversite mezunu olmadığı için hakaret etti, kendi dükkanı var diye yaptığı işi küçümsedi, ezdi, saydı, sövdü, küfür etti...
Ardından gidip annemi doldurdu, annem de bu iş asla olmaz kendimi öldürürüm demeye başladı, ayrılacaksın bitecek bu iş, denk değil elalem ne der beni daha fazla rezil etmeyin dedi... Çok zor günler yaşadım hala yaşıyorum.
Ama erkek arkadaşım bi an desteğini esirgemedi, onca hakarete ramen babam hakkında tek bi kötü kelime bile duymadım ağzından, kaç gel bana ben sana bakarım bile dedi gitmedim, gidemedim. Bizde kaçmak diye bir şey yoktur çünkü yediremedim kendime. Güzellikle olsun herşey bekle sabret dedim, tamam dedi.
Şimdi hala bekliyor ve bana yılbaşında yüzük almış evlenme teklif etti. O kadar sevindim ki anlatamam, belki kızacaksınız siz de bana ama dayanamadım evet dedim. Şimdi gönlümce yüzüğü bile takamıyorum; çünkü, ailem kesinlikle onaylamıyor. Ben delicesine istiyorum ama onlar bana sırf erkek arkadaşımla evlenmek istediğim için zehirlenmesi gereken köpekmişim gibi bakıyorlar. Yoruldum... Tükeniyorum... Ne yapmam gerek bilmiyorum. Ağlamaktan, dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Sevdiğim adamla huzur buluyorum, ona ihtiyacım var; ancak, anneme de kıyamıyorum. Zaten babamdan çektiği kadar hiç bir şeyden çekmedi, bir de ben onu üzmek istemiyorum. Kızlar çok korkuyorum. Böyle yaşayamıyorum, nefes alamıyorum... Tavsiyelerinize ihtiyacım var, lütfen yardım edin.
Forumdaki hemen hemen her konuyu okudum ve en sonunda üye olarak kendimi anlatmak, biraz olsun derman bulmak için yazmaya karar verdim. Eminim siz de erkek arkadaşlar ve aileler ile ilgili çok fazla başlık görmüşsünüzdür burada ve belki de sıkıldığınız bir konu ama o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi, tutamadım yazmak istedim ne olur affedin.
Konuya şu şekilde başlasam daha iyi olacak sanırım:
Babam büyük bir şirketin sahibi ve mühendis, annem ev hanımı ama görmüş geçirmiş bir ailenin kızı. Benim maddi durumum hep iyiydi anlayacağınız. Kolejlerde okudum, 2 dil biliyorum, kendimi bildim bileli arabam vardı, şimdi de aile şirketimizde yöneticilik yapıyorum, ben de mühendisim. Ama bu olayın etiket kısmı. Asıl mesele, ailemle hiç bir zaman tam bir aile olamadık. Annem mükemmel bir hanımdı belki ama babamı doğru düzgün ne o ne de ben göremedik bunca sene. Hep çalıştığını çok işi olduğunu söylerdi, biz de inanırdık; ancak bundan 3 sene önce 7 senelik bir ilişkisi olduğunu öğrendik, hem de benden yalnızca 5 yaş büyük bir kızla. Evde kıyametler koptu, yeminler etti bitti bitecek hata yaptım diye ancak ne bizden ne de ondan vazgeçmedi. Her yemininde tekrar yakalandı, aldattığını bir şekilde ben ispatladım ve artık öyle bir durumdayız ki, anneciğim sürekli hasta bense asla kendisi ile konuşmuyorum. Evdeki bir yabancı gibi eve gelip gidiyor. Beni de düşmanı belledi tabi, tüm foyasını ortaya çıkaran kişi ben olduğum için. Bunlar olurken, hayatıma ömrümü adayabileceğim türden bir insan girdi.
Sayesinde 1,5 yıldır hayatımın en güzel günlerini geçiriyordum. Beni her konuda anlayan, düşünceli hatta beni benden çok sevdiğine inandığım güvendiğim bir adamla birlikteydim. Her ilişkide yaşanan küçük sıkıntıların dışında, hiç bir sorun yaşamadık, bir kere sesini yükselttiğini bile duymadım. Her gün daha çok sevdim, her gün daha çok bağlandım, hatta şarkılar bile yazdım bakmaya kıyamadığım gözlerine...
Hiç öylesine bir ilişki olmadı bizimkisi. Benimle geçirdiği ilk 1 ayın sonunda "sen benim evleneceğim kadınsın" dedi ve hep de öyle davrandı. Kısa sürede ailesi ile tanıştırdı beni. Annesi ile babası yıllar önce ayrılmışlar. Annesi ve kız kardeşleri harika insanlar inanın. Beni kızım diye kardeşim diye sevdiler hep.
Ama ne yazık ki benim umrumda olmayan bana bir gün olsun huzur vermeyen lanet olası maddiyat ve saygınlık, babam yüzünden geldi girdi aramıza. Bir gün ben gene erkek arkadaşım ile birlikteyken babam bizi takip etti ve birden karşımıza çıktı. Erkek arkadaşım asla geri adım atmadı, seviyorum efendim niyetim ciddi dedi. Ama babam içinde bana karşı ürettiği o öfkeyi ondan çıkarmayı seçti. Annesi ile babası ayrı olduğu için hakaret etti, erkek arkadaşım teknik lise mezunu yani üniversite mezunu olmadığı için hakaret etti, kendi dükkanı var diye yaptığı işi küçümsedi, ezdi, saydı, sövdü, küfür etti...
Ardından gidip annemi doldurdu, annem de bu iş asla olmaz kendimi öldürürüm demeye başladı, ayrılacaksın bitecek bu iş, denk değil elalem ne der beni daha fazla rezil etmeyin dedi... Çok zor günler yaşadım hala yaşıyorum.
Ama erkek arkadaşım bi an desteğini esirgemedi, onca hakarete ramen babam hakkında tek bi kötü kelime bile duymadım ağzından, kaç gel bana ben sana bakarım bile dedi gitmedim, gidemedim. Bizde kaçmak diye bir şey yoktur çünkü yediremedim kendime. Güzellikle olsun herşey bekle sabret dedim, tamam dedi.
Şimdi hala bekliyor ve bana yılbaşında yüzük almış evlenme teklif etti. O kadar sevindim ki anlatamam, belki kızacaksınız siz de bana ama dayanamadım evet dedim. Şimdi gönlümce yüzüğü bile takamıyorum; çünkü, ailem kesinlikle onaylamıyor. Ben delicesine istiyorum ama onlar bana sırf erkek arkadaşımla evlenmek istediğim için zehirlenmesi gereken köpekmişim gibi bakıyorlar. Yoruldum... Tükeniyorum... Ne yapmam gerek bilmiyorum. Ağlamaktan, dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Sevdiğim adamla huzur buluyorum, ona ihtiyacım var; ancak, anneme de kıyamıyorum. Zaten babamdan çektiği kadar hiç bir şeyden çekmedi, bir de ben onu üzmek istemiyorum. Kızlar çok korkuyorum. Böyle yaşayamıyorum, nefes alamıyorum... Tavsiyelerinize ihtiyacım var, lütfen yardım edin.
