- 12 Ocak 2010
- 2.154
- 228
Herkese merhabalar,
Çok zor bir dönemden geçiyorum.. sizlerin öneri ve deneyimlerinize ihtiyacım var.. öncelikle kendimi tanıtıyım..
24 yaşındayım,özel bir üniversitede burslu olarak okudum geçen sene dereceyle mezun oldum. 2.sınıftayken değişim programıyla burslu olarak yurtdışına gittim, avusturyada okudum bir süre ve Hollanda da staj yaptım..bu süreçte ailem hep bana destek oldu ve hep beni daha fazlası için motive etti. bunları detaylı olarak yazmamın sebebi olayı daha net kafanızda canlandırabilmeniz için, kendini beğenmişlikten değil.. 1 senedir de özel bir bankada çalışıyorum ve istanbulda yalnız yaşıyorum..
Ailem başka bir şehirde, ben üniversite eğitimim için buraya geldim ve hemen iyi bir iş bulunca da tekrar ailemin yanına dönmedim..
Babam emekli asker, annem ev hanımı, bir tane de kız kardeşim var.. babam cok ileri görüşlü, vizyonu geniş, anlayışlı, çocuklarıyla arkadaş gibi olan bir insandır.. annemle ergenlik dönemimde hiç anlaşamazdım ama şimdi çok iyi anlaşırız. ( bu bahsettiğim konu dışında )
Babamla lise dönemimde olan ilişkim çok farklıydı.. ilk erkek arkadaşım olduğunda ona anlatmış, ilk kez terk edildiğimde onun omzunda ağlamıştım.. bana her zaman böyle şeylerin normal olduğunu, olmazsa bir problem olduğunu söylerdi.. annemse her zaman beni korumak için hep önyargıyla yaklaşırdı..
2 sene hollandalı biriyle bir beraberliğim oldu, ailemle tanıştırdım bizde kaldı etti, babamla onunla playstation oynar, hamama falan giderdi, annem de yaprak sarmayı bile öğretmişti ona.. aslında ailemin çok anlayışlıdır bu konularda.. sonrasında kısmet olmadı ayrıldık..
aradan 1 sene falan geçmişti, o dönemde kimse girmedi hayatıma ve şimdi, yaklaşık 1,5 senedir bir erkek arkadaşım var, 26 yaşında, meslek lisesinde okumuş, lisede son sınıfta son bir dersi kalmış ve sonrasında gidip diplomasını bile almamış.. yani ortaokul mezunu.. şu anda bir otelde satın alma departmanında çalışıyo ve 1100 lira maaşı var.. bir kız kardeşi var, geçen sene kocaya kaçmış, bir küçük erkek kardeşi var liseye giden, annesi kapalı, babası da belediyede çalışıyo.. durumları öyle çok iyi değil, kötü de değil..
işte problem de burada başlıyo.. ailem eğitime çok önem verir, ben daha ilkokula bile başlamamışken babam üniversite de okumam gerektiğini kendimi geliştirmem gerektiğini kafama yerleştirmişti.. bende elimden geldiğince ve severek yapabileceğimin en iyisini yapmaya çalıştım..
geçen sene mezuniyet törenime giderken ailemle beraber arkadaşlarım da gelmişti ve erkek arkadaşım da ordaydı.. annemle babam bir şekilde anlamışlar aramızda bişiler olduğunu, babam gidip sohbet etmiş erkek arkımla, liseden terk olduğunu, daha önceden ambulans soförü olarak çalıştığını falan almış ağzından, bana buradayken bişi demediler tabi ama annemi mahvetmiş, işte bula bula okumamış şoförlük yapan birini mi buldu kendine, kendine denk insanlarla niye dolaşmıyo, ne işi war öyle insanlarla, kızına söyle beni hayatta yanında bulamaz falan demiş.. maddi durumu yerinde olsa, düzgün , gelecek vadeden bi işi olsa gene bişi demem ama ne olduğu belli değil falan demiş.. ( bu olaylar 1 sene önce oluyo.. )
işte sonrasında annem benim beynimi yemeye başladı, bağırış çağırış sürekli kavga eder olduk, itiraf ettirdi bana beraber olduğumuzu, ayrılcaksın onunla fln dedi, bende hep ağladım dedim seviyorum ayrılamam senin demenle nasıl ayrılıyım diye, artık içimden ailemi bile aramak gelmiyodu.. sonra bi gün annem geldi istanbula, en yakın arkadaşım we annesiyle buluşmuştuk orda gene patladı olay annem ayrılıcaksın başka yolu yok falan dedi, sonra arkadaşımın annesi sakinleştirmiş annemi biraz haklısın denk değiller ama senin demenle olmaz kendi görsün falan demiş.. o gün akşam annem bana daha sana bu konuyla ilgili hiçbişi demicem dedi we o gün bugündür konusunu açmamaya özen gösteririz 2mizde.. babamla annem konuşup ettiler mi bilmiyorum hiç.. şu anda kendi aralarında ne düşünüyolar onu da bilmiyorum.. geçen eve gittiğimde telefonum çalmış ben içerdeyken , arayanda aşkım yazıyo rehberde, babam telefonumu getirdi aşkın arıyoo seni, demek askında varmış fln dedi, ben firar ettim tabi hemen, sonra anneme demiş sevgilisi var diye, annemde varsada ben bilmiyorum demiş..
ailemle olan olay bundan ibaret.. sevgilimin bu olaylardan hiç haberi yok, sadece eğitim farkının ilerde sorun olacağını açık açık söyledim ona, o da öyle bir aşkımız sevgimiz olsun ki zamanı geldiğinde her şeye karşı güçlü durabilelim dedi.. bu olaylar ilk olduğunda sevgilime çok daha fazla bağlanmıştım, en mutlu anımda bile tuvalete fln kaçar gizli gizli ağlardım.. şimdi biraz daha dizginleyebiliyorum kendimi ama içimde bi acı hep var..
ilişkimle ilgili size tek söyleyebileceğim şey, s sevgisinden, güveninden, saygısından, sahiplenmesinden, sadakatından, her şeyinden adım gibi eminim.. ve bende en az onun kadar seviyorum ve onunla ömrümü geçirmek istiyorum..
ama ailem buzamana kadar hep arkamda oldu, bana her şeyin en iyisini yaptı, ailemin yüzünü kara çıkartmak bir yana dursun onları bile bile üzmek bile istemem..
yemin ediyorum ki size ben acı çekmeye razıyım, ailemi üzmemek için kendim mutsuz olmaya razıyım, ama suçsuz günahsız bir insanı da mutsuzluğa sırf bu yüzden mahkum etmek istemiyorum..
ilk defa beni bu kadar sahiplenen, bana bu kadar güven veren, yapayalnız olduğum bu şehirde her derdime sevincime koşan,beni ilk defa bu kadar karşılıksız ve saf bir sevgiyle seven, kalbime işlemiş adamdan ayrılamam..
beni bu günlere getirmiş, her zaman benle gurur duymuş, hala da nerdeyse her şeyde arkamda olan ailemi de karşıma alamam..
cok içten bir şekilde, işyerinde olduğum halde ağlayarak yazdım işte.. yalvarırım bir çıkış yolu gösterin bana, ne yapmalıyım….
Çok zor bir dönemden geçiyorum.. sizlerin öneri ve deneyimlerinize ihtiyacım var.. öncelikle kendimi tanıtıyım..
24 yaşındayım,özel bir üniversitede burslu olarak okudum geçen sene dereceyle mezun oldum. 2.sınıftayken değişim programıyla burslu olarak yurtdışına gittim, avusturyada okudum bir süre ve Hollanda da staj yaptım..bu süreçte ailem hep bana destek oldu ve hep beni daha fazlası için motive etti. bunları detaylı olarak yazmamın sebebi olayı daha net kafanızda canlandırabilmeniz için, kendini beğenmişlikten değil.. 1 senedir de özel bir bankada çalışıyorum ve istanbulda yalnız yaşıyorum..
Ailem başka bir şehirde, ben üniversite eğitimim için buraya geldim ve hemen iyi bir iş bulunca da tekrar ailemin yanına dönmedim..
Babam emekli asker, annem ev hanımı, bir tane de kız kardeşim var.. babam cok ileri görüşlü, vizyonu geniş, anlayışlı, çocuklarıyla arkadaş gibi olan bir insandır.. annemle ergenlik dönemimde hiç anlaşamazdım ama şimdi çok iyi anlaşırız. ( bu bahsettiğim konu dışında )
Babamla lise dönemimde olan ilişkim çok farklıydı.. ilk erkek arkadaşım olduğunda ona anlatmış, ilk kez terk edildiğimde onun omzunda ağlamıştım.. bana her zaman böyle şeylerin normal olduğunu, olmazsa bir problem olduğunu söylerdi.. annemse her zaman beni korumak için hep önyargıyla yaklaşırdı..
2 sene hollandalı biriyle bir beraberliğim oldu, ailemle tanıştırdım bizde kaldı etti, babamla onunla playstation oynar, hamama falan giderdi, annem de yaprak sarmayı bile öğretmişti ona.. aslında ailemin çok anlayışlıdır bu konularda.. sonrasında kısmet olmadı ayrıldık..
aradan 1 sene falan geçmişti, o dönemde kimse girmedi hayatıma ve şimdi, yaklaşık 1,5 senedir bir erkek arkadaşım var, 26 yaşında, meslek lisesinde okumuş, lisede son sınıfta son bir dersi kalmış ve sonrasında gidip diplomasını bile almamış.. yani ortaokul mezunu.. şu anda bir otelde satın alma departmanında çalışıyo ve 1100 lira maaşı var.. bir kız kardeşi var, geçen sene kocaya kaçmış, bir küçük erkek kardeşi var liseye giden, annesi kapalı, babası da belediyede çalışıyo.. durumları öyle çok iyi değil, kötü de değil..
işte problem de burada başlıyo.. ailem eğitime çok önem verir, ben daha ilkokula bile başlamamışken babam üniversite de okumam gerektiğini kendimi geliştirmem gerektiğini kafama yerleştirmişti.. bende elimden geldiğince ve severek yapabileceğimin en iyisini yapmaya çalıştım..
geçen sene mezuniyet törenime giderken ailemle beraber arkadaşlarım da gelmişti ve erkek arkadaşım da ordaydı.. annemle babam bir şekilde anlamışlar aramızda bişiler olduğunu, babam gidip sohbet etmiş erkek arkımla, liseden terk olduğunu, daha önceden ambulans soförü olarak çalıştığını falan almış ağzından, bana buradayken bişi demediler tabi ama annemi mahvetmiş, işte bula bula okumamış şoförlük yapan birini mi buldu kendine, kendine denk insanlarla niye dolaşmıyo, ne işi war öyle insanlarla, kızına söyle beni hayatta yanında bulamaz falan demiş.. maddi durumu yerinde olsa, düzgün , gelecek vadeden bi işi olsa gene bişi demem ama ne olduğu belli değil falan demiş.. ( bu olaylar 1 sene önce oluyo.. )
işte sonrasında annem benim beynimi yemeye başladı, bağırış çağırış sürekli kavga eder olduk, itiraf ettirdi bana beraber olduğumuzu, ayrılcaksın onunla fln dedi, bende hep ağladım dedim seviyorum ayrılamam senin demenle nasıl ayrılıyım diye, artık içimden ailemi bile aramak gelmiyodu.. sonra bi gün annem geldi istanbula, en yakın arkadaşım we annesiyle buluşmuştuk orda gene patladı olay annem ayrılıcaksın başka yolu yok falan dedi, sonra arkadaşımın annesi sakinleştirmiş annemi biraz haklısın denk değiller ama senin demenle olmaz kendi görsün falan demiş.. o gün akşam annem bana daha sana bu konuyla ilgili hiçbişi demicem dedi we o gün bugündür konusunu açmamaya özen gösteririz 2mizde.. babamla annem konuşup ettiler mi bilmiyorum hiç.. şu anda kendi aralarında ne düşünüyolar onu da bilmiyorum.. geçen eve gittiğimde telefonum çalmış ben içerdeyken , arayanda aşkım yazıyo rehberde, babam telefonumu getirdi aşkın arıyoo seni, demek askında varmış fln dedi, ben firar ettim tabi hemen, sonra anneme demiş sevgilisi var diye, annemde varsada ben bilmiyorum demiş..
ailemle olan olay bundan ibaret.. sevgilimin bu olaylardan hiç haberi yok, sadece eğitim farkının ilerde sorun olacağını açık açık söyledim ona, o da öyle bir aşkımız sevgimiz olsun ki zamanı geldiğinde her şeye karşı güçlü durabilelim dedi.. bu olaylar ilk olduğunda sevgilime çok daha fazla bağlanmıştım, en mutlu anımda bile tuvalete fln kaçar gizli gizli ağlardım.. şimdi biraz daha dizginleyebiliyorum kendimi ama içimde bi acı hep var..
ilişkimle ilgili size tek söyleyebileceğim şey, s sevgisinden, güveninden, saygısından, sahiplenmesinden, sadakatından, her şeyinden adım gibi eminim.. ve bende en az onun kadar seviyorum ve onunla ömrümü geçirmek istiyorum..
ama ailem buzamana kadar hep arkamda oldu, bana her şeyin en iyisini yaptı, ailemin yüzünü kara çıkartmak bir yana dursun onları bile bile üzmek bile istemem..
yemin ediyorum ki size ben acı çekmeye razıyım, ailemi üzmemek için kendim mutsuz olmaya razıyım, ama suçsuz günahsız bir insanı da mutsuzluğa sırf bu yüzden mahkum etmek istemiyorum..
ilk defa beni bu kadar sahiplenen, bana bu kadar güven veren, yapayalnız olduğum bu şehirde her derdime sevincime koşan,beni ilk defa bu kadar karşılıksız ve saf bir sevgiyle seven, kalbime işlemiş adamdan ayrılamam..
beni bu günlere getirmiş, her zaman benle gurur duymuş, hala da nerdeyse her şeyde arkamda olan ailemi de karşıma alamam..
cok içten bir şekilde, işyerinde olduğum halde ağlayarak yazdım işte.. yalvarırım bir çıkış yolu gösterin bana, ne yapmalıyım….
