sokakta görsem selam vermeyeceğim, evimden içeri adımını atamayacak nitelikte insanlardı eşimin ailesi, küçümsemedim, ama kabullenemedim de... eşimi sevdiğim için önemli değil zaten uzaktalar dedim.eşim pırlanta gibiydi, birbirimize çok yakışıyorduk, evlendik.
evlilik başka bir şey, geçmişiniz çok önemli, kültürünüz çok önemli, bir insanın oturup kalkması, konuşması, yemek yediği sofra bile önemli çoğu zaman ki biz buna kalite diyoruz...
uyum sağlayamadık neticede, çünkü o insanın bir geçmişi, bir kültürü var, sizinde var. üniversite mezunu olmak, akıllı olmak, çalışkan olmak, yakışıklı olmak, kötü alışkanlığı olmamak, birbirmize ne güzel de uygunuz, yok yetmiyor.
bana yetmedi, siz yetirebilirseniz ne ala, ama buraya bunu konu yapmanız bile bişeylerin gözünüze battığını gösterir, ya kabul edin her şartta ya da bırakın.