Üç gün bir bahane ile ailemde kaldım, üstteki arkadaşın dediği gibi ailem üzülür diye korkmamı kullanmasını farkettim bundan kurtuldum, evden gitmesini istedim, kilitleri değiştirttim, arabasını sistemden kaldırttım, siteye girişi olasılıksız. Bir avukatla görüştüm ona da çenesini kaptmasını bir hafta sonra konuşacağımızı söyledim. Bu konuşma ister rezillik çıkmadan ayrıl istersen çıkartalım olacak. Bir daha yeltenmedi, pişmanım modunda. Bu beni etkilemiyor çünkü problem onun kişilik problemi. Küs değilim o yüzden affetmek meselesi değil. Bu kabul edilmez bir şey. Üzgün müyüm tabii ki. Bazen unutuyorum sonra aklıma geliyor aa ben bunu yaşadım diye..
Darmadağın bir şeyler hissediyorum. Kırgınlık, pişmanlık her şey..
ben ikna oldum. Çalışmayan kadın kiralık ev kavgası yapıp ailesinden kaçıyor. Yerlerde sürüklendiği kiralık evi sırf çok sevdiği için bırakmayan bir konu sahibi Allahim sen aklıma mukayyet ol.
Baya sohbet ettik orda. Burda da dedi, '' Kocadan umudum kesildi, ben gitmem evden o gitsin, benim çıkamadığım yer burası. '' diye.
