Herkese selamlar. Artık bu dertle (tam olarak dert denir mi, belki gözümde çok büyütüyorum) nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum bu yüzden size sormak istedim 
Öncelikle ben üniversiteye yeni başladım. Benim benden büyük 4 tane ablam var. Bir tanesi hariç hepsi evli. Bir tanesi şu an Bursa'da yaşıyor bizden ayrı. En büyük olanı Almanya'da yaşıyordu uzun süre önce Türkiye'ye taşındı. Ev ararken bir müddet bizde kaldı, tamam bunu anlıyorum. Yaklaşık 6 ay önce de bir ev buldu, hatta eşyalarını bile döşedi. Sorun şu ki o evde oturmuyor hala bizimle kalıyor. Boş eve kira ödüyor üstelik. Belki orada tek başına kalmaya korkuyor olabilir çünkü eniştemin bir süre daha Almanya'da kalıp çalışması gerekiyor. 5 yaşında da bir kızı var. Çok seviyorum kendisini ama sürekli salonu dağıtıyor, ya da yüksek sesle çizgi film falan izliyor. Yeğenim için üzülüyorum kendi evinde büyümüyor diye, oyun odası falan da var orada ve o burada küçücük bir odaya sıkışmış durumda, bence çok kötü bir his. Bu ablam sürekli hayattan şikayet eder, elindeki imkanlara rağmen. Sürekli negatiflik yayar etrafına. Ama hakkına girmeyeyim, evde de her işe yardım eder. Yemek yapar, temizlikte yardım eder. Ama diğer ablam... O Nevşehir'e gitmişti ilk gelin olarak. 3 yıl sonra döndü buraya Ankara'ya bizim apartmanda 3 kat üstümüze taşındı. Ama taşınmadı aslında :) Eniştem doktor sürekli nöbetleri olduğu için bizde kalıyor ablam. Kalması sıkıntı değil tabiki, sıkıntı evi otel olarak kullanması :/ Evde hiçbir şeye elini sürmüyor, temizlikti, mutfaktı... Bir şeye takıldı mı kalıyor. Önceden TV bağımlısıydı, şimdi ise telefon. Üstelik bir de çocuğu var 2 yaşında ve telefonla oynamaktan çocuğa vakit ayırmıyor, atıyor çocuğu bize. Ona bakmaya tabiki gocunmuyorum ama artık fazla geliyor ablamın bencillikleri. Bir şey rica ediyor, yapamam dersen eyvah yandın. Küsüyor çocuk gibi. Dediğim gibi ben üniversiteye yeni başladım. Ders çalışmaya çalışıyorum böyle bir ortamda bildiğiniz. Ha bir de diğer ablam var o da öğretmen. Okuldan geldik mi zaten ikimiz de yorgun oluyoruz, bir dinlenecek salonumuz bile yok ama. Çok yorulduk. Bir sürü insanın sorumluluğu sırtlarımızda. Ve daha diğer psikolojik sıkıntılarımızdan, yüklerimizden bahsetmiyorum bile... Lütfen yardım edin. Ne yapmalıyız? Oturup konuşmalı mı? Öyleyse nasıl konuşmalı?
Öncelikle ben üniversiteye yeni başladım. Benim benden büyük 4 tane ablam var. Bir tanesi hariç hepsi evli. Bir tanesi şu an Bursa'da yaşıyor bizden ayrı. En büyük olanı Almanya'da yaşıyordu uzun süre önce Türkiye'ye taşındı. Ev ararken bir müddet bizde kaldı, tamam bunu anlıyorum. Yaklaşık 6 ay önce de bir ev buldu, hatta eşyalarını bile döşedi. Sorun şu ki o evde oturmuyor hala bizimle kalıyor. Boş eve kira ödüyor üstelik. Belki orada tek başına kalmaya korkuyor olabilir çünkü eniştemin bir süre daha Almanya'da kalıp çalışması gerekiyor. 5 yaşında da bir kızı var. Çok seviyorum kendisini ama sürekli salonu dağıtıyor, ya da yüksek sesle çizgi film falan izliyor. Yeğenim için üzülüyorum kendi evinde büyümüyor diye, oyun odası falan da var orada ve o burada küçücük bir odaya sıkışmış durumda, bence çok kötü bir his. Bu ablam sürekli hayattan şikayet eder, elindeki imkanlara rağmen. Sürekli negatiflik yayar etrafına. Ama hakkına girmeyeyim, evde de her işe yardım eder. Yemek yapar, temizlikte yardım eder. Ama diğer ablam... O Nevşehir'e gitmişti ilk gelin olarak. 3 yıl sonra döndü buraya Ankara'ya bizim apartmanda 3 kat üstümüze taşındı. Ama taşınmadı aslında :) Eniştem doktor sürekli nöbetleri olduğu için bizde kalıyor ablam. Kalması sıkıntı değil tabiki, sıkıntı evi otel olarak kullanması :/ Evde hiçbir şeye elini sürmüyor, temizlikti, mutfaktı... Bir şeye takıldı mı kalıyor. Önceden TV bağımlısıydı, şimdi ise telefon. Üstelik bir de çocuğu var 2 yaşında ve telefonla oynamaktan çocuğa vakit ayırmıyor, atıyor çocuğu bize. Ona bakmaya tabiki gocunmuyorum ama artık fazla geliyor ablamın bencillikleri. Bir şey rica ediyor, yapamam dersen eyvah yandın. Küsüyor çocuk gibi. Dediğim gibi ben üniversiteye yeni başladım. Ders çalışmaya çalışıyorum böyle bir ortamda bildiğiniz. Ha bir de diğer ablam var o da öğretmen. Okuldan geldik mi zaten ikimiz de yorgun oluyoruz, bir dinlenecek salonumuz bile yok ama. Çok yorulduk. Bir sürü insanın sorumluluğu sırtlarımızda. Ve daha diğer psikolojik sıkıntılarımızdan, yüklerimizden bahsetmiyorum bile... Lütfen yardım edin. Ne yapmalıyız? Oturup konuşmalı mı? Öyleyse nasıl konuşmalı? 
