Dün yaşanan olayı anlatıcam;
--ablamın kaynanası gelmiş, ablam mesaj attı kadın seninle konuşmak istiyo seni özlemiş falan dedi( ki kendisini belki de 8 senedir görmedim. Ok dedim aradım konuştuk.
-Üstüne dedem aradı 2 defa. Yorgundum ve konuşmak istemedim. Bu sefer de dedem erkek kardeşimi aramış ablanı ara beni arasın, ona ulaşamadım demiş( Ki kendisi her akşam arar beni. Ben her açmadığımda ya da duymadığımda erkek ardeşimi arar, ablanı ara beni arasın der. Konuştupumuz da 5 dk bi şey.Onu da aradım konuştuk falan.
-Sonra ablamdan bi mesaj daha geldi.Kız kardeşim (derya)ın hastanesinde olaylar olmuş gene, ara bi konuş diye. Ben de ciddi bi olay sandım. Meğersem çalıştığı yerde klasik sayılabilecek artışma.
Bu son maddede koptum zaten. Ben de gerçekten konuşmaya ihtiyacı var, hani beden akıl fikir alacak bi surum var sandım. Zaten olay olmuş bitmiş. Benim yapabileceğim bir şey de yok zaten ortada.
Akşam eşimle oturup 2 kelime bile demedik. Ablama da dedim bunu. Hemen trip attı tamam iyi ben de bi daha mesaj atmam diye. Sinir stresten başka bi şey yüklemedi bana.
Her seferinde erkek kardeşim ya da kız kardeşimle ilgili bi durum olduğunda ( Ki kendileri 25 yaşında) öemli ya da önemsiz er konuda sürekli beni arıyo yada mesaj atıyo onları ara diye. Ben artık sıkılmış durumdayım. Bıktım ablamın bu tavrindan. Daha önce kendisini bu konuda uyardım. ben burda kendi hayatıma adapte olamıyorum. o istiyoki sürekli iletişim halinde olayım. Atılan her adımdan benim de haberim olsun istiyo. Ama benim burda bir hayatım var. Kendi hayatıma adapte olamıyorum. Hani altlı üstlü oturursun da her şeyi konuşursunuz ya o öyle davranıyo. Artık çok sıkıldım. Aradığı zaman da açmak istemiyom teli.
Allah aşkına 7 aylık hamieyim ben. Beni bunlar delirtiyo. Ben e hiç arayıp dert anlatmam. O zate yterşnce bana dert anlatır. Ben anlatmam hep içime yaşarım. O kadar sıkıldım yani