- 28 Mart 2020
- 4.061
- 16.629
- 158
- Konu Sahibi cileklidon
-
- #1
Kızlar selam,
Biraz dertleşmek istedim. Bazılarınız bilir belki benim bir ablam var 11 yıldır evliydi 2 çocuğu var 1 kız(9) 1 erkek(7) boşanma evresinde, hala tam olarak boşanamadılar. Çekişmeliye gitti. Adam ablamı aldattı zaten çok çıtırtılı bir evlilikti. Ablamı tanıdım tanıyalı sinirli öfke kontrolü olmayan biriydi, evlendikten sonra daha da arttı. Eşi de sinirli biriydi.
Neyse işte bu çocuklar şiddetin, sözlü tartışmaların yoğun olduğu bir evde büyüdüler. Tamam artık bitti boşanıyoruz dediler ve evleri ayırdılar. Yakınıma oturdular, ona hep destek oldum maddi manevi. Gözümde hep mağdur durumda olduğu için hiç sırtımı dönemedim sadece bir kere çok büyük bir tartışma yaşadık ilk defa içimden geçenleri pat pat yüzüne vurmuştum hep böylesin hep başkalarını suçluyorsun hiç hatayı kendinde aramıyorsun bıktım senin hep nankörlüğünden dedim ve beni evden kovdu çocuklara aldığım abur cuburları camdan fırlattı 1 ay konuşmadık hiç. Sonra yine kıyamadım barıştım çünkü o zor bir dönemden geçiyordu her kadın gibi boşanmanın verdiği yalnızlığı çaresizliği yaşıyordu.1 sene oldu alıştı artık sürekli gelir görüşürüz elimi hiç çekmedim ama ben çocuklara çok üzülüyorum. Kızı annem alsın oğlanı ben alayım eğiteyim istiyorum onlara sevgi vereyim ama tabi ki asla vermez. Sürünür ama onları da süründürür. Düşünün ki kocasına büyük bir oyun oynayıp çocuklarıyla beraber kadın sığınma evine gitti. Annemlere verebilirdi o çocukların orada ne işi var çok korkmuşlar orada.
Çok dövüyor çok hırpalıyor çocukları, çok aşağılıyor.
Kız kendini hiç beğenmiyor aynaya bakıp çok çirkinsin diye kendine küsüyor fotoğraf bile çekilmek istemiyor saçlarını beğenmiyor erkeklerden iğreniyor aşırı feminist ergenliğe giriyor artık haliyle zaman zaman asabileşiyor pat cevap veriyor annesine annesi de gözlerini gözlerinin tam üzerine dikip üstünde bağırıyor bazen vuruyor. Oğlana da 'bıktım senden baban da almıyor başıma kaldınız istemiyorum artık' diyor çocukları ikisi de istemiyor düşündükçe ağlıyorum o çocukların haline o kadar akıllılar ki yetişkin gibi insanla sohbet ediyorlar öyle fikirleri var ki ikisinin de resmen ablamın elinde harcanıyorlar. Tamam yaramazlar biraz anlıyorum zor oluyor bir kadın olarak tek başına kalmak ama o çocukların suçu mu bu hırçın olmaları onlara yaşatılanlardan ötürü değil mi ? Bazen alıyorum bende kalıyorlar eşim hiç sorun etmiyor. Yazın birini 1 hafta birini 1 hafta alıyorum annemlerde alıyor okullar var diye bu ara alamıyoruz.
Sakinleştiricilerle yaşıyor ablam. İlaçlarını almayınca aşırı depresif sinirli tilkilerin dolaştığı bir ruh haline bürünüyor. Erkeklerle konuşmak istiyor, bekar gibi takılmak istiyor, arabası olan asi kadınlara özeniyor gezmek tozmak aşık olmak istiyor ve bunları çocukların yanında konuşuyor çocuklar anne kim arıyor dese çocuklara 'size ne be salaklar siz bana karışamazsınız' diye bağırıyor, vuruyor yani ben anlamıyorum ablam gerçekten diğer boşanma evresindeki kadınlara göre daha rahat. Evi var adam 3 bin lira veriyor faturalarını ödüyor çocukların ihtiyaçlarını alıyor. Ben anlamıyorum niye böyle. Bir şeyler söylemek haykırmak istiyorum ama cinnet geçirip ortalığı yıkıyor ne yapmak lazım şaşırdık kaldık annemler çok çaresiz onları da istemiyor yanında hayatına karışırlar diye.. ablam mağdur mu şımarık mı boşanma evresinde bu davranışlar normal mi? Her şeye para buluyor psiko tedaviye git diyoruz para yokki diyor. Falcılara para buluyor falan saçma sapan işler iğreniyorum artık. Öyle bir aile bireyim olduğu için genelde utanıyorum aradığında açmak istemiyorum geldiğinde geriliyorum oram buram kasılıyor bazende yalnız bi başına bırakmış gibi hissediyorum acıyorum. Bu hissim normal mi bilemiyorum. Çok uzun oldu kusura bakmayın içimi dökmek istedim.
Biraz dertleşmek istedim. Bazılarınız bilir belki benim bir ablam var 11 yıldır evliydi 2 çocuğu var 1 kız(9) 1 erkek(7) boşanma evresinde, hala tam olarak boşanamadılar. Çekişmeliye gitti. Adam ablamı aldattı zaten çok çıtırtılı bir evlilikti. Ablamı tanıdım tanıyalı sinirli öfke kontrolü olmayan biriydi, evlendikten sonra daha da arttı. Eşi de sinirli biriydi.
Neyse işte bu çocuklar şiddetin, sözlü tartışmaların yoğun olduğu bir evde büyüdüler. Tamam artık bitti boşanıyoruz dediler ve evleri ayırdılar. Yakınıma oturdular, ona hep destek oldum maddi manevi. Gözümde hep mağdur durumda olduğu için hiç sırtımı dönemedim sadece bir kere çok büyük bir tartışma yaşadık ilk defa içimden geçenleri pat pat yüzüne vurmuştum hep böylesin hep başkalarını suçluyorsun hiç hatayı kendinde aramıyorsun bıktım senin hep nankörlüğünden dedim ve beni evden kovdu çocuklara aldığım abur cuburları camdan fırlattı 1 ay konuşmadık hiç. Sonra yine kıyamadım barıştım çünkü o zor bir dönemden geçiyordu her kadın gibi boşanmanın verdiği yalnızlığı çaresizliği yaşıyordu.1 sene oldu alıştı artık sürekli gelir görüşürüz elimi hiç çekmedim ama ben çocuklara çok üzülüyorum. Kızı annem alsın oğlanı ben alayım eğiteyim istiyorum onlara sevgi vereyim ama tabi ki asla vermez. Sürünür ama onları da süründürür. Düşünün ki kocasına büyük bir oyun oynayıp çocuklarıyla beraber kadın sığınma evine gitti. Annemlere verebilirdi o çocukların orada ne işi var çok korkmuşlar orada.
Çok dövüyor çok hırpalıyor çocukları, çok aşağılıyor.
Kız kendini hiç beğenmiyor aynaya bakıp çok çirkinsin diye kendine küsüyor fotoğraf bile çekilmek istemiyor saçlarını beğenmiyor erkeklerden iğreniyor aşırı feminist ergenliğe giriyor artık haliyle zaman zaman asabileşiyor pat cevap veriyor annesine annesi de gözlerini gözlerinin tam üzerine dikip üstünde bağırıyor bazen vuruyor. Oğlana da 'bıktım senden baban da almıyor başıma kaldınız istemiyorum artık' diyor çocukları ikisi de istemiyor düşündükçe ağlıyorum o çocukların haline o kadar akıllılar ki yetişkin gibi insanla sohbet ediyorlar öyle fikirleri var ki ikisinin de resmen ablamın elinde harcanıyorlar. Tamam yaramazlar biraz anlıyorum zor oluyor bir kadın olarak tek başına kalmak ama o çocukların suçu mu bu hırçın olmaları onlara yaşatılanlardan ötürü değil mi ? Bazen alıyorum bende kalıyorlar eşim hiç sorun etmiyor. Yazın birini 1 hafta birini 1 hafta alıyorum annemlerde alıyor okullar var diye bu ara alamıyoruz.
Sakinleştiricilerle yaşıyor ablam. İlaçlarını almayınca aşırı depresif sinirli tilkilerin dolaştığı bir ruh haline bürünüyor. Erkeklerle konuşmak istiyor, bekar gibi takılmak istiyor, arabası olan asi kadınlara özeniyor gezmek tozmak aşık olmak istiyor ve bunları çocukların yanında konuşuyor çocuklar anne kim arıyor dese çocuklara 'size ne be salaklar siz bana karışamazsınız' diye bağırıyor, vuruyor yani ben anlamıyorum ablam gerçekten diğer boşanma evresindeki kadınlara göre daha rahat. Evi var adam 3 bin lira veriyor faturalarını ödüyor çocukların ihtiyaçlarını alıyor. Ben anlamıyorum niye böyle. Bir şeyler söylemek haykırmak istiyorum ama cinnet geçirip ortalığı yıkıyor ne yapmak lazım şaşırdık kaldık annemler çok çaresiz onları da istemiyor yanında hayatına karışırlar diye.. ablam mağdur mu şımarık mı boşanma evresinde bu davranışlar normal mi? Her şeye para buluyor psiko tedaviye git diyoruz para yokki diyor. Falcılara para buluyor falan saçma sapan işler iğreniyorum artık. Öyle bir aile bireyim olduğu için genelde utanıyorum aradığında açmak istemiyorum geldiğinde geriliyorum oram buram kasılıyor bazende yalnız bi başına bırakmış gibi hissediyorum acıyorum. Bu hissim normal mi bilemiyorum. Çok uzun oldu kusura bakmayın içimi dökmek istedim.