Pıtırcığım bana dedi ki keşke annem sen olsaydın o kadar üzüldüm ki gözlerim doldu yani evladım birine bunu dese öyle yıkılırdım ama mutlu da oluyorum bir yandan canlarım severler beni :)İyi ki sizin gibi teyzeleri var
kalabalık içinde çok yalnızlar
Bu kadar olmasa da benim yegenimde zorunlu ailede büyüyor.
Ablam aslında onlarsız yapamaz ama farkında değil kızın arkadaşlarıyla arasındaki tartışmalara bile müdahil oluyor düşün diyorum bazen aman abla şunların tartışmasından ne olur sen niye geriliyorsun diye
kişilik çatışması yaşıyor Deliyi oynuyor. Bizi de salak yerine koyuyor. Hep kendini acındırıyor;
Ablanizin tedavi görmesi lazımAblam aslında onlarsız yapamaz ama farkında değil kızın arkadaşlarıyla arasındaki tartışmalara bile müdahil oluyor düşün diyorum bazen aman abla şunların tartışmasından ne olur sen niye geriliyorsun diye
Belli ki istediği hayatı yaşayamadığı için(özendiği diyelim ya da) acısını çocuklardan çıkarıyor. Ya da onları engel olarak görüyor ve istemiyor. Anneniz alamaz mı? Dediğim gibi babaları nafakayı annenize versin. İki çocuk zor ama anne elinde çocuklar heba oluyor.
Tam olarak bu :) vermez ki öyle haftalık falan verir da tamamıyla asla vermez asla öyle söyler ama onlarsız yapamaz. Değişik biri ya tanımlayamıyorum.
cileklidon Lütfen sosyal hizmetlere bir yere şikayet et. Ablan cahil, hiç anne olmamasi gereken birisi fakat en azindan korkudan dolayi şiddeti azaltir diye umuyorum. Mahkeme karari ile gerekirse çocuklar size verilsin. O cocuklara o kadar üzüldüm ki 
O kadar bilinçliler ki ben oğlan için endişeliyim çok merhametli çok mantıklı ama öfkelenince karşısındaki kadın erkek büyük küçük demeksizin tüm gücüyle dövüyor ya da yüzünü tırmalıyor. Babam ablama tokat atmıştı bi kere çocuğa vurdu diye ama deliliğe vuruyor acındırıyor kendini çocuklara o hafta çok iyiydi melek gibiydi sonra sonra yine kötü bişey yaşasa çocuklara sarıyor dövmese bile psikolojik şiddet uyguluyor
Evliliğinin ilk aylarında problemliydi hayatı eşiyle sırf evliliği garantilensin diye çocuk yaptı düzelmedi yetmedi bir de oğlan verdi yine düzelmedi bu sefer bunlar beni engelliyor diye yakındı :/Ne alaka yaa? Boşanmiş bir kadin olarak evet zor dönem diyebiliyorum fakat HICBIRSEY bu kadinin yaptiğini açiklayamaz, sebeb olamaz!
Bir öğretmen, öğrenciye böyle davransa, dövse, salak dese, "ah öğretme zor dönemden geçiyor" dermisin? Bu dönemde çocuklarin karakterleri pekişiyor ve onlar ömür boyu o travmalari taşimak zorunda kaliyorlar!
Anne terapi almiyor diye o cocuklar almak zorunda kaliyor, ki aldiklari terapiler bu yaşadiklarini asla yok etmiyor.
Öyle doğru bir söz ki daha anlatmadığım neler var şoklardan şoklara girersiniz bize dizilerdeki kaosun dibini sıyıra sıyıra yaşatıyor vallaÖlüsü olan bir gün delisi ölen her gün ağlar demişler Allah hepinize sabir ablaniza akıl fikir versin. Hiç ama yazık diyemem, boşanıp çocuklarıyla gül gibi yaşayan nice kadın var. Çocuklara yazık ya
Aynen ya bende takıldım buna. Arabası olan asi kadın nedir? Nasıl bir tanımdır.Arabasi olan asi kadinlar mi
Bosanan her kadin caresiz ve yalniz mi
Allah cocuklari kurtarsin. Cok amin...
Arada yeğenler olmasa çok başka konuşurdum, eminim sen de farklı davranırdın da işte sabilerin hatrina sabredeceksiniz. Bilmiyorum ki ne çare olur. Babalari da velayet istemiyor değil mi?
Şikayet edin ihmal ve istismar var diyerek. sadece acıyorum, üzülüyorum demekle olmaz. Çocukların suçu ne.Kızlar selam,
Biraz dertleşmek istedim. Bazılarınız bilir belki benim bir ablam var 11 yıldır evliydi 2 çocuğu var 1 kız(9) 1 erkek(7) boşanma evresinde, hala tam olarak boşanamadılar. Çekişmeliye gitti. Adam ablamı aldattı zaten çok çıtırtılı bir evlilikti. Ablamı tanıdım tanıyalı sinirli öfke kontrolü olmayan biriydi, evlendikten sonra daha da arttı. Eşi de sinirli biriydi.
Neyse işte bu çocuklar şiddetin, sözlü tartışmaların yoğun olduğu bir evde büyüdüler. Tamam artık bitti boşanıyoruz dediler ve evleri ayırdılar. Yakınıma oturdular, ona hep destek oldum maddi manevi. Gözümde hep mağdur durumda olduğu için hiç sırtımı dönemedim sadece bir kere çok büyük bir tartışma yaşadık ilk defa içimden geçenleri pat pat yüzüne vurmuştum hep böylesin hep başkalarını suçluyorsun hiç hatayı kendinde aramıyorsun bıktım senin hep nankörlüğünden dedim ve beni evden kovdu çocuklara aldığım abur cuburları camdan fırlattı 1 ay konuşmadık hiç. Sonra yine kıyamadım barıştım çünkü o zor bir dönemden geçiyordu her kadın gibi boşanmanın verdiği yalnızlığı çaresizliği yaşıyordu.1 sene oldu alıştı artık sürekli gelir görüşürüz elimi hiç çekmedim ama ben çocuklara çok üzülüyorum. Kızı annem alsın oğlanı ben alayım eğiteyim istiyorum onlara sevgi vereyim ama tabi ki asla vermez. Sürünür ama onları da süründürür. Düşünün ki kocasına büyük bir oyun oynayıp çocuklarıyla beraber kadın sığınma evine gitti. Annemlere verebilirdi o çocukların orada ne işi var çok korkmuşlar orada.
Çok dövüyor çok hırpalıyor çocukları, çok aşağılıyor.
Kız kendini hiç beğenmiyor aynaya bakıp çok çirkinsin diye kendine küsüyor fotoğraf bile çekilmek istemiyor saçlarını beğenmiyor erkeklerden iğreniyor aşırı feminist ergenliğe giriyor artık haliyle zaman zaman asabileşiyor pat cevap veriyor annesine annesi de gözlerini gözlerinin tam üzerine dikip üstünde bağırıyor bazen vuruyor. Oğlana da 'bıktım senden baban da almıyor başıma kaldınız istemiyorum artık' diyor çocukları ikisi de istemiyor düşündükçe ağlıyorum o çocukların haline o kadar akıllılar ki yetişkin gibi insanla sohbet ediyorlar öyle fikirleri var ki ikisinin de resmen ablamın elinde harcanıyorlar. Tamam yaramazlar biraz anlıyorum zor oluyor bir kadın olarak tek başına kalmak ama o çocukların suçu mu bu hırçın olmaları onlara yaşatılanlardan ötürü değil mi ? Bazen alıyorum bende kalıyorlar eşim hiç sorun etmiyor. Yazın birini 1 hafta birini 1 hafta alıyorum annemlerde alıyor okullar var diye bu ara alamıyoruz.
Sakinleştiricilerle yaşıyor ablam. İlaçlarını almayınca aşırı depresif sinirli tilkilerin dolaştığı bir ruh haline bürünüyor. Erkeklerle konuşmak istiyor, bekar gibi takılmak istiyor, arabası olan asi kadınlara özeniyor gezmek tozmak aşık olmak istiyor ve bunları çocukların yanında konuşuyor çocuklar anne kim arıyor dese çocuklara 'size ne be salaklar siz bana karışamazsınız' diye bağırıyor, vuruyor yani ben anlamıyorum ablam gerçekten diğer boşanma evresindeki kadınlara göre daha rahat. Evi var adam 3 bin lira veriyor faturalarını ödüyor çocukların ihtiyaçlarını alıyor. Ben anlamıyorum niye böyle. Bir şeyler söylemek haykırmak istiyorum ama cinnet geçirip ortalığı yıkıyor ne yapmak lazım şaşırdık kaldık annemler çok çaresiz onları da istemiyor yanında hayatına karışırlar diye.. ablam mağdur mu şımarık mı boşanma evresinde bu davranışlar normal mi? Her şeye para buluyor psiko tedaviye git diyoruz para yokki diyor. Falcılara para buluyor falan saçma sapan işler iğreniyorum artık. Öyle bir aile bireyim olduğu için genelde utanıyorum aradığında açmak istemiyorum geldiğinde geriliyorum oram buram kasılıyor bazende yalnız bi başına bırakmış gibi hissediyorum acıyorum. Bu hissim normal mi bilemiyorum. Çok uzun oldu kusura bakmayın içimi dökmek istedim.
