- 27 Ocak 2011
- 816
- 95
- 298
Merhabalar kızlar,
İçimde kalan bir derdim var ve onu sizinle paylaşmak istedim. :44:
Bilenleriniz bilir, ben 28 Temmuz'da bir beyin ameliyatı geçirdim ve beynimden 5.5 cm'lik bir tümör çıkarıldı, neyse ki iyi huyluydu, geçti gitti. Ama o süreçte abimin yaptıkları içime oturdu ve gerçekten çok kırıldım.
Ameliyatımdan önceki hafta Perşembe günü işlemlerim tamamlanmıştı ve sonraki hafta başı Pazartesi ameliyat olacaktım. O hafta da yengem doğum yaptı sezaryenle ve bir erkek yeğenimiz oldu. Abim askerde ama doğumdan önce izin almıştı ve doğumda ordaydı. Ben de ameliyattan önce yeğenimi görmek istedim dünya gözüyle, dünyanın bin bir türlü hali var ne olur ne olmaz diye. Babamlar pek istemedi ama ben yine de doktordan izin aldım ve Pazartesi ameliyat olacak ben Perşembe günü gittim Pazar geri geldim 10 saatlik yolu çekip. Hatta babam hariç hepimiz ordaydık, gözü aydın ettik. Pazartesi sabahı hastaneye gittim ve bir karışıklık oldu, önce bugün ameliyat olmayacaksın dendi, sonra apar topar ameliyat için beni geri çağırdılar, gittim saçlarım kazındı vs. hastaneye girişim yapıldı. O sırada ablam da abime haber vermiş ameliyat olacak iuwe, gel diye. Son anda haber geldi ki benden önce ameliyattaki hastada bir enfeksiyon sorunu olmuş ve ameliyathaneyi dezenfekte edelim ne olur ne olmaz demişler, o yüzden benim ameliyatım Perşembe gününe kaldı. Ama tabii abim gelmişti o sırada uçakla. Ben de hastanede kalmak istemediğim için Salı sabahı eve çıktım. Abimin bana moral vermesi gerekirken Salı'dan Perşembe'ye kadar surat yaptı, ablama trip attı, tersledi sürekli beni niye erkenden çağırdınız diye sanki kasten yapmışız gibi... Neyse bunu es geçtim... Perşembe sabahı 9 gibi ben ameliyata alındım ve öğleden sonra 1 civarı yoğun bakıma indirildim ve 1 gece yoğun bakımda kaldım. Abimi ne yoğun bakımdan çıkarken ne de ameliyata girmeden önce görebildim. Sonradan öğrendim ki abim benim yoğun bakımda olduğum akşam gitmiş, hem de nasıl bir gidiş... O akşam 5 saat arayla iki uçak varmış, daha geç saatte olanı Atatürk'ten erken saatte olanı Sabiha Gökçen'den ve arada 50 TL farkla Sabiha Gökçen'deki uçuş daha ucuzmuş. Abim Pazar gününe kadar izinli olmasına rağmen o 50 TL'nın hesabını yapıp saat 5 civarı yani ben yoğun bakıma indirildikten 4 saat sonra gitmiş, hem de doktorlar beni yoğun bakıma getirdiklerinde durumum için "Kritik" dedikleri halde... Bunu da es geçtim... Gitmiş ve gittikten sonra ne vardım diye aramış ne de benim durumumu sormak için, annemler aramış aramış ama ne açan var ne de arayan... Ertesi sabah aramış, bebek uyanmasın diye sesini kıstım demiş... Bunu da es geçtim... Ben o gece yoğun bakımda 3 kez nöbet geçirdim ve gece boyu doktor olan, canımdan kanımdan olan abim yerine "elin çocuğu" erkek arkadaşım bekledi dışarda... Bu da son es geçişim oldu çünkü abim bendeki kredisini tüketmişti...
Allah'a şükür iyileştim hastaneden çıktım ama bunların hiçbiri için abimle konuşmamazlık etmedim yine de, telefonda konuştuk ben hiçbir zaman sesimi düşürmedim, saygısızlık yapmadım ve sustum, 2 ayı aşkın boyunca da bu konuyla alakalı tek bir kelime bile etmedim abime... Aslında bana 1 yıl boyunca çalışmak yasak ama canım sıkılıyor diye 2 hafta önce falan ben çalışmak istiyorum dedim bizimkilere part-time, olmaz falan dediler, abime söylemişler o sırada. Abim beni aradı, "Olmaz, çalışma dedi. Bunu hem abin hem de bir doktor olarak söylüyorum, çok zararlı, yasak sana çalışmak. Paraya ihtiyacın varsa ben vereyim, abin var burda." dedi. Benim o an artık sigortalar attı ve dayanamadım, "Beni gerçekten bu kadar düşünüyor muydun be abi?" dedim, "Tabii." dedi. Ben de o zaman "Hayret, ameliyat olduğum gece beni yoğun bakımda öylece bırakıp giderken pek düşünüyormuşsun gibi görünmüyordun da." dedim. Kısa süreli sessizlikten sonra lak luk etti, lafı çevirdi falan, sonra da telefonları kapattık. O günden beri de beni hiç aramadı, sanki suçlu benmişim gibi...
Ben abimi gerçekten çok sever ve iyi anlaşırdım ama bu yaptıklarını ne unutabiliyorum ne de affedebiliyorum işin gerçeği... Sizinle de paylaşmak istedim. Şimdiden okuyan/yorum yapan herkesin gözlerine/ellerine sağlık...
İçimde kalan bir derdim var ve onu sizinle paylaşmak istedim. :44:
Bilenleriniz bilir, ben 28 Temmuz'da bir beyin ameliyatı geçirdim ve beynimden 5.5 cm'lik bir tümör çıkarıldı, neyse ki iyi huyluydu, geçti gitti. Ama o süreçte abimin yaptıkları içime oturdu ve gerçekten çok kırıldım.
Ameliyatımdan önceki hafta Perşembe günü işlemlerim tamamlanmıştı ve sonraki hafta başı Pazartesi ameliyat olacaktım. O hafta da yengem doğum yaptı sezaryenle ve bir erkek yeğenimiz oldu.
Allah'a şükür iyileştim hastaneden çıktım ama bunların hiçbiri için abimle konuşmamazlık etmedim yine de, telefonda konuştuk ben hiçbir zaman sesimi düşürmedim, saygısızlık yapmadım ve sustum, 2 ayı aşkın boyunca da bu konuyla alakalı tek bir kelime bile etmedim abime... Aslında bana 1 yıl boyunca çalışmak yasak ama canım sıkılıyor diye 2 hafta önce falan ben çalışmak istiyorum dedim bizimkilere part-time, olmaz falan dediler, abime söylemişler o sırada. Abim beni aradı, "Olmaz, çalışma dedi. Bunu hem abin hem de bir doktor olarak söylüyorum, çok zararlı, yasak sana çalışmak. Paraya ihtiyacın varsa ben vereyim, abin var burda." dedi. Benim o an artık sigortalar attı ve dayanamadım, "Beni gerçekten bu kadar düşünüyor muydun be abi?" dedim, "Tabii." dedi. Ben de o zaman "Hayret, ameliyat olduğum gece beni yoğun bakımda öylece bırakıp giderken pek düşünüyormuşsun gibi görünmüyordun da." dedim. Kısa süreli sessizlikten sonra lak luk etti, lafı çevirdi falan, sonra da telefonları kapattık. O günden beri de beni hiç aramadı, sanki suçlu benmişim gibi...
Ben abimi gerçekten çok sever ve iyi anlaşırdım ama bu yaptıklarını ne unutabiliyorum ne de affedebiliyorum işin gerçeği... Sizinle de paylaşmak istedim. Şimdiden okuyan/yorum yapan herkesin gözlerine/ellerine sağlık...