Merhaba. Uzun yıllardır forumun okuyucusuyum ancak şimdiye kadar kayıt yapıp danışabileceğim bir derdim olmamıştı. Bugün yaşadığım bir konu üzerine kaydolup size danışmaya karar verdim. Çünkü işin içinden gerçekten çıkamıyorum. Öncelikle evliyim ve iki buçuk yaşında bir oğlum var. Yaklaşık 2 ay önce işe başladım devlet memuruyum, öncesinde ücretsiz izindeydim. Oğlumun iki yaşına kadar yanında olmak istedim. Şu an işe başladığım için oğluma babaannesi bakıyor iki aydır. Bakıcı veya kreş hem pandemiden hem de pek kimseye güvenemediğimizden hiç düşünmedik. Ayrıca kayınvalidem genç ve ben bakarım sıkıntı yapmayın dediği için de rahat oldu açıkçası. Zaten çok şükür çok iyi bakıp ilgileniyor zorunlu olmadığı halde. Oğlum da babaannesini gerçekten çok seviyor. Ancak bir kaç gündür öğlen yanına gittiğimde oğlum pek benimle ilgilenmiyor. Normalde yemeğimi yerim ve biraz oyun oynarız kitap okuruz ve uyuturum. Daha sonra işe giderim. Bugün özellikle uyutmamı da kitap okumamı da istemedi babaannesine kitap okuttu ve beraber uzandılar o şekilde uyuyacağını söyledi. Ben de çıkıp işe geldim. Uyudu mu bilmiyorum bu arada işe gelip ilk işim buraya yazmak oldu. Ama şu an aşırı üzgünüm. Yani bu normal mi yoksa ben olsam da olmasam da artık onun için önemi yok mu? Oğlumun artık beni sevmemesinden korkuyorum. İnanın istifa edip işi bırakmayı bile düşündüm. Belki de abartıyorumdur bilmiyorum. Lütfen bir yorum yapın özellikle pedagojiden anlayan arkadaşlar varsa fikirlerini merak ediyorum. Uzun olduysa affola :)