- 1 Ekim 2020
- 29
- 26
- 18
- 32
- Konu Sahibi workandshine
-
- #1
şimdi çalışan anne sendromuna hoş geldiniz
çocuğun her attığı adımı ben çalışıyorum da ondan diye yorumlamayın
bir de kendinizi zorunda hissetmeyin
yani her gün robot gibi hadi kitap okuyayım hadi uyu ben de gideceğim hissinizi çocuk fark eder
babaannesine alışması vs söz konusu değil işi bırakmayın
bir iki yıla kreşe başlar akşam eve gelmem diye ağlar o zaman da mı işi bırakacağız kreşi seviyor diye
Evet abartıyorsun. Çocuk babaannesiyle uyuduysa ne olacak ki. Huysuzluk yapıp arkandan ağlasa sürekli, babaanneyle kalmak istemeyip kadını da üzse daha mı iyi?Merhaba. Uzun yıllardır forumun okuyucusuyum ancak şimdiye kadar kayıt yapıp danışabileceğim bir derdim olmamıştı. Bugün yaşadığım bir konu üzerine kaydolup size danışmaya karar verdim. Çünkü işin içinden gerçekten çıkamıyorum. Öncelikle evliyim ve iki buçuk yaşında bir oğlum var. Yaklaşık 2 ay önce işe başladım devlet memuruyum, öncesinde ücretsiz izindeydim. Oğlumun iki yaşına kadar yanında olmak istedim. Şu an işe başladığım için oğluma babaannesi bakıyor iki aydır. Bakıcı veya kreş hem pandemiden hem de pek kimseye güvenemediğimizden hiç düşünmedik. Ayrıca kayınvalidem genç ve ben bakarım sıkıntı yapmayın dediği için de rahat oldu açıkçası. Zaten çok şükür çok iyi bakıp ilgileniyor zorunlu olmadığı halde. Oğlum da babaannesini gerçekten çok seviyor. Ancak bir kaç gündür öğlen yanına gittiğimde oğlum pek benimle ilgilenmiyor. Normalde yemeğimi yerim ve biraz oyun oynarız kitap okuruz ve uyuturum. Daha sonra işe giderim. Bugün özellikle uyutmamı da kitap okumamı da istemedi babaannesine kitap okuttu ve beraber uzandılar o şekilde uyuyacağını söyledi. Ben de çıkıp işe geldim. Uyudu mu bilmiyorum bu arada işe gelip ilk işim buraya yazmak oldu. Ama şu an aşırı üzgünüm. Yani bu normal mi yoksa ben olsam da olmasam da artık onun için önemi yok mu? Oğlumun artık beni sevmemesinden korkuyorum. İnanın istifa edip işi bırakmayı bile düşündüm. Belki de abartıyorumdur bilmiyorum. Lütfen bir yorum yapın özellikle pedagojiden anlayan arkadaşlar varsa fikirlerini merak ediyorum. Uzun olduysa affola :)
Çocuk büyüdüğünde, küçükken babaannesinin onda geçici kaldığını, ona baktığını anımsayamayacak bile.
bu şekilde düşünüp uzulmeniz normal ...ama hiç bir çocuk annesi olarak babaannesi ve ananeyi bakıcısı gormez...sadece kim bakarsa daha çok ilgilenirs onunla vakit geçirmek ister ama anneden vazgeçmez ..bunlar geçici durumlar ..siz iş çıkışı ona suprizler yapın. oyuncak alın gelince çok vakit ayırın en çok da oyun oynayın..yarın da şunu oynayacagiz deyin sizi beklesin dört gözle ..rol yapın biraz
Haklısınız bugünleri hatırlamayacak bile ama hislerini hatırlar diye düşünüyorum o yüzden oğlumda bu durumun hasar bırakma ihtimali bile beni üzüyor.
Ahh yaa aynı şeyleri bende yaşıyorum ve aynen sizin gibi düşünüyorum gerçekten çok zor insanın içinden çıkmayan bir durum. Sanırım çalışan anne sendromu böyle bişeyMerhaba. Uzun yıllardır forumun okuyucusuyum ancak şimdiye kadar kayıt yapıp danışabileceğim bir derdim olmamıştı. Bugün yaşadığım bir konu üzerine kaydolup size danışmaya karar verdim. Çünkü işin içinden gerçekten çıkamıyorum. Öncelikle evliyim ve iki buçuk yaşında bir oğlum var. Yaklaşık 2 ay önce işe başladım devlet memuruyum, öncesinde ücretsiz izindeydim. Oğlumun iki yaşına kadar yanında olmak istedim. Şu an işe başladığım için oğluma babaannesi bakıyor iki aydır. Bakıcı veya kreş hem pandemiden hem de pek kimseye güvenemediğimizden hiç düşünmedik. Ayrıca kayınvalidem genç ve ben bakarım sıkıntı yapmayın dediği için de rahat oldu açıkçası. Zaten çok şükür çok iyi bakıp ilgileniyor zorunlu olmadığı halde. Oğlum da babaannesini gerçekten çok seviyor. Ancak bir kaç gündür öğlen yanına gittiğimde oğlum pek benimle ilgilenmiyor. Normalde yemeğimi yerim ve biraz oyun oynarız kitap okuruz ve uyuturum. Daha sonra işe giderim. Bugün özellikle uyutmamı da kitap okumamı da istemedi babaannesine kitap okuttu ve beraber uzandılar o şekilde uyuyacağını söyledi. Ben de çıkıp işe geldim. Uyudu mu bilmiyorum bu arada işe gelip ilk işim buraya yazmak oldu. Ama şu an aşırı üzgünüm. Yani bu normal mi yoksa ben olsam da olmasam da artık onun için önemi yok mu? Oğlumun artık beni sevmemesinden korkuyorum. İnanın istifa edip işi bırakmayı bile düşündüm. Belki de abartıyorumdur bilmiyorum. Lütfen bir yorum yapın özellikle pedagojiden anlayan arkadaşlar varsa fikirlerini merak ediyorum. Uzun olduysa affola :)
Ahh yaa aynı şeyleri bende yaşıyorum ve aynen sizin gibi düşünüyorum gerçekten çok zor insanın içinden çıkmayan bir durum. Sanırım çalışan anne sendromu böyle bişeyAkşam eve gittiğinizde babaanne gidipte tek kaldığınızda çocuğunuz nasıl size karşı ?
Bizde de aynı şekilde akşam bacaklarıma sarılıyor çok özledim diye bizim de anneannemiz bakıyor. Aslında ortada canımızı sıkacak bir durum yokta işte annelikten oluyor bunlar. İnanki bizi kimseye değişmezler sende bende biliyoruz ama bazen içimize anlatmak zor bu durumuAkşam eve gittiğimizde gayet normal her şey hiç bir sıkıntı yok. Ama böyle birkaç gündür bu şekilde olması beni tedirgin etti işte. Aynen dediğiniz gibi sanırım çalışan anne sendromu bu
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?