Sürekli hayır diyen ve ceza vermeye meraklı bir anneyle yaşamak zor olsa gerek. Çocuğunuza cidden üzüldüm..benim annem de hayir demekten zevk alırdı , aramız da hep b.k gibiydi.
Üzgünüm ama bu annelik değil, ergenlik öncesi kızınızın gözünden söylüyorum; bu adeta gardiyanlik ...
Umarım iş işten geçmeden bir çözüm bulabilirsiniz. Misal, benim annemle aram 25 yaşında yaşadığımız kötü bir olay sonrası yaptığımiz büyük kavgadan - yuzlesmeden sonra yavaş yavaş duzelmeye başladı. Şimdi 30 yaşındayım, hayatımda ilk defa bu kadar yakınız (o da çok değil
bize göre ileri bir seviye ama). Ablam böyle bir yüzleşme yaşamadı mesela, annemle hala araları gergin, kavgalı değiller ama bayramdan bayrama bir iliskileri var.
Yani bu yol yol değil, onu soyleyeyim...
Genel olarak annelik ile ilgili bazı cümleleriniz bana bir kitabı hatırlattı.
Lütfen alın okuyun, çok da akıcı
Kevin hakkında konusmaliyiz
Kitapta hayatı çok güzel, kocasını seven, işi gücü yerinde ,mutlu bir kadın var. Biraz da eşinin ısrarıyla çocuk sahibi oluyor ama şaka gibi bir çocuk doğuruyor. Daha ilk günden aralarında ters giden bir şeyler oluyor çocukla... Zaten sonra çocuk bu Amerika'da bol olan lise katliamlarimdan birini yapıyor, planlı bir şekilde, okul arkadaşlarını öldürüyor.
İşte kitap bu olaydan sonra kadının eşine 'biz nerede hata yaptık? Hayatımız ne kadar Güzelken ne olacağı belli olmayan bir çocuğu doğurmaya nasıl karar verdik' konulu mektuplar yazıyor. Kendince zamanda geri gidiyor,bazen hamileliği,bazen üç - beş yaş zamanları... Olayları tekrar tekrar düşünüyor, yorumluyor ...
Çok güzel bir kitap. Okursanız eminim siz de çok seveceksiniz
